Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/John Bull (parowóz)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tłumaczenia z języka angielskiego

Tłumaczone artykuły

Propozycje tłumaczeń

ca • cs • de • en • bg • es • fr • hu • it • ja • pt • ru • sr • sv • szl • uk

John Bull
Ilustracja
John Bull
Producent

Robert Stephenson and Company Wielka Brytania

Lata budowy

1831

Układ osi

4-2-0 (przed przebudową 0-4-0)

Wymiary
Masa służbowa

10 t

Rozstaw osi skrajnych

1,50 m

Napęd
Trakcja

parowa

Powierzchnia rusztu

0.936 m2

Średnica cylindra

23cm

Skok tłoka

51cm

Multimedia w Wikimedia Commons

John Bull amerykański parowóz wyprodukowany w Wielkiej Brytanii. Pierwszy kurs tej lokomotywy odbył się 15 września 1831. W 1981 został najstarszym żywym parowozem po tym jak został zrekonstruowany przez Smithsonian Institution[1][2]. Zbudowany przez Robert Stephenson and Company, John Bull był pierwszą lokomotywą zakupioną przez Camden and Amboy Railroad, do obsługi pierwszej linii kolejowej w New Jersey. John Bull został oznaczony numerem 1 i otrzymał imie "Stevens". C&A używała lokomotywy w latach 1833 - 1866, do czasu zakończenia czynnej służby.

Po tym jak C&A zostało przejęte przez Pennsylvania Railroad (PRR) w 1871, PRR odremontowało lokomotywę i pokazało na kilku wystawach: w tym pod parą na Centennial Exposition w 1876 oraz the National Railway Appliance Exhibition w 1883. W 1884 lokomotywa została zakupiona przez Smithsonian Institution jako eksponat do wystawy muzealnej.

W 1939 pracownicy warsztatów PRR w Altoona, Pennsylvania zbudowali czynną replikę aby zastąpiła oryginał, który był trzymany w hali ze względu na groźbę zniszczenia przez warunki atmosferyczne. Po 42 letnim okresie bycia wyłącznie wystawą statyczną, Smithsonian zdecydowało się na remont lokomotywy w tym doprowadzenie jej do stanu używalności. w 1981 roku na swoje 150 urodziny John Bull był najstarszą lokomotywą pod parą na świecie. Obecnie John Bull jest znowu eksponatem statycznym, znajduje się w Smithsonian's National Museum of American History w Waszyngtonie. Replika John Bull znajduje się w Railroad Museum of Pennsylvania.

Budowa i pierwsze kursy[edytuj | edytuj kod]

The John Bull and train as it looked in 1831; drawn by Isaac Dripps in 1887.
(Image from the collection of the National Museum of American History, Smithsonian Institution, America On The Move exhibit, used with permission)

John Bull został zbudowany w Anglii w Newcastle, przez firmę Robert Stephenson and Company na zamówienie Camden and Amboy Railroad (C&A), na potrzeby pierwszej linii kolejowej w New Jersey[3][4]. Został następnie rozłożony na części i wysłany do Stanów Zjednoczonych na pokładzie Allegheny[1]. inżynier C&A Isaac Dripps zmontował lokomotywę, mimo braku instrukcji i rysunków technicznych oraz uruchomił lokomotywę we wrześniu 1831.[5][6] 12 listopada 1831 Robert Stevens (ówczesny prezydent C&A) spłacając polityczne długi zaprosił kilku polityków z New Jersey oraz lokalnych dygnitarzy w tym bratanka Napoleona Książę Murat, na pokaz lokomotywy oraz trasy. księżna Catherine Willis Gray, szczyciła się tym, że była pierwszą kobietą, która jechała pociągiem w Ameryce[1][5][7][8].

Do czasu skończenia budowy linii, lokomotywy stacjonowały na wolnym powietrzu, gdyż lokomotywownia została ukończona dopiero w 1833 roku[1]. C&A nadała numery i nazwy lokomotywom pierwsza z nich została oznaczona numerem 1 i dostała oficjalną nazwę Stevens (po pierwszym prezydencie C&A's Robercie L. Stevensie)[9]. Jednakże załogi parowozu nadały mu imię Stary John Bull (the old John Bull)[4], nazwa ta pochodziła od John Bulla personifikacji Anglii w kreskówce ,. z czasem nazwa została skrócona do John Bull a przez to, że była używana znacznie częściej niż Stevens to wkrótce wyparła tą nazwę[4].

