Wojciech Korsak

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Korsak
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

12 lipca 1894
Bardziłowicze

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 1965
Leicester

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

KRU Nowy Sącz

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska 1940

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Wojska (dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Obrony (Wielka Brytania)

Wojciech Korsak (ur. 12 lipca 1894 w Bardziłowiczach, zm. 21 grudnia 1965 w Leicester) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 lipca 1894 w majątku Bardziłowicze, w ówczesnym powiecie drysieńskim, guberni witebskiej, w rodzinie Piotra h. Korsak (zm. 1922), i Leontyny z Romanowskich[1].

W 1916 wstąpił do Włodzimierskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. W 1917 służył w baonie Lejb Gwardii Pawłowskiego, I Korpusu Polskiego, 3 kompanii, 2 legii rycerskiej. Gdy stało się to tylko możliwe, wstąpił do Wojska Polskiego i służył w II Korpusie w Krzemieńcu Polskim. W 1918, jako ułan walczył w partyzanckim oddziale por. Pruszaka, następnie został wcielony do I Korpusu gen. Dowbora-Muśnickiego, aby pod koniec roku znaleźć się w Samoobronie Litwy i Białorusi z ogólnym dowództwem w Wilnie[2].

Od 9 stycznia 1919 do jesieni 1927 pełnił służbę w Mińskim Pułku Strzelców[3], który 1 października 1921 został przemianowany na 86 Pułk Piechoty[4]. W pułku zajmował kolejne stanowiska służbowe: dowódcy 1. kompanii w I batalionie (od stycznia 1919)[5], dowódcy III batalionu „szturmowego” (od maja 1919)[6], komendanta Kadry Batalionu Zapasowego w Wilnie (1923)[7], komendanta składnicy wojennej (1924)[8] i dowódcy I batalionu (1925)[9]. 9 marca 1919, w czasie wojny z bolszewikami wyróżnił się męstwem w obronie Słonima, za co później został odznaczony Orderem Virtuti Militari[10]. W 1921 pełnił służbę w sztabie Wojsk Litwy Środkowej. W latach 1922–1927 był dowódcą batalionu w 86 Pułku Piechoty stacjonującym w Mołodecznie i Kraśnem nad Uszą. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 526. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11], a 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 161. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do 85 Pułku Piechoty w Nowej Wilejce na stanowisko komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego[13][14]. 23 grudnia 1929, po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu wymaganego stażu liniowego, został powołany na dwuletni kurs 1929/31 do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[15]. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko dowódcy batalionu[16][17]. W maju 1933 został przeniesiony do 29 Pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu na stanowisko dowódcy III batalionu[18]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kalisz na stanowisko komendanta[19]. Od 1936 do 1939 pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Nowy Sącz na stanowisku komendanta rejonu uzupełnień[20]. W 1939 został internowany w obozie na terenie Rumunii, skąd uciekł i przedarł się do tworzącej się Armii Polskiej we Francji, następnie do Wielkiej Brytanii. W 1940 we Francji był szefem sztabu 11 Pułku Piechoty[21]. W listopadzie 1940 został dowódcą 6. kompanii 20 Batalionu Kadrowego Strzelców, a od 1 grudnia 1941 był zastępcą dowódcy 2. kompanii strzeleckiej II Oficerskiego Baonu Szkolnego należącego do Brygady Szkolnej[22].

Wojciech Korsak od 25 stycznia 1923 był żonaty z Ireną hr. Brzostowską h. Strzemię (1897–1977), z którą miał dwóch synów: Jana Janusza (1924–1993)[2] i Andrzeja Michała Ziemowita ps. „Żuraw”, żołnierza Pułku AK „Baszta” w czasie powstania warszawskiego[23].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1956 dołączyła do niego żona Irena. Zamieszkali w Leicester. Zmarł na zawał serca 21 grudnia 1965. Żona zmarła 8 maja 1977 w Gdańsku[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Baza genealogiczna ↓.
  2. ↑ a b c d e Biografia Wojciecha Korsaka [online], chopinenvacances.pl [dostęp 2021-08-30].
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 222, 702.
  4. ↑ Mieczkowski 1929 ↓, s. 38.
  5. ↑ Mieczkowski 1929 ↓, s. 7, 9.
  6. ↑ Mieczkowski 1929 ↓, s. 13, 27-29.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 373, 409.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 324, 351.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925, s. 276.
  10. ↑ Mieczkowski 1929 ↓, s. 10-11.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 46.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 735.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 298.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 99, 176.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 375.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 322.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 27, 584.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 139.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 97.
  20. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19, 853.
  21. ↑ Kryska-Karski i Barański 1971 ↓, s. 56-57.
  22. ↑ Kronika 7-ej Brygady 1941 ↓, s. 16, 57, 61.
  23. ↑ Powstańcze biogramy ↓.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 109.
  25. ↑ Mieczkowski 1929 ↓, s. 43.
  26. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
  27. ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
  28. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
  29. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
  30. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 27.
  31. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
  32. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19.
  33. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 70.
  35. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
  36. ↑ a b Kolekcja ↓, 3.
  37. ↑ Kolekcja ↓, 1 foto.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Korsak&oldid=71731651”