Tzolkin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Tzolkinmezoamerykański kalendarz rytualny. Razem ze świeckim kalendarzem haab i długą rachubą tworzył odrębny, ale wzajemnie skorelowany kalendarz Majów. Liczył 260 dni i składał się z dwudziestodniowych „tygodni” z nazwami dni oraz trzynastodniowych „miesięcy” numerowanych od 1 do 13. Taki układ liczb wynikał z tego, że podstawową liczbą Majów było dwadzieścia.

Nazwa tzolkin pochodzi z języka maya i oznacza „odliczanie dni”. W czasach prekolumbijskich używały go różne ludy, więc miał on kilka nazw, np. jego azteckim odpowiednikiem w języku nahuatl był tonalpohualli.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Tzolkin uważany jest za najstarszy i najważniejszy pod względem kulturowym kalendarz mezoamerykański. Powstał prawdopodobnie w I wieku p.n.e. Jego najwcześniejsze ślady pochodzą z olmeckiej inskrypcji odkrytej w jaskini Oxtotitlán oraz artefaktu Humboldta. Oba znaleziska datowane są na około 900 rok p.n.e.[1] Nieco młodsze wersje kalendarza pochodzące z czasów Zapoteków odnaleziono na wyżynie Oaxacan m.in. w Monte Albán. Ich wiek oszacowano na połowę I wieku p.n.e. Znanych jest również kilka innych wczesnych inskrypcji oraz artefaktów, na których może znajdować się kalendarz, jednak ich wiek i przedstawione glify budzą wątpliwości wśród badaczy[2].

Na podstawie zorientowania mezoamerykańskich świątyń wybudowanych między 1100 i 750 r. p.n.e. wysuwa się hipotezę o jeszcze starszym pochodzeniu 260-dniowego kalendarza[3].

Jego pierwotne znaczenie, poza potrzebą pomiaru czasu, nie jest do końca jasne. Według jednej z teorii kalendarz wywodzi się z matematycznych działań opartych na liczbach trzynaście i dwadzieścia, które dla Majów miały duże znaczenie. Ich najmniejsza wspólna wielokrotność wynosi 260 i tyleż ma on dni. Podejrzewa się, że tzolkin mógł być oparty na cyklu orbitalnym Wenus, która przez 263 dni jest widoczna na niebie wczesnym rankiem, po czym na 50 dni znika za słońcem i znów na 263 dni pojawia się na wieczornym niebie[4]. Mezoamerykańskie ludy obserwowały Wenus bardzo uważnie i przypisywały jej szczególną moc, więc oparty na jej cyklu kalendarz również mógł posiadać pewną jej część. Wiara w to była tak silna, że ludzie często nosili imiona od dnia swoich narodzin, np. 7 Manik, czy 11 Chuwen[4]. Według innej teorii tzolkin stanowił odniesienie do długości ludzkiej ciąży. W ten sposób akuszerki miały przewidywać daty narodzin dzieci[5].

Zasady funkcjonowania[edytuj | edytuj kod]

W tzolkinie każdy dzień miał swoją nazwę oraz przypisaną liczbę. Cykl rozpoczynał się od 1 Imix i kończył na 13 Ben, po czym numeracja rozpoczynała się od początku. Kombinacja tej samej liczby i nazwy powtarzała się ponownie po 260 dniach. Przekładając ten system na kalendarz gregoriański, funkcjonowało to w ten sposób, że po 1 stycznia nie następował 2 stycznia, lecz 2 lutego, potem 3 marca itd. Po 12 grudnia kolejnym dniem był 13 stycznia.

Tzolkin nie funkcjonował jednak samodzielnie, gdyż był skorelowany z kalendarzem haab i daty podawano zwykle w obu tych systemach. W ten sposób każdy dzień miał dwie nazwy i dwie liczby. Przykładowo 12 października 2004 mógł być zapisany jako 2 Lamat 11 Yax, przy czym pierwszy człon pochodził z tzolkina, a drugi z haab. Jednakże z uwagi na to, że oba kalendarze miały różną długość i nie były ze sobą zsynchronizowane, to w chwili gdy w tzolkinie znów nastąpił 2 Lamat nie był on już w parze z 11 Yax, lecz innym dniem. Identyczna konfiguracja obu tych dat następowała po 18 980 dniach, czyli 52 latach[4].

Nazwy dwudziestu dni[edytuj | edytuj kod]

Nazwy dni i odpowiadające im znaki hieroglificzne pisma Majów[6][7]
Nr Nazwa dnia Glif z inskrypcji[a] Glif z Kodeksu[b] Nazwa w XVI-wiecznym języku maya Nazwa w zrekonstruowanym klasycznym języku Majów Symbol lub znaczenie
01 Imix’ Imix Imix (?) / Ha’ (?) Lilia wodna, wodny smok
02 Ik’ Ik Ik’ wiatr, siły życiowe
03 Ak’b’al Akbal Ak’b’al (?) ciemność, noc, barwa czarna
04 K’an Kan K’an (?) kukurydza, jaszczurka, dojrzałość
05 Chikchan Chicchan (nieznana) niebiański wąż
06 Kimi Cimi Cham (?) śmierć
07 Manik’ Manik Manich’ (?) jeleń
08 Lamat Lamat Ek’ (?) Wenus, gwiazda, królik
09 Muluk Muluc (nieznana) żady, woda
10 Ok Oc (nieznana) pies
11 Chuwen Chuen (nieznana) wyjce
12 Eb’ Eb (nieznana) miotła, trawa, niszczycielska woda
13 B’en Ben (nieznana) trzcina
14 Ix Ix Hix (?) jaguar
15 Men Men (nieznana) orzeł, mądrość
16 Kib’ Cib (nieznana) sowa/sęp, woski
17 Kab’an Caban Chab’ (?) ziemia
18 Etz’nab’ Etznab (nieznana) krzesiwo
19 Kawak Cauac (nieznana) burza
20 Ajaw Ahau Ajaw władca, słońce

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Glify z nazwami dni typowe dla kamiennych inskrypcji.
  2. Przykładowe glify pojawiające się w Kodeksach.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. David C. Grove: The Olmec paintings of Oxtotitlan Cave, Guerrero, Mexico. Waszyngton: Dumbarton Oaks, 1970, s. 20. (ang.).
  2. Mesoamerican Writing Systems. ancientscripts.com. [dostęp 2015-04-01]. (ang.).
  3. Ivan Šprajc, Takeshi Inomata, Anthony F. Aveni, Origins of Mesoamerican astronomy and calendar: Evidence from the Olmec and Maya regions, „Science Advances”, 9 (1), 2023, eabq7675, DOI10.1126/sciadv.abq7675.
  4. a b c Charles C. Mann: 1491: Ameryka przed Kolumbem. Janusz Szczepański (przekł.). Wyd. 1. Poznań: Dom wydawniczy REBIS, 2007, s. 280–281, 458–459. ISBN 978-83-7301-951-5. (pol.).
  5. Mary Miller, Karl Taube: The Gods and Symbols of Ancient Mexico and the Maya: An Illustrated Dictionary of Mesoamerican Religion. Thames & Hudson, 1993, s. 46, 48. ISBN 0-500-05068-6.
  6. Zdzisław Zwoźniak: Kalendarze. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1980, s. 49–52.
  7. Ronald Wright: Time Among the Maya: Travels in Belize, Guatemala. Londyn: Abacus, 1989. ISBN 0-349-10892-7.