Władysław Kuchar

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Kuchar
Ilustracja
Władysław Kuchar jako sędzia tenisowy (1925)
Data urodzenia

10 sierpnia 1895

Data śmierci

4 grudnia 1983

Narodowość

polska

Rodzice

Ludwik, Ludwika

Krewni i powinowaci

Kazimiera, Tadeusz, Karol, Kinga, Wacław, Mieczysław, Zbigniew (rodzeństwo)

Multimedia w Wikimedia Commons
Władysław Kuchar
Wzrost

178 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1911–1921 Pogoń Lwów 3 (0)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Jan Kuchar (ur. 10 sierpnia 1895, zm. 4 grudnia 1983) – polski inżynier, sportowiec, działacz sportowy, porucznik rezerwy artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10[1] lub 16 sierpnia 1895[2] w rodzinie pochodzenia węgierskiego jako syn Ludwika (zm. 1917) i Ludwiki z domu Drzewieckiej[3][4]. Ojciec był przemysłowcem i został sponsorem klubu LKS Pogoń Lwów. Braćmi Władysława Kuchara byli również wszechstronni sportowcy (związani z klubem LKS Pogoń Lwów, w tym z sekcją piłki nożnej) i oficerowie rezerwy artylerii Wojska Polskiego: Tadeusz (1891-1966), także trener i działacz sportowy, kapitan, Wacław (1897-1981), olimpijczyk, porucznik. Jego rodzeństwem byli również: Kazimiera (1899-1981, po mężu Chodkiewicz), Karol (1892-1960), Kinga (ur., zm. 1894), Mieczysław (1902-1939, piłkarz, bramkarz Pogoni Lwów[5]), Zbigniew (1905-1945, także hokeista Pogoni[6])[7].

W 1908 zwyciężył w zawodach jazdy sztucznej (figurowej) dla uczniów lwowskich szkół średnich[8]. Wkrótce potem został wicemistrzem Lwowa w tenisie w klasie II[8]. W 1913 zdał maturę[8]. W tym czasie legitymował się rekordami: 1,61 m w skoku wzwyż, 6,25 m w skoku w dal, 11,3 sek. w biegu na 100 metrów[8]. Przed 1914 podjął studia architektury[8]. Zdobył brązowy medal w mistrzostwach Austrii w dziesięcioboju[8]. Był piłkarzem Pogoni Lwów grającym na pozycji prawego obrońcy[8][1]. Jako piłkarz zyskał przydomek Crompton[8]. Ukończył studia z tytułem inżyniera. Został członkiem korporacji akademickiej „Aquitania”[9]. Przed 1913 był członkiem zarządu Lwowskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego[8].

Podczas I wojny światowej wcielony do armii austriackiej służył na froncie włoski, m.in. brał udział w bitwach pod Piave i Isonco[8]. W sierpniu 1918 był najlepszym zawodnikiem meczu reprezentacji Lwowa przeciw Wiedniowi (2:1)[8]. Zagrał wówczas w zbyt małych butach, co spowodowało zakażenie (flegmona)[8]. W obliczu zagrożenia gangreną lekarze zasugerowali amputację stopy, jednak wobec sprzeciwu na Tadeusza Kuchara, zastosowano kurację w postaci pojenia alkoholem, jako środkiem bakteriobójczym[8]. Doszło do tego w czasie obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, a leczenie zakończyło się powodzenie[8]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[8]. Wiosną służył w szeregach baterii haubic „Pogoń”, dowodzonej przez brata, Tadeusza[8]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany na stopień porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[10][11]. W 1923, 1924 był przydzielony jako oficer rezerwowy do 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie (wraz z nim brat Tadeusz)[12][13]. W 1934 roku w dalszym ciągu posiadał przydział w rezerwie do 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[14].

Po wojnie nie uprawiał już futbolu, ale został kierownikiem piłkarskiej sekcji Pogoni Lwów[8]. Czynnie uprawiał tenis i łyżwiarstwo figurowe[8]. Został współzałożycielem i działaczem utworzonego w 1921 Polskiego Związku Łyżwiarskiego zostając sekretarzem zarządu[15][8], później był delegatem PZŁ na Lwów. W 1922 został mistrzem Polski, a w 1923 wicemistrzem w łyżwiarstwie figurowym[8]. 6 grudnia 1926 został członkiem zarządu Lwowskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego[16]. W tenisie w 1923 zajął drugie miejsce w międzynarodowym turnieju, a wkrótce potem został wicemistrzem Warszawy[8]. Uczestniczył w pierwszym w historii występie reprezentacji Polski w Pucharze Davisa w 1925 (Polska uległa Anglii 0:5, a Kuchar jako jedyny z Polaków nie przegrał seta do zera)[3][8]. Wraz ze Zdzisławem Stahlem (swoim partnerem w tenisowym deblu[8]) był autorem przedwojennego podręcznika do nauki tenisa pt. Tennis[17].

Zastępując brata Tadeusza w połowie lat 30. objął stanowisko kierownika referatu sportu w Zarządzie Miejskim miasta Lwowa (posadę pełnił nadal mimo wybuchu II wojny światowej jeszcze po 22 września 1939)[8]. Działał w Miejskim Komitecie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Obronnego we Lwowie[18]. Zawodowo przejął po ojcu kierowanie rodzinną siecią kin na obszarze byłej Galicji, od Krakowa do Czerniowiec[8].

W listopadzie 1945 wyjechał ze Lwowa[8]. Początkowo przebywał na Śląsku, potem osiadł braćmi Tadeuszem i Wacławem w Warszawie[8]. W 1948 został głównym księgowym celem przygotowania uruchomienia FSO na Żeraniu[8]. Później był dyrektorem rozbudowy tych zakładów[8]. Po wojnie pozostawał aktywnym działaczem sportowym[8].

Pod koniec życia zamieszkiwał w Targówku wraz z ociemniałą siostrą Kazimierą[8]. Był kawalerem[8]. Zmarł 4 grudnia 1983 pod Warszawą[8][19].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Władysław Kuchar. wikiliga.pl. [dostęp 2015-11-19].
  2. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-11-19].
  3. ↑ a b Jacek Bryl. Kolebka – zapomniana?. „Biuletyn”. Nr 41, s. 27-30, Czerwiec 1981. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ Jarosław Barczyk: Z historii polskiego sportu - postać Wacława Kuchara. profesor.pl. [dostęp 2015-11-19].
  5. ↑ Mieczysław Kuchar. wikiliga.pl. [dostęp 2015-11-19].
  6. ↑ Hokejowe Mistrzostwa Polski. „Stadjon”. 1, s. 6, 3 stycznia 1928. 
  7. ↑ Ludwik Kuchar. geni.com. [dostęp 2015-11-19].
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag Jacek Bryl. Władysław Kuchar (1895-1983). „Biuletyn”. Nr 47, s. 31-35, Czerwiec 1984. Koło Lwowian w Londynie. 
  9. ↑ Władysław Kuchar. archiwumkorporacyjne.pl. [dostęp 2015-11-19].
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 851.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 776.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 790.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 709.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 709, 776, w tym roku zajmował 653. lokatę na liście starszeństwa poruczników rezerwy artylerii.
  15. ↑ Polski Związek Łyżwiarski powstał we Lwowie. kresy24.pl, 2012-01-17. [dostęp 2015-11-19].
  16. ↑ Komunikat Polskiego Związku Łyżwiarskiego. „Kolarz Polski z Dodatkiem Łyżwiarskim”. 14, s. 2, 15 grudnia 1926. Związek Polski Towarzystw Kolarskich. 
  17. ↑ Wśród książek. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 117 z 22 maja 1931. 
  18. ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 241 z 20 października 1936. 
  19. ↑ Informacja o zmarłych: Władysław Kuchar. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2015-11-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Kuchar&oldid=71780550”