Zdzisław Franciszek Piłatowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Piłatowicz
Żagiel
major major
Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1921
Warszawa

Data śmierci

14 kwietnia 2011

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Krajowa

Jednostki

zgrupowanie „Baszta”

Stanowiska

d-ca plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Armii Krajowej Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Warszawski Krzyż Powstańczy
Grób Zdzisława Franciszka Piłatowicza na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie

Zdzisław Franciszek Piłatowicz ps. „Żagiel” (ur. 24 sierpnia 1921 w Warszawie, zm. 14 kwietnia 2011) – polski działacz kombatancki, major WP w stanie spoczynku, prezes Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari, wiceprezes Środowiska Żołnierzy Pułku AK „Baszta”.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się na Starym Mieście w rodzinie Bolesława i Heleny z d. Wejs[1]. Absolwent szkoły średniej[1]. Odbył szkolenia przysposobienia wojskowego i ćwiczenia na poligonie w Lidzbarku Welskim (1937-1939)[1]. Od maja 1942 żołnierz Armii Krajowej, przydzielony do sekcji „Ż” skąd wziął swój pseudonim w szkole podoficerskiej[1]. Zajmował się werbunkiem nowych żołnierzy i pracował jako inspektor. Był dowódcą utworzonej przez siebie sekcji „O”, pełnił też funkcję rusznikarza w kompanii B-3[1]. Uczestnik powstania warszawskiego, gdzie był początkowo zastępcą, a następnie dowódcą IV plutonu kompanii szturmowej B-3, pułku AK „Baszta” na Mokotowie[1]. Brał udział w zdobyciu szkoły na Woronicza, ataku na klasztor ss. Nazaretanek, w obronie południowej flanki Mokotowa[1]. Dwukrotnie ranny w ostatnich dniach września 1944 roku[2]. Uniknął umieszczenia w oflagu niemieckim ze względu na odniesione ciężkie rany podczas walki. Do wyzwolenia przebywał w prowizorycznym szpitalu w Milanówku, a następnie w Grójcu[2].

Po wojnie pracował w budownictwie i energetyce cieplnej m.in. jako dyrektor techniczny, dyrektor naczelny Stołecznego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej, prezes Spółdzielni Mieszkaniowej Śródmieście[2]. Był popularyzatorem historii i tradycji Orderu Wojennego Virtuti Militari. Był współzałożycielem i prezesem Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari[2].

Pogrzeb miał miejsce 27 kwietnia 2011 roku. Zdzisław Franciszek Piłatowicz spoczął na cmentarzu Bródnowskim (kw. 51F-6-5).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Szostak 2008 ↓, s. 117.
  2. ↑ a b c d Szostak 2008 ↓, s. 119.
  3. ↑ a b c d e Zdzisław Piłatowicz. 1944.pl. [dostęp 2018-10-28].
  4. ↑ a b c d e f g h i 4 rocznica śmierci mjr. w st. spocz. Zdzisława Piłatowicza. klubvm.org.pl, 2015-04-14. [dostęp 2018-10-28].
  5. ↑ a b c d e f g h Szostak 2008 ↓, s. 120.
  6. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 czerwca 2004 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2004 r. nr 56, poz. 937)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zdzisław_Franciszek_Piłatowicz&oldid=68456635”