We wrześniu 1836 John Bull wraz z dwoma wagonami została przewieziony kanałem do Harrisburga, stając się pierwszą lokomotywą na tym terenie[10].

Przebudowa i pierwsze wystawy[edytuj | edytuj kod]

Stephenson zbudował lokomotywę w systemie 0-4-0 (system 0-4-0 w notacji Whyte'a dla parowozów oznacza 2 wiązane osie napędzające oraz brak osi tocznych zarówno przed jak i za osiami powiązanymi. Moc pociągowa była przenoszona z kotła do kół za pomocą dwóch tłoków znajdujących się pomiędzy osiami. Tłoki były połączenie z korbowodem, który łączył je z tylną osią. Tylne koła zostały połączone z przednimi za pomocą dwóch wiązarów.

Z powodu kiepskiej jakości torowiska w USA w porównaniu do norm obowiązujących w Wielkiej Brytanii , dochodziło do licznych wykolejeń. Z tego względu inżynierowie z C&A dodali z przodu lokomotywy wózek toczny, dodatkowo wózek ten był skrętny co ułatwiało poruszanie się po zakrętach, które były ciaśniejsze niż w Wielkiej Brytanii[1]. Wprowadzenie wózka tocznego spowodowało jednakże konieczność przecięcia wiązarów z tego względu napędzane były tylko tylne koła. W wyniku tej przebudowy John Bull stał się lokomotywą w systemie 4-2-0 (2 osie toczne z przodu 1 oś napędowa 0 osi tocznych z tyłu). Później C&A dodało również pług zwany ("cowcatcher") na przednim wózku[11]. Cowcatcher służył do zgarniania przeszkód z przed lokomotywy takich jak drobne zwierzęta, stąd nazwa. W celu zwiększenia komfortu, szczególnie podczas niekorzystnych warunków atmosferycznych załogi lokomotywy wybudowano również kabinę. Dodano również elementy poprawiające bezpieczeństwo takie jak dzwon oraz górną lampę.

Po kilku latach służby jako manewrówka (lokomotywa służąca do składania składów pociągu na stacji) oraz jako grzejka (lokomotywa służąca do ogrzewania wagonów przed przyłączeniem lokomotywy prowadzącej pociąg[12], John Bull został skreślony z inwentarza Bordentown, New Jersey w 1866. Później John Bull a w zasadzie jego kocioł służył jako silnik do pompy w tartaku[13].

C&A została wkrótce wchłonięta przez United New Jersey Railroad and Canals Company (1869), które to w 1871 zostało przejęte przez Pennsylvania Railroad[14]. PRR dostrzegło potencjał w starej lokomotywie, pokazując ją w 1876 na Centennial Exposition w Filadelfii[15]; Warsztaty PRR zregenerowali silnik (poprzez zastąpienie oryginalnych części nowymi lub pochodzącymi z młodszych lokomotyw). Podczas remontu jednak wymieniono komin na prosty (oryginalny był stożkowy) oraz usunięto kabinę. PRR wystawiło w 1883 na National Railway Appliance Exhibition w Chicago, Illinois[16]. W 1885 Smithsonian Institution dokupiło John Bull od PRR[1].

Smithsonian Institution i odbudowa lokomotywy[edytuj | edytuj kod]

Na wystawie w 1883, Pennsylvania Railroad chciało rozwiązać dwa problemy naraz. W Smithsonian Institution zabytkowa lokomotywa znalazła zarówno miejsce oraz została wyremontowana przez młodych inżynierów, wśród których był J. Elfreth Watkins. Watkins uczestniczył w wypadku w New Jersey na kilka lat przed wystawą. W wyniku wypadku stracił nogę, przez co nie nadawał się do pracy fizycznej przy lokomotywie (although the railroad did employ him as a clerk for a while after his accident). PRR zatrudniło go ze względu na doświadczenie jako eksperta na Smithsonian's new Arts and Industries Building, które zostało otwarte w 1880.[17][18] Lokomotywa została pokazana po raz pierwszy po remoncie 22 grudnia 1884, w East Hall of the Arts and Industries building[16].

