Witold Rużyłło
| Data urodzenia |
3 marca 1939 |
|---|---|
| Profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: kardiologia | |
| Doktorat |
1970 |
| Habilitacja |
1991 |
| Profesura |
18 października 1995 |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek korespondent |
| Praca naukowa | |
| Instytucja |
Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego |
| Klinika |
Kardiologii |
| Okres zatrudn. |
1963–1975 |
| Instytut | |
| Dyrektor | |
| Instytut |
Kardiologii im. Stefana Wyszyńskiego |
| Okres spraw. |
2006–2015 |
| Odznaczenia | |
  
| |
Witold Rużyłło (ur. 3 marca 1939[1]) – polski lekarz, kardiolog, profesor nauk medycznych, pionier kardiologii inwazyjnej w Polsce.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn profesora Edwarda Rużyłły, twórcy systemu kształcenia podyplomowego lekarzy[2], oraz docent Aliny Zawadzkiej-Rużyłło, specjalisty ginekologii operacyjnej[3]. Brat Jerzego Rużyłły[2]. Ukończył studia na Akademii Medycznej w Warszawie (1962). Staż w zakresie chorób wewnętrznych odbywał w szpitalu uniwersyteckim w Ottawie, tam też zdecydował się na wybór specjalizacji kardiologicznej[3]. Uzyskał w 1970 stopień naukowy doktora[1] i przez następny rok odbywał staż specjalizacyjny z zakresu kardiologii w Texas Heat Institute w Houston[3]. Habilitował się w 1991 na podstawie pracy zatytułowanej Ocena wyników przezskórnej komisurotomii mitralnej w nieoperowanym zwężeniu zastawki dwudzielnej i nawrocie zwężenia po leczeniu chirurgicznym. W 1995 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych[4].
Specjalizował się w zakresie kardiologii, zajął się leczeniem choroby niedokrwiennej serca, a także wad wrodzonych i nabytych serca. Przeprowadzał pierwsze w Polsce zabiegi, tj. jak diagnostyczna koronarografia (1968), biopsja mięśnia sercowego (1975), angioplastyka tętnic wieńcowych (1981)[1], a także przezskórne wszczepienie zastawki płucnej (2008)[3].
Od 1963 do 1975 pracował Klinice Kardiologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego[3]. Później zawodowo związany z Instytutem Kardiologii im. Prymasa Tysiąclecia Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Aninie. W 2006 objął stanowisko dyrektora tej instytucji, zajmując je do 2015. Od 1981 do 2010 kierował Kliniką Choroby Wieńcowej. Został członkiem korespondentem, a następnie członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk[4], powoływany w skład prezydium PAN[3]. W latach 1999–2001 był prezesem Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego[1]. W 2015 został dziekanem Wydziału Nauk Medycznych PAN. Autor około 600 publikacji naukowych w tym 10 podręczników (2017)[3].
W 1987 wyróżniony Orderem Uśmiechu[3]. W 2001, za wybitne zasługi dla rozwoju kardiologii, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 2011 otrzymał Perłę Honorową Polskiej Gospodarki (w kategorii nauka)[6]. Honorowy redaktor naczelny pisma „Postępy w Kardiologii Interwencyjnej”. W 2017 wyróżniony doktoratem honoris causa Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego[3].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Witold Rużyłło, Franciszek Walczak, Elżbieta Katarzyna Włodarska: Nowoczesna strategia leczenia zaburzeń rytmu serca. Poznań: Termedia Wydawnictwo Medyczne, 2008. ISBN 978-83-89825-52-0.
- Andrzej Januszewicz, Włodzimierz Januszewicz, Witold Rużyłło: Inhibitory konwertazy angiotensyny w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-039-6.
- Andrzej Januszewicz, Witold Rużyłło, Marek Naruszewicz, Waldemar Banasiak: Postępowanie z chorym o dużym ryzyku sercowo-naczyniowym. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-010-8.
- Maria Hoffman, Wanda Rydlewska-Sadowska, Witold Rużyłło: Wady serca. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1989. ISBN 83-200-1267-8.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Witold Rużyłło. pan.pl. [dostęp 2012-10-11].
- ↑ a b Magdalena Bajer. Rużyłłowie. „Forum Akademickie”. Nr 7–8, 2004. [dostęp 2012-10-11].
- ↑ a b c d e f g h i Doktorat honoris causa WUM dla profesora Witolda Rużyłły. naukawpolsce.pap.pl, 2017-06-29. [dostęp 2017-06-29].
- ↑ a b Prof. dr hab. czł. rzecz. PAN Witold Rużyłło, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-05-01].[martwy link]
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 listopada 2001 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2002 r. nr 8, poz. 147).
- ↑ Laureaci z poprzednich edycji. polishmarket.com.pl. [dostęp 2015-12-04].