Włodzimierz Stanisław Kozłowski
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 lipca 1890 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 3 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 pułk piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Włodzimierz Stanisław Kozłowski (ur. 22 lipca 1890 w Kwasowie, zm. ?) – kapitan Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej Stanisława i Heleny z Gottszalków[1]. Po ukończeniu szkoły realnej w Tarnowie rozpoczął studia we Lwowie. W 1913 wstąpił do Związku Strzeleckiego. 5 sierpnia 1914 wraz z lwowską kompanią „Strzelca” wyruszył do Krakowa by wstąpić do tworzonych Legionów Polskich. Walczył w szeregach 1 a następnie 5 pułku piechoty[1]. Brał udział w walkach pod Korczynem (16 – 24 września 1914), nad Wisłą i Chlewem. Wyróżnił się tam odwagą i poświęceniem za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w miechowskim. W listopadzie 1918 brał czynny udział w rozbrajaniu Austriaków w Krakowie i powiecie miechowskim. 15 listopada jako ochotnik znalazł się w grupie pułkownika Norwid-Neugebauera. 1 grudnia 1918 Edward Rydz-Śmigły mianował go podporucznikiem i wyznaczył na stanowisko dowódcy oddziału sztabowego Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. 1 grudnia 1919 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań”. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, 1 lipca 1920 został przydzielony do baterii zapasowej 14 pułku artylerii polowej wielkopolskiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. 1 lipca 1925 awansował do stopnia kapitana. W 1926 został przeniesiony z 14 pap do Korpusu Kadetów nr 3 w Rawiczu na stanowisko wykładowcy. W 1934 został komendantem I Okręgowego Urzędu WF i PW DOK I. 1 stycznia 1939 przeszedł w stan spoczynku. Zginął po 3 września 1939[2].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Jadwigą Zofią Chwałek. Miał syna – Jerzego Zygmunta (ur. 3 marca 1917, oficer Wojska Polskiego) i córkę – Krystynę Barbarę (ur. 10 lipca 1925). Jadwiga Kozłowska była sanitariuszką w Legionach Polskich[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6595[2].
- Krzyż Niepodległości[3][2]
- Krzyż Walecznych[2]
- Srebrny Krzyż Zasługi[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.