Wydajność poubojowa
Wydajność poubojowa – ilość wagowa (lub procentowa[1]) głównych elementów rzeźnych zwierzęcia, uzyskana po jego uboju, w stosunku do wagi tego zwierzęcia przed dokonaniem uboju[2].
Najczęściej stosowany wskaźnik wydajności poubojowej to stosunek wagi bitej ciepłej (godzina po zakończeniu uboju) do wagi krótko przed ubojem[2]. Wydajność taka zależy od wielorakich czynników, przy czym najistotniejszą rolę odgrywają w tym zakresie rasa i genotyp żywca[3].
Wydajność poubojowa polskich zwierząt rzeźnych[2]:
| Zwierzę | Wydajność przeciętna | Zakresy wydajnościowe |
|---|---|---|
| Krowy i byki (wołowina) | 47 | 40-54 (55-60[1]) |
| Jałowice i wolce | 52 | 47-56 |
| Buhaje | 57,5 | 52-61 |
| Cielęcina (cielęta) | 62,2 | 59,9-63,2 |
| Wieprzowina (świnie) | 82 | 78-84,4 |
| Konina (konie) | 55,5 | 51,4-58,6 |
| Baranina (owce) | 50 | 43-54,5 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b wydajność rzeźna, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-04-22].
- ↑ a b c Tadeusz Barowicz, Konina na naszym stole, Warszawa: Wydaw. Watra, 1988, s. 18-19, ISBN 83-225-0239-7, OCLC 749274784 [dostęp 2022-04-22].
- ↑ Damian Knecht, Wydajność poubojowa świń. Od czego zależy? [online], AgroFakt.pl, 14 czerwca 2019 [dostęp 2022-04-22] (pol.).