Zenon Uryga
Data i miejsce urodzenia |
1934 |
---|---|
Profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: dydaktyka literatury polskiej | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1967 – historia |
Habilitacja |
1978 – historia |
Profesura |
1992 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie |
Stanowisko |
profesor zwyczajny |
Rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie | |
Okres spraw. |
1990–1993 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Zenon Uryga (ur. 1934 w Staroniwie[a]) – polski polonista, profesor i rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie w latach 1990–1993[1][2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studia pierwszego stopnia ukończył na WSP w Krakowie w latach 1951–1954[3]. W latach 1954–1957 pracował jako nauczyciel w Państwowym Ośrodku Wychowawczym w Szklarskiej Porębie, w którym przebywały dzieci koreańskie objęte opieką z racji wojny[4]. Uczył też w liceum w Lubomierzu[4]. Doktoryzował się w 1967 na podstawie rozprawy o twórczości Antoniego Sygietyńskiego napisanej pod kierunkiem prof. Jana Nowakowskiego[4]. Habilitował się w 1978[3].
Od 1 października 1980 działał w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym „Solidarność” na WSP jako zastępca przewodniczącej, którą była Maria Baster[5]. Był aktywny w Komitecie Obywatelskim w latach 1988–1990 podczas transformacji ustrojowej[6]. Tytuł profesora otrzymał w 1992[3]. Stanowisko profesora zwyczajnego zajmował od 1998[3].
Na emeryturę przeszedł w 2005[3]. W 2001 został członkiem Komisji ds. Podręczników szkolnych PAU[3]. Wszedł w skład Komisji Historycznoliterackiej PAN[7].
Zajmuje się przede wszystkim dydaktyką literatury polskiej[8]. Jest autorem lub współautorem (obok między innymi Bolesława Farona i Stanisława Burkota) artykułów z zakresu metodyki nauczania. Wydał między innymi książkę Godziny polskiego: z zagadnień kształcenia literackiego (1996)[9].
W 2003 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Prof. dr hab. Zenon Uryga. Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. [dostęp 2018-03-17]. (pol.).
- ↑ Rektorzy. Forum Akademickie. [dostęp 2018-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-27)]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g Leksykon profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946-2006 pod redakcją Józefa Hampla, Feliksa Kiryka, Iwony Pietrzkiewicz. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2006, s. 589-590. ISBN 83-7271-395-2.
- ↑ a b c Zenon Uryga. Rektor w latach 1990-1993. Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. [dostęp 2018-03-27]. (pol.).
- ↑ Niezależny Samorządny Związek Zawodowy "Solidarność". Repozytorium Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. [dostęp 2018-03-27]. (pol.).
- ↑ Uryga Zenon. Rzeczpospolita Obywatelska. [dostęp 2018-03-27]. (pol.).
- ↑ Komisja Historycznoliteracka. Polska Akademia Nauk Oddział w Krakowie. [dostęp 2018-03-27]. (pol.).
- ↑ Uryga Zenon. Biblioteka Główna Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. [dostęp 2018-03-17]. (pol.).
- ↑ Anna Włodarczyk: Anna Włodarczyk Etyka interpretacji tekstu literackiego Postmodernizm. Humanizm. Dydaktyka. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2014. s. 12. [dostęp 2018-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-17)]. (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zenon Uryga: "Na skałach Calvados" - powieść krytyczna. Muzeum Historii Polski w Warszawie, 1969. [dostęp 2018-03-17]. (pol.).
- Stanisław Burkot, Bolesław Faron, Zenon Uryga: Wiedza o literaturze na użytek szkoły. Muzeum Historii Polski w Warszawie, 1975. [dostęp 2018-03-17]. (pol.).
- Jan Polakowski, Zenon Uryga: Badania nad komunikacją literacką z perspektywy dydaktyki. Muzeum Historii Polski w Warszawie, 1978. [dostęp 2018-03-17]. (pol.).
- Polscy poloniści
- Urodzeni w 1934
- Absolwenci Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie
- Rektorzy Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
- Członkowie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (1980–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)