John Bull na World's Columbian Exposition w 1893

Lokomotywa była wystawiana przez prawie 80 lat, jednakże transport poza muzeum odbywał się bardzo rzadko. Najważniejsza wystawa w tym czasie była w 1893 kiedy to lokomotywę przewieziono do Chicago na World's Columbian Exposition[19]. Pennsylvania Railroad, jak wiele innych kolei chciało pokazać zarówno swoje współczesne jak i dawne pojazdy. PRR zorganizowało transport lokomotywy i kilku wagonów do Jersey City, New Jersey, lokomotywę tam przywrócono do stanu umożliwiającego jazdę. Lokomotywa przejechała samodzielnie trasę pomiędzy New Jersey a Chicago, jedną z ważniejszych linii w Amerykańskiej historii[16].

Odbudowa była nadzorowana przez szefa mechaników PRR's Theodore'a Ely'ego. Ely był na tyle pewny swojej 50-cio milowej (80.5 km) jazdy testowej do Perth Amboy, New Jersey (co zajęło 2 godziny i 15 minut), że gubernatorzy wszystkich stanów, przez które lokomotywa miała przejechać President of the United States, Grover Cleveland, zostali zaproszeni do przejażdżki tuż za silnikiem pierwszym odcinkiem prowadzącym do Chicago. John Bull ciągnął kilka wagonów osobowych w którym jechali dygnitarze oraz dziennikarze. Pociąg wyjechał z Filadelfii, Pennsylwania, z jedną załogą. Podróż, ze względu na nietypowy transport, była nadzorowana przez pilotów, którzy pomogli bezpiecznie przejechać z Filadelfii do Chicago. Pociąg jechał z prędkością 25-30 mil na godzinę (40-48 km/h), pociąg opuścił stację w Pensylwanii 17 kwietnia o 10:16[20] dotarł do Chicago 22 kwietnia[5]. W drogę powrotną John Bull udał się 6 grudnia dojeżdżając do Washyngtonu 13[21].

W 1927 John Bull ponownie wyjechał poza muzeum. Baltimore and Ohio Railroad organizowało setną rocznicę uruchomienia kolei żelaznej w Baltimore, Maryland[1]. Odkąd stan oryginalnego tenderu (wagon z węglem i wodą) lokomotywy pogorszył się mimo napraw i został zdemontowany w 1910 roku, PRR zbudowało replikę tenderu w warsztatach Altoona, Pennsylvania, [22]. Lokomotywa została również odnowiona w Altoona w celu eksploatacji podczas trwania jarmarku.[23] Podczas tego jarmarku lokomotywa była uruchomiona po raz ostatni przed 1980 rokiem.

Wystawa statyczna[edytuj | edytuj kod]

After the locomotive returned to the Smithsonian, it remained on static display. The museum in 1930 commissioned the Altoona Works to build a second replica of the locomotive's tender for display with the locomotive in the museum. This time, however, the replica tender re-used some of the fittings that the museum had retained when the original tender was dismantled twenty years earlier[23].

The Smithsonian recognized the locomotive's age in 1931. But, since the museum didn't have the funds to refurbish the locomotive for full operation again, it was decided to run the locomotive in place (with the driving wheels lifted off the rails using jacks) with compressed air. The museum borrowed an 1836 coach from the Pennsylvania Railroad to display on the track behind the newly rebuilt tender, and the locomotive's 100th birthday was officially celebrated on November 12, 1931. The locomotive's semi-operation was broadcast over the CBS radio network with Stanley Bell narrating the ceremonies for the radio audience[24].

The PRR again borrowed the locomotive in 1933–1934 for the Century of Progress exhibition in Chicago. Unlike its earlier jaunt to Chicago, for this trip, the railroad hauled and displayed it as a static exhibit. While this exhibit was progressing, the Altoona Works were busy again building a replica; this time the replica was an operable copy of the locomotive itself. The replica was then operated in 1940 at the New York World's Fair, while the original locomotive and rebuilt tender returned to the Smithsonian[25].

The original locomotive was displayed outside the museum one more time in 1939 at the New York World's Fair, but the museum's curators decided that the locomotive was becoming too fragile for repeated outside exhibits. It was then placed in somewhat permanent display back in the East Hall where it remained for the next 25 years. The locomotive was moved to its current home, the National Museum of American History (then called the National Museum of History and Technology), in 1964.[25]

Operating again after 150 years[edytuj | edytuj kod]

The John Bull had remained on static display for another 15 years, but the locomotive's significance as one of the oldest locomotives in existence, or its use on the first railroad in New Jersey, was not very plainly noted in the display's literature. As 1981 and the locomotive's 150th birthday approached, the Smithsonian started discussions on how best to commemorate the locomotive's age and significance. There was very little question that special publications and exhibits would be prepared, but museum officials were left with the thought that the exhibit could still be so much more than that.[26]

Many superficial inspections were performed on the locomotive in 1980 and it was found to be in relatively sound mechanical condition. There wasn't a significant amount of deterioration noted in these early inspections, and when the wheels were jacked off the rails, as they had been 50 years earlier, the axles were found to be freely operable. One morning in January 1980, before the museum opened to the public, museum officials used compressed air to power the cylinders and move the wheels through the connecting rods for the first time since its last semi-operation. After the compressed air blew some dirt and debris out of the locomotive's exhaust stack, it was soon running smoothly[26].

The running gear seemed to be in good order, but it was still unknown if the boiler could still handle the pressure of steam and a live fire again. The museum asked the Hartford Steam Boiler Inspection and Insurance Company to inspect the locomotive's boiler for operation. The inspections were conducted after hours at the museum (from 6:30 p.m. to 4:00 a.m.) over three days and included electromagnetic, ultrasonic, and radiographic tests. The tests did reveal a few flaws, but it was projected that the engine could operate at a reduced boiler pressure of 50 psi (340 kPa or 3.5 kgf/cm²); as delivered to the Camden & Amboy, the boiler was rated for 70 psi (Błąd: Zła jednostka konwertowana. Zobacz konwertowane jednostki.) or 4.9 kgf/cm². The Smithsonian's staff, after a few further hydrostatic tests, were confident that the locomotive could again operate under its own power[26]. The items that needed repair were repaired and successfully field-tested in Virginia in 1980. On September 15, 1981, the locomotive operated under steam on a few miles of branch line near the Potomac River within Washington, D.C. With this exhibition, the locomotive became the oldest operable steam locomotive (and oldest self-propelled vehicle) in the world[1].

The original John Bull is housed on static display at the National Museum of American History in Washington, D.C. The replica of the John Bull, built in 1939, is owned and preserved by the Railroad Museum of Pennsylvania and, as of 2009, their only operational piece of equipment.

Kalendarium[edytuj | edytuj kod]

