Widliczka Martensa
| |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Klasa | |||
| Rząd | |||
| Rodzina |
widliczkowate | ||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
widliczka Martensa | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Selaginella martensii Spring[3] Mém. Acad. Roy. Sci. Belgique 24: 129 129 1849 | |||
| Synonimy | |||
| |||
Widliczka Martensa (Selaginella martensii Spring) – gatunek roślin z rodziny widliczkowatych (Selaginellaceae). Pochodzi z Ameryki Środkowej (Gwatemala, Kostaryka, Panama) i Meksyku (stany San Luis Potosi, Chiapas, Oaxaca, Veracruz). Jest uprawiana w wielu krajach świata[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Niewielka roślina, w uprawie mieszkaniowej osiągająca wysokość około 5 cm i szerokość do 25 cm. Składa się z dychotomicznie rozgałęziających się łodyg i listków, na których powstają zarodnie z zarodnikami. Wodę pobiera za pomocą bezzieleniowych języczków wyrastających u nasady listków[5].
Zastosowanie i uprawa[edytuj | edytuj kod]
- Zastosowanie
- Jest wrażliwa na przymrozki (strefy mrozoodporności 9-11), z tego względu w Polsce jest uprawiana głównie jako roślina pokojowa. Przy zapewnieniu jej odpowiednich warunków jest rośliną długowieczną[6].
- Wymagania
- Jest trudna w uprawie, gdyż wymaga stałej i dużej wilgotności. Ziemia w doniczce musi być stale wilgotna, a roślinę należy codziennie spryskiwać kilka razy wodą. Nawet krótkotrwałe przesuszenie powoduje zasychanie i obumieranie pędów, które po podlaniu już nie odzyskują turgoru. Najlepiej rośnie przy świetle rozproszonym; bezpośrednie oświetlenie słoneczne jej szkodzi, ale w zbyt ciemnym pomieszczeniu też rośnie źle. Optymalna temperatura to 21-25oC. Poniżej 18o C następuje zahamowanie wzrostu, a nawet obumieranie rośliny. Jako podłoże najlepsza jest żyzna, próchniczna ziemia z drenażem na dnie doniczki. Dobrze rośnie w szklanych balonach oraz oknach kwiatowych[5].
- Pielęgnacja
- Sadzić należy w płytkiej doniczce, gdyż roślina zakorzenia się bardzo płytko. Nie wymaga przesadzania, chyba że doniczka była zbyt mała i roślina rozrosła się znacznie poza jej obrys. W pierwszym roku po posadzeniu nie nawozi się, później nawozi się 4-6 razy w roku rozcieńczonymi nawozami wieloskładnikowymi (dawką o połowę słabszą od zalecanej). Konieczne regularne podlewanie miękką wodą i skrapianie rośliny wodą[5].
- Rozmnażanie
- Wiosną i latem przez podział rozrośniętych okazów lub przez sadzonki pędowe, które ukorzeniają się dość łatwo. Sadzonki przykrywa się przez kilka dni folią. W uprawie pokojowej rzadko wytwarza zarodniki[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. „Journal of Systematics and Evolution”. 54 (6), s. 563–603, 2016. DOI: 10.1111/jse.12229.
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
- ↑ a b The Plant List. [dostęp 2012-05-28].
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2012-05-28].
- ↑ a b c d Jarosław Rak: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Cz. II. Edward Kawecki (zdjęcia). Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1998. ISBN 83-7073-089-2.
- ↑ Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.