Eryk Infeld
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| profesor nauk fizycznych | |
| Specjalność: fizyka plazmy, fizyka teoretyczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1966 |
| Habilitacja |
1972 |
| Profesura | |
Eryk Infeld (ur. 8 stycznia 1940 w Toronto, zm. 14 marca 2019[1]) – polski fizyk, profesor nauk fizycznych.
Życiorys
Był synem Leopolda Infelda. Odbył studia w zakresie fizyki na Uniwersytecie w Cambridge, a w 1963 na Uniwersytecie Warszawskim, natomiast w 1966 obronił pracę doktorską, a w 1972 uzyskał stopień doktora habilitowanego[1]. 10 lipca 1990 otrzymał tytuł profesora nauk fizycznych. Został zatrudniony na stanowisku profesora w Instytucie Problemów Jądrowych im. Andrzeja Sołtana, a potem otrzymał nominację na profesora zwyczajnego w Narodowym Centrum Badań Jądrowych[2].
Odznaczenia
- 2005: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- 1989: Złoty Krzyż Zasługi[1]
Wybrane publikacje
- 2005: Stability analysis of three-dimensional breather solitons in a Bose-Einstein Condensate
- 2006: Enhancement of the third harmonic generation by wave vector mismatch
- 2006: Some new developments in nonlinear optics
- 2008: Spontaneous symmetry breaking of gap solitons and phase transitions in double-well traps
- 2009: Analytically Solvable Model of Nonlinear Oscillations in a Cold but Viscous and Resistive Plasma
Przypisy
- ↑ a b c Zmarł profesor Eryk Infeld. www.ncbj.gov.pl. [dostęp 2019-03-16].
- ↑ prof. dr hab. Eryk Infeld. nauka-polska.pl. [dostęp 2019-03-16].
Kontrola autorytatywna (osoba):
Identyfikatory zewnętrzne: