Przejdź do zawartości

Moskwicz 400/401: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
ulepszenia
Linia 86: Linia 86:


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
* [http://opoccuu.com/cars/401.htm Artykuł o Moskwicz 400/401]
* ''Moskwicz-400-420A'', Avtolegendy SSSR Nr.5, DeAgostini 2009, ISSN 2071-095X, {{lang|ru}}
* ''Moskwicz-400-420A'', Avtolegendy SSSR Nr.5, DeAgostini 2009, ISSN 2071-095X, {{lang|ru}}
* Lew M. Szugurow, ''Awtomobili Rossii i SSSR. Cz.1'', Moskwa, 1993, {{lang|ru}}
* Lew M. Szugurow, ''Awtomobili Rossii i SSSR. Cz.1'', Moskwa, 1993, {{lang|ru}}

Wersja z 12:36, 19 gru 2010

{{{nazwa}}}
Moskwicz 400 w Muzeum Moskwy
Moskwicz 400/401-420 od tyłu (światła są nieoryginalne)
Moskwicz 400
Prototyp 401-424E

Moskwicz 400-420 i 401-420 (ros. Москвич-400-420, 401-420) – radzieckie samochody osobowe produkowane przez MZMA - Moskiewską Fabrykę Samochodów Małolitrażowych (MZMA - Moskowskij Zawod Małolitrażnych Awtomobilej) w latach 1947 - 1956.

Historia i opis modelu

Pierwszy egzemplarz modelu 400-420, który zapoczątkował istnienie marki Moskwicz, zjechał z taśmy produkcyjnej moskiewskich zakładów 4 grudnia 1946 roku[1]. Pod względem konstrukcji i wyglądu nadwozia był dokładną bezlicencyjną kopią niemieckiego Opla Kadetta K38, w jego mniej popularnej czterodrzwiowej wersji. Wybór Kadetta jako pierwowzoru radzieckiego popularnego samochodu został dokonany osobiście przez Stalina na pokazie samochodów 19 czerwca 1945[2]. Wygrał on rywalizację z podobnym samochodem radzieckiej konstrukcji KIM 10, wytwarzanym przez MZMA przed wojną. Wbrew potocznej opinii, Rosjanie nie zdobyli w Niemczech oprzyrządowania do produkcji ani dokumentacji Kadetta, lecz musieli je dopiero wykonać na nowo, aczkolwiek z pomocą niemieckich inżynierów, pracujących w Niemczech[2].

W pełnym oznaczeniu samochodu "400" oznaczało typ silnika, a "420" model nadwozia. Czterodrzwiowy Moskwicz 400-420 posiadał nośne nadwozie oraz niezależne przednie zawieszenie typu Duboonet. Wyposażony był także w hamulce hydrauliczne. Ciekawostką był napęd wycieraczek szyby od silnika - ich prędkość zależała od obrotów silnika[2]. Typowo dla samochodów przedwojennych, koło zapasowe było przewożone na zewnątrz na niewielkim bagażniku, który był dostępny tylko od wewnątrz (za oparciem tylnego siedzenia), a pokrywy silnika otwierały się na boki.

W pojeździe montowano silnik dolnozaworowy M-400 o pojemności 1074 cm³ i maksymalnej mocy 23 KM przy 3600 obr./min. Mimo niewielkiej mocy, jednostka ta była trwała, względnie ekonomiczna (zużycie paliwa 8 l/100 km) i mogła pracować na niskooktanowej benzynie[2]. Napęd był przekazywany na tylne koła przy pomocy trójstopniowej niesynchronizowanej skrzyni biegów. Jednostka napędowa pozwalała rozpędzić samochód do maksymalnej prędkości nie przekraczającej 90 km/h. Zaletą samochodu było dobre pokonywanie kiepskich dróg gruntowych, dzięki dużemu prześwitowi, dużym kołom i wystarczającej mocy pociągowej silnika na małych obrotach[2]. W toku produkcji wprowadzano drobne ulepszenia. Od 1954 roku model 400-420 został zastąpiony w produkcji przez 401-420, napędzany ulepszonym silnikiem M-401 o mocy zwiększonej do 26 KM[1]. Od stycznia do kwietnia 1956 produkowano model przejściowy 401-A1, napędzany silnikiem M-402, stanowiącym napęd nowego Moskwicza 402[2].

Produkcja i warianty

Podstawowym modelem nadwozia był sedan 400-420, produkowany od grudnia 1946 do 1954, w ilości ok. 114 000 sztuk. Od 1954 do 1956 produkowany był sedan 401-420 z mocniejszym silnikiem lecz zewnętrznie samochody te się nie różniły. Łącznie wyprodukowano 216 606 sedanów[3]. Drugim modelem nadwozia był kabriolet 400-420A, produkowany w latach 1949-1952 (17 742 sztuk). Jedyną przyczyną powstania tego wariantu, mniej praktycznego w warunkach klimatycznych ZSRR, były ograniczone moce produkcyjne kombinatu Zaporożstal, który był jedynym dostawcą odpowiednio dużych płatów blachy na dachy samochodu. Miał on dla usztywnienia nadwozia stałe ramy nad oknami bocznych drzwi, a pomiędzy nimi wstawiano wygięte pałąki, na których opierał się rozłożony brezentowy dach[2].

Trzecim wytwarzanym modelem był trzydrzwiowy furgon 422 (400-422 i 401-422), z drewniano-stalowym nadwoziem, produkowany od 1948 do 1956[2]. Opracowano także pięciodrzwiowe kombi 400-421, z drewniano-stalowym nadwoziem, lecz zbudowano tylko kilka prototypów (jeszcze w Niemczech), które nie weszły do produkcji. MZMA produkowały także same podwozia 400-420K (2562 sztuk), karosowane później w warsztatach niestandardowymi nadwoziami[2]. Łącznie wyprodukowano 247 439 Moskwiczy pierwszej generacji, wszystkich wersji[2][1].

Moskwicz 400 był przewidziany jako tani i popularny samochód, dostępny (po raz pierwszy w ZSRR) w normalnej sprzedaży dla ludności. Jego cena wynosiła 9000 rubli i była prawie dwa razy niższa od ceny GAZ-M20 Pobieda (16 000 rubli)[1]. Od końca 1954 roku jednak pojawiły się w ZSRR trudności w zakupie nowego samochodu dla przeciętnego użytkownika, z powodu ograniczonej podaży i wiążącej się z tym konieczności oczekiwania w kolejkach (utrzymujące się praktycznie do końca ZSRR)[4]. Samochody te także eksportowano od 1948 roku, m.in. do Finlandii, Polski, Albanii, Chin[2].

Dalsze prototypy

Próbą rozwoju samochodu był model Moskwicz 401-424E z 1949 roku, z nowocześniejszym nadwoziem, lecz zbudowano tylko partię próbną. Jego odmianą z nowszym silnikiem o mocy 33 KM był Moskwicz 403E-424E ("E" oznaczało wersje eksperymentalