Władimir Aleksienko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władimir Aleksienko
Владимир Але́ксенко
Ilustracja
generał porucznik lotnictwa generał porucznik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1923
Rosyjska FSRR

Data i miejsce śmierci

16 czerwca 1995
Odessa, Ukraina

Przebieg służby
Lata służby

1941–1978

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy

Władimir Awramowicz Aleksienko (ros. Влади́мир Авра́мович Але́ксенко; ur. 27 stycznia 1923 we wsi Kijewskoje w Kraju Krasnodarskim, zm. 16 czerwca 1995) – Rosjanin, radziecki wojskowy, generał porucznik lotnictwa, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. W 1940 ukończył szkołę średnią i kurs pilotażu w aeroklubie. Od 1943 był członkiem WKP(b).

Od maja 1941 był w Armii Czerwonej. W 1942 ukończył Krasnodarską Wojskową Lotniczą Szkołę Pilotów. Od lutego 1943 był na frontach II wojny światowej. Walczył pod Leningradem, na Przesmyku Karelskim, nad Bałtykiem i w Prusach Wschodnich. 19 kwietnia 1945 otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, order Lenina i medal Złotej Gwiazdy nr 6129 jako dowódca eskadryli 16 Gwardyjskiego Szturmowego Pułku Lotniczego 277 Szturmowej Dywizji Lotniczej 1 Armii Lotniczej 3 Frontu Białoruskiego w stopniu kapitana gwardii za 230 udanych lotów bojowych i wykazane w nich męstwo i odwagę.

Drugi medal Złotej Gwiazdy nr 8677 otrzymał 29 czerwca 1945 jako dowódca 15 Szturmowego Pułku Lotniczego w stopniu majora za 292 loty bojowe. Na koncie Aleksienki odnotowano m.in. 33 czołgi, 118 samolotów, 53 wagony kolejowe, 85 pojazdów, 15 transporterów opancerzonych, 10 magazynów z amunicją, 27 armat i dział, 54 działa przeciwlotniczych, 12 moździerzy.

Po wojnie nadal odbywał służbę w Siłach Powietrznych. W 1945 ukończył Wojskową Akademię Lotniczą, w 1962 Akademię Sztabu Generalnego. Był delegatem do Rady Najwyższej Ukraińskiej SRR 5 i 8 kadencji.

Od 1978 w stopniu generała porucznika lotnictwa był w rezerwie, mieszkał w Odessie. Zmarł 16 czerwca 1995 i został pochowany w Odessie na II Cmentarzu Chrześcijańskim (Miejskim)[1].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

i medale.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]