John Bull w National Museum of American History
Replika Johna Bulla w Pennsylvania
  • 18 czerwca 1831: John Bull zostaje zbudowany w Anglii przez firmę Stephenson and Company[27].
  • 14 lipca 1831: John Bull zostaje załadowany w Liverpoolu na pokład Allegheny, który płynie do Filadelfii[27].
  • 4 września 1831: Dociera do Filadelfii.
  • 15 września 1831: Pierwsza jazda o własnych siłach w New Jersey.
  • 12 października 1831: Robert Stevens zaprasza grupę lokalnych polityków z New Jersey na przejazd pociągiem ciągniętym przez Johny Bulla.
  • 1833: John Bull jest jedną z kilku lokomotyw pracujących w firmie Camden and Amboy Railroad.
  • 1866: John Bull zostaje odstawiony z regularnej służby po 35 latach od produkcji.
  • 1876: John Bull jest wystawiony na Centennial Exposition w Filadelfii.
  • 1883: Pennsylvania Railroad przekazuje John Bull do National Railway Appliance Exhibition w Chicago[16].
  • 1884: Smithsonian Institution przejmuje John Bull od Pennsylvania Railroad
  • 1893: John Bull jest pokazany na World's Columbian Exposition w Chicago.
  • 1910: Remont tendra wykonany przez Smithsonian.
  • 1927: Baltimore and Ohio Railroad wypożycza John Bull na wystawę Fair of the Iron Horse w Baltimore, Maryland.
  • 1930: Wykonana została replika tendera. Prace zleca Smithsonian a wykonuje Pennsylvania Railroad. Nowy tender jest jest pokazywany wraz z lokomotywą jako wystawa w muzeum[23].
  • November 12, 1931: The Smithsonian celebrates the locomotive's 100th "birthday," using compressed air to operate the stationary engine (stabilized on jacks) within the museum's exhibit hall.
  • 1933–1934: The Pennsylvania Railroad borrows the John Bull to display it at the Century of Progress Exhibition in Chicago[25].
  • 1939: The original John Bull is displayed in the opening of the New York World's Fair
  • 1940: A replica of the John Bull, built by engineers at the Pennsylvania Railroad's Juniata Shops in Altoona, Pennsylvania, is displayed at the New York World's Fair, and the original is returned to the Smithsonian.
  • 1980: The John Bull is restored to operating condition, and tested in Virginia.
  • September 15, 1981: The John Bull operates in Washington, D.C., on the 150th anniversary of its first use, becoming the oldest operable steam locomotive (and oldest self-propelled vehicle) in the world.
  • 1985: The John Bull is carried aboard an airplane for an exhibition in Dallas, Texas, making it the oldest locomotive in the world to travel by air.[28]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Charles Frederick Carter: When Railroads Were New. H. H. Holt, 1909.
  • Randolph Shipley Klein, Whitfield Jenks Bell: Science and Society in Early America. Diane Publishing, 1986. ISBN 0-87169-166-3.
  • John H., Jr. White: The John Bull: 150 Years a Locomotive. Washington, DC: Smithsonian Institution Press, 1981. ISBN 0-87474-961-1.
  • Henry Whittemore: Fulfillment of Three Remarkable Prophecies in the History of the Great Empire State Relating to the Development of Steamboat Navigation and Railroad Transportation. 1909.
  • William Bender Wilson: History of the Pennsylvania Railroad with Plan of Organization, Portraits of Officials and Biographical Sketches Vol 1. Philadelphia: Henry T. Coates and Company, 1899.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Smithsonian Institution: John Bull Locomotive. [w:] History Wired [on-line]. [dostęp August 4, 2008].
  2. ↑ Klein and Bell, ss. 280–1.
  3. ↑ Emory Richard Johnson: American Railway Transportation. D. Appleton, 1908, s. 41–42.
  4. ↑ a b c Camden & Amboy John Bull Replica. Railroad Museum of Pennsylvania, 2008. [dostęp August 4, 2008].
  5. ↑ a b c Carter, s. 140.
  6. ↑ Whittemore, s. 32.
  7. ↑ PRR Chronology: 1831. Pennsylvania Railroad Technical and Historical Society, June 2004. [dostęp August 4, 2008].
  8. ↑ Wilson, s. 225.
  9. ↑ Whittemore, s. 30.
  10. ↑ Wilson, s. 54.
  11. ↑ Klein and Bell, ss. 283–287.
  12. ↑ PRR Chronology: 1866. Pennsylvania Railroad Technical and Historical Society, June 2004. [dostęp August 4, 2008].
  13. ↑ White, ss. 32–34.
  14. ↑ Netzlof, Robert T.: Corporate Genealogy: United New Jersey Railroad. February 7, 2001. [dostęp August 4, 2008].
  15. ↑ American Locomotives and Cars. „Scribner's Magazine”. IV (2), August 1888. 
  16. ↑ a b c d White, s. 39.
  17. ↑ Massa, William R., Jr.: Finding Aids to Personal Papers and Special Collections in the Smithsonian Institution Archives: Record Unit 7268; J. Elfreth Watkins Collection, 1869, 1881–1903, 1953, 1966 and undated. Smithsonian Institution, 2004. [dostęp August 5, 2008].
  18. ↑ John H. White, Jr. Reference Collection, 1880s-1990. [w:] Archives Center, National Museum of American History [on-line]. Smithsonian Institution, December 27, 2002. [dostęp August 4, 2008].
  19. ↑ The World's Columbian Exposition, Chicago, 1893. P.W. Ziegler and Company, 1893, s. 286.
  20. ↑ John Bull on the Way West. [w:] New York Times [on-line]. April 18, 1893. [dostęp August 4, 2008].
  21. ↑ White, ss. 39–45.
  22. ↑ Motive Power Roster. Railroad Museum of Pennsylvania, August 2007. [dostęp August 4, 2008].
  23. ↑ a b c White, s. 45.
  24. ↑ White, ss. 45–46.
  25. ↑ a b c White, s. 46.
  26. ↑ a b c White, ss. 46–48
  27. ↑ a b White, s. 22.
  28. ↑ John Bull locomotive, 1831. [w:] Legacies [on-line]. Smithsonian Institution Press, 2001. [dostęp August 4, 2008].


en:Category:Individual locomotives en:Category:0-4-0 locomotives en:Category:4-2-0 locomotives en:Category:Early steam locomotives en:Category:Preserved steam locomotives of the United States

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikiprojekt:Tłumaczenie_artykułów/John_Bull_(parowóz)&oldid=73618320”