Wybory parlamentarne we Francji w 2012 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francja
Godło Francji
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Francji

Wybory parlamentarne we Francji w 2012 roku – pierwsza tura wyborów do Zgromadzenia Narodowego odbyła się 10 czerwca, druga – 17 czerwca[1]. Wybranych zostało 577 parlamentarzystów. Podczas XIV. kadencji Zgromadzenia Piątej Republiki (od 1958), władzę wykonawczą sprawuje prezydent François Hollande. Cykl prac parlamentarnych rozpoczął się 26 czerwca 2012 roku i potrwa pięć lat.

Przebieg wyborów[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza tura wyborów[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza tura wyborów potwierdziła przewagę socjalistów, po wygranych wyborach prezydenckich. Na listach zapisanych było 46 082 104 wyborców. Do urn udało się 26 369 126 osób (57,22% zapisanych), a głosy nieważne oddało 416 267 osób (1,58%)[2].

Druga tura wyborów[edytuj | edytuj kod]

Druga tura wyborów potwierdziła tendencję pierwszej: wygrali zdecydowanie socjaliści. Na listach zapisanych było 43 234 000 wyborców. Do urn udało się 23 957 594 osób (55,41% zapisanych), a głosy nieważne oddało 928 411 osób (3,88% głosujących)[2].

W obecnych wyborach, wiele mandatów otrzymały osoby oficjalnie bezpartyjne, albo pozbawione poparcia jednej z głównych partii. Divers Gauche, DGV, czyli "różni reprezentanci lewicy", to kandydaci, którzy nie należą do żadnej partii, ale identyfikują się z szeroko pojętą lewicą, lub są członkami bardzo niewielkich ugrupowań, lub też zostali wykluczeni z partii, do której należeli (analogicznie należy rozumieć skrót Divers Droite, DVD, "różni reprezentanci prawicy). Przypadek wykluczenia z partii ilustruje m.in. socjalista Olivier Falorni. Był on przez wiele lat działaczem lokalnym w La Rochelle, i stamtąd miał kandydować w wyborach 2012 roku. Władze Partii Socjalistycznej zdecydowały jednak, że oficjalnym kandydatem ugrupowania nie będzie on, ale Ségolène Royal; region ten jest tradycyjnie lewicowy, więc socjaliści chcieli w ten sposób zapewnić mandat Royal. Decyzja ta spowodowała żywe reakcje w La Rochelle, gdzie odrzucono tego rodzaju instrumentalizację okręgu wyborczego[3]. Falorni zdecydował się na bycie kandydatem DVG, i został w ten sposób posłem z okręgu La Rochelle, wygrywając z Royal[4].

Front Narodowy w parlamencie[edytuj | edytuj kod]

Dwuturowy system wyborczy ma we Francji na celu uniemożliwienie partiom reprezentującym skrajne postawy wejście do parlamentu. Rzekomą ofiarą tego systemu był przez lata Front Narodowy, który, mimo ok. 15% społecznego poparcia (które manifestowało się m.in. w wynikach wyborów prezydenckich), nie miał swoich przedstawicieli w sejmie. Jean-Marie Le Pen zasiadał tam jednokrotnie (1986-1988), z powodu zmiany ordynacji wyborczej wprowadzonej tymczasowo przez Mitterranda. W 1988 roku w parlamencie zasiadła Yann Piat z FN, opuściła ona jednak w międzyczasie swoją partię. W 1993 roku żaden poseł FN nie wszedł do parlamentu (w sytuacji wyjątkowej znalazła się jednak Marie-France Stirbois, ostatecznie wybrana w grudniu 1993). W 1997, wybrano Jean-Marie Le Chevalliera z FN, jego mandat został jednak unieważniony[5]. Od tego czasu, FN nie miał swoich reprezentantów w parlamencie. Wybory parlamentarne w 2012 roku pozwoliły jednak na wejście do niższej izby parlamentu dwom przedstawicielom FN: Marion Maréchal-Le Pen i Gilbert Collard (Marine Le Pen przegrała w Hénin-Beaumont).

Wyniki szczegółowe[edytuj | edytuj kod]

Partia Głosy
(1. tura)
Procent
(1. tura)
Głosy
(2. tura)
Procent
(2. tura)
Mandaty
Partia Socjalistyczna 7 618 326 29,35% 9 420 889 40,91% 280
Divers Gauche (inni reprezentanci lewicy) 881 555 3,40% 709 395 3,08% 22
Lewicowa Partia Radykalna 428 898 1,65% 538 331 2,34% 12
Europe-Écologie – Zieloni 1 418 264 5,46% 829 036 3,60% 17
Większość prezydencka 10 346 535 39,86% 11 497 075 49,93% 331
Unia na rzecz Ruchu Ludowego 7 037 268 27,12% 8 740 658 37,95% 194
Divers Droite (inni reprezentanci prawicy) 910 034 3,51% 417 935 1,82% 15
Nowe Centrum 569 897 2,20% 568 319 2,47% 12
Sojusz Centrowy 156 026 0,60% 123 132 0,54% 2
Partia Radykalna 321 124 1,24% 311 199 1,35% 6
Prawica parlamentarna 8 994 833 34,67% 10 161 611 44,13% 229
Front Lewicy 1 793 192 6,91% 249 468 1,08% 10
Skrajna lewica LO i NPA 253 386 0,98% - - -
Ruch Demokratyczny 458 098 1,77% 113 196 0,49% 2
Partie regionalne 145 809 0,56% 135 297 0,59% 2
Zieloni – inne ugrupowania 249 205 0,96% - - -
Front Narodowy 3 528 663 13,60% 842 695 3,66% 2
Skrajna prawica 49 499 0,19% 29 738 0,13 1
Inne 133 752 0,52% - - -
Razem 25 952 859 100% 23 029 288 100% 577
Frekwencja 57,22% (1. tura),
55,41% (2. tura)
Głosy w gminach

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]