Vitaliano Borromeo
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 marca 1720 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 czerwca 1793 |
| Prefekt Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów | |
| Okres sprawowania |
1781–1793 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1747 |
| Sakra biskupia |
22 lutego 1756 |
| Kreacja kardynalska |
26 września 1766 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
22 lutego 1756 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Vitaliano Borromeo (ur. 3 marca 1720 w Mediolanie, zm. 7 czerwca 1793 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 3 marca 1720 roku w Mediolanie, jako syn Giovanniego Benedetta Borromeo i Cleli del Grillo[1].
Studiował w Collegio Romano, a następnie na Uniwersytecie Pawijskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po studiach został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, prałatem Jego Świątobliwości i wicelegatem w Bolonii[1]. W grudniu 1747 roku przyjął święcenia kapłańskie[2].
16 lutego 1756 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Teb, a sześć dni później przyjął sakrę[2]. Miesiąc potem został mianowany nuncjuszem w Toskanii i pełnił tę funkcję przez trzy lata[2]. W okresie 1760–1767 był nuncjuszem przy cesarzu[2]. 26 września 1766 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Mariae de Aracoeli[2]. Przez następną dekadę był legatem w Romanii, a w lipcu 1781 roku został prefektem Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów i pełnił ten urząd dożywotnio[1]. Po wybuchu rewolucji francuskiej, wraz z Giovannim Francesco Albanim, Leonardo Antonellim, Filippo Campanellim, Guglielmo Pallottą i Gregorio Salviatim, został członkiem Kongregacji ds. Francji, której zadaniem było zbadanie sytuacji po wprowadzeniu Konstytucji cywilnej kleru[1]. Zmarł 7 czerwca 1793 roku w Rzymie, najprawdopodobniej z powodu zapalenia płuc[1].