Wiesław Wójcik (filozof, matematyk)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiesław Wójcik
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

1959

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Alma Mater

Uniwersytet Śląski

Doktorat

11 grudnia 1991
Papieska Akademia Teologiczna

Habilitacja

21 marca 2002[1]
Instytut Historii Nauki PAN

Uczelnia

Instytut Matematyczny PAN
Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie
Instytut Historii Nauki PAN

Wiesław Stanisław Wójcik (ur. 1959) – polski filozof i matematyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1978-1983 odbył studia matematyczne na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, zakończone uzyskaniem magisterium na podstawie pracy Zbiory mierzalne w sensie Christensena. W latach 1984-1988 studiował filozofię na Wydziale Filozofii Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, zakończone obroną pracy Filozofia matematyki Imre Lakatosa i jej filozoficzne konsekwencje. W latach 1988-1991 odbył studia doktoranckie na Wydziale Filozoficznym PAT. W 2002 uzyskał stopień doktora habilitowanego. W latach 1983-1989 pracował jako nauczyciel i wykładowca matematyki, m.in. w filii Politechniki Łódzkiej w Bielsku-Białej. W latach 1989-1994 pracował naukowo w Instytucie Matematycznym PAN w Warszawie. W 1995 został zatrudniony w Instytucie Historii Nauki PAN. Wykładał m.in. na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. Jana Długosza w Częstochowie, Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, gdzie pełnił funkcję prodziekana Wydziału Humanistyczno-Społecznego w latach 2003-2008. W latach 2007-2010 kierował tam Zakładem Antropologii Kultury i Filozofii Człowieka.

Pola badań naukowych[edytuj | edytuj kod]

  • Filozofia matematyki
  • Historia matematyki
  • Metodologia nauki
  • Historia myśli pedagogicznej

Udział w gremiach naukowych[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Książki[edytuj | edytuj kod]

  1. Nowożytne wizje nauki uniwersalnej a powstanie teorii continuów (Studia Copernicana, stron 264, Warszawa 2000).
  2. Filozofia edukacji i etos rodziny (redakcja naukowa wraz z M. Rembierzem) Wydawnictwo ATH (praca zbiorowa)stron 281, Bielsko-Biała 2007.
  3. Edukacja. Działania społeczne. Rodzina (redakcja naukowa wraz z E. Lalikową) Wydawnictwo ATH, stron 252, Bielsko-Biała 2008.

Niektóre artykuły i rozdziały w pracach zbiorowych[edytuj | edytuj kod]

  1. Poję­cie dowodu a struk­tura roz­woju nauki (Stu­dia Philosophiae Chris­tianae, tom 26, 1990 s. 194 – 202).
  2. Imre Lakatosa filo­zofia matem­atyki (Roczniki Filo­zoficzne, tom XXXIX-XL, 1991 – 1992) s. 77 – 89.
  3. Nowe prądy w matem­atyce XIX wieku (Zagad­nienia Filo­zoficzne w Nauce, t. XIV 1992 s. 51 – 73).
  4. Polemiki wokół wkładu Poincarego w pow­stanie szczegól­nej teorii względ­ności (Zagad­nienia Filo­zoficzne w Nauce, t. XV, 1993 s. 37 – 54);
  5. Miejsce i rola dowodu na ist­nie­nie Boga w kartez­jańskim pro­jek­cie nauki (Stu­dia Philosophiae Chris­tianae, 1992).
  6. Pewna inter­pre­tacja kon­wencjon­al­izmu Poincarego (Kwartal­nik Filo­zoficzny, 1993 z. 3 s. 21 – 43).
  7. Poin­care a for­mal­izm Hilberta (Ruch Filo­zoficzny, 1993).
  8. Mech­a­nizm ewolucji fizyki według Poincarego (Przegląd Filo­zoficzny, 1993 R. II, Nr 4 s. 37 – 52).
  9. Zastosowanie metody dowodów i kon­tr­przykładaów w anal­izach w zakre­sie his­torii i filo­zofii matem­atyki (Kwartal­nik His­torii Nauki R. 40: 1995 nr 1 s. 21 – 39).
  10. Filo­zofia matem­atyki na przełomie XIX i XX wieku (Kwartal­nik His­torii Nauki R. 40: 1995 nr 4 s. 49 – 74).
  11. Kartez­jański model nauki a nowe idee w matem­atyce XIX wieku (Kwartal­nik His­torii Nauki R. 41: 1996 nr 3 – 4 s. 71 – 95).
  12. Kon­tekst odkrycia naukowego – sens his­torii nauki (Zagad­nienia Naukoz­naw­stwa 3(129), 1996 s. 365 – 369).
  13. Na mar­gin­e­sie książki: Sci­en­tific Meth­ods: Con­cep­tual and His­tor­i­cal Prob­lems (Kwartal­nik His­torii Nauki R. 41:1996 nr 3 – 4 s. 245 – 259).
  14. Real­iza­cja pro­gramu Leib­niza w dzie­jach nauki nowożyt­nej (Przegląd Filo­zoficzny, 1998 R. VII, Nr 2 (26) s. 63 – 77).
  15. Prob­lem nieświado­mości u Leib­niza a zasada pod­wójnej nieskońc­zoności bytu W: Nieświado­mość jako kat­e­go­ria filo­zoficzna, Wydawnictwo Insty­tutu Filo­zofii i Socjologii PAN, Warszawa 2000 s. 31 – 39).
  16. An impact of Zyg­munt Janiszewski on the devel­op­ment of topol­ogy. W: Stud­ies in His­tory of Math­e­mat­ics Ded­i­cated to A.P. Youschke­witch. Bre­pols Pub­lish­ers, Turn­hout 2002 s. 339 – 343.
  17. Bernard Bolzano jako purysta metody naukowej a kli­mat epoki pier­wszej połowy XIX wieku. W: Społeczno-ideowe aspekty medy­cyny i nauk przy­rod­niczych XVIII-XX wieku. Stu­dia z Dziejów Kul­tury Medy­cznej. Wrocław 2003 s. 10 – 18.
  18. Czy niepełnosprawność matem­aty­czna jest nieuchronna. W: „Niepełnosprawni wśród nas”, Wydawnictwo Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, Bielsko-Biała 2004, s. 131 – 143.
  19. Spór czy dia­log między Duchem Nauki a Duchem Filo­zofii, „Zagad­nienia Naukoz­naw­stwa” 2006, s. 83 – 93).
  20. Różne twarze kon­wencjon­al­izmu w kon­tekś­cie sporu o pod­stawy szczegól­nej teorii względ­ności. W: W stule­cie pow­sta­nia szczegól­nej teorii względ­ności, Wydawnictwo Kat­edry Etnologii i Antropologii Uni­w­er­sytetu Wrocławskiego 2006, s. 15 – 28).
  21. The Ancient Ori­gin of Sym­me­try Idea and the New­man Prop­erty. W: „Prace naukowe Akademii im. Jana Dłu­gosza. Matem­atyka XI”, Częs­to­chowa 2006, s. 121 – 135.
  22. Anty­czne korze­nie idei niezbęd­ności naucza­nia matem­atyki w pro­ce­sie wychowa­nia. W: Filo­zofia edukacji i etos rodziny. Wydawnictwo ATH, Bielsko-Biała 2007, s. 72 – 86.
  23. Miejsce rodziny w pla­tońskiej wizji społeczeństwa ide­al­nego. W: Filo­zofia edukacji i etos rodziny. Wydawnictwo ATH, Bielsko-Biała 2007, s. 137 – 153.
  24. Filo­zofia práce Jozefa Tis­chn­era v kon­texte spoločen­ských zmien v Poľsku v 80-tych rokoch. W: Kon­texty a podoby moralky nedavnej min­u­losti, Presov 2007, s. 202 – 216.
  25. Filo­zofia matem­atyki Zyg­munta Janiszewskiego. W: „Stu­dia z filo­zofii pol­skiej” (seria wydawnicza), t.1, stron 335. Bielsko-Biała, Kraków 2006, s. 209 – 225.
  26. Przeła­manie paradyg­matu epis­te­mologii Kanta w filo­zofii abso­lut­nej Hoene-Wrońskiego. W: Igor Hrusovsky. Osob­nost slovenskej filo­zofie, Bratislava 2007, s. 300 – 306.
  27. Obec­ność mitów doty­czą­cych pochodzenia zła we współczes­nej kul­turze. W: Zlo v kon­texte sucas­nych socio-kulturnych pre­mien, Presov 2007, s. 45 – 57.
  28. Przełom czy rewolucja – znacze­nie matem­atyki dla wys­tąpi­enia rewolucji kul­tur­owej (Zagad­nienia Naukoz­naw­stwa 2007, s. 83 – 93).
  29. Bernarda Rie­manna pro­jekt nowej filo­zofii (Kwartal­nik His­torii Nauki i Tech­niki 2007, s. 51 – 74).
  30. Między dog­matyzmem a relaty­wiz­mem. W: Świat tech­niki i human­istyki, Wydawnictwo ATH, Bielsko-Biała 2007, s. 368 – 378.
  31. Józefa Hoene-Wrońskiego pro­jekt reformy matem­atyki. W: „Antiq­ui­tates Math­e­mat­i­cae”, Wydawnictwo Pol­skiego Towarzystwa Matem­aty­cznego, vol. 1, Warszawa 2007, s. 199 – 212.
  32. Ety­czna wartość fizyki w kon­wencjon­al­izmie Poin­car­ego. W: Fyzika a etika. Nitra 2007, s..
  33. Józef Maria Hoene-Wroński – poszuki­wanie jed­ności. W: „Matem­atyka. Cza­sopismo dla nauczy­cieli”, nr 4 (2007), s. 195 – 205.
  34. Współczesna reflek­sja nad etosem rodziny. W: Morálka a súčas­nosť. Presov 2008, Słowacja), s. 244 – 252.
  35. Charak­terystyka Pol­skiej Szkoły Matem­aty­cznej i jej twór­ców. W: Filo­zofia a slo­van­ské myšlienkové dedičstvo: osob­nosti, prob­lémy, inšpirá­cie, Bratislava 2008, t. 2, s. 140 – 147.
  36. Obec­ność pojęć »opty­mal­nych« w matem­atyce jako argu­ment za matem­aty­cznoś­cią przy­rody. W: Ponad demarkacją, Tarnów 2008, s. 39 – 62.
  37. Józef Maria Hoene-Wroński jako wiz­joner i refor­ma­tor matem­atyki. W: Hoene-Wroński. Życie, matem­atyka i filo­zofia (red. P. Pra­gacz), 114 stron, IM PAN Warszawa 2008, s. 87 – 103.
  38. Filo­zofia dia­logu a możli­wość komu­nikacji międzykul­tur­owej. W: His­toricke a sucasne podoby mysle­nia a komu­nika­cie, Bratysława 2008, s. 218 – 226.
  39. Sku­točnosť ľudskej bytosti v súčas­ných sporoch o exis­ten­ciu človeka. W: Realita a fik­cia, Bratysława 2009, s. 150 – 157.
  40. Miejsce idei eku­m­enizmu Sołowjowa w dziele Mikuláša Russ­náka. W: Eku­menický aspekt života a diela pro­fe­sora Mikuláša Russ­náka (1878−1954) v kon­texte súčas­ného medz­inábožen­ského dialógu, Prešov 2010, s. 227 – 245.
  41. Współczesne wyzwa­nia ped­a­gogiki uni­w­er­syteck­iej – między naukami ścisłymi i naukami human­isty­cznymi. W: Wczo­raj, dziś i jutro ped­a­gogiki uni­w­er­syteck­iej w świetle twór­c­zości Ste­fana Kunowskiego, Wydawnictwo KUL, Lublin 2010, s. 437 – 448.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dr hab. Wiesław Stanisław Wójcik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2022-04-25].[martwy link]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiesław_Wójcik_(filozof,_matematyk)&oldid=70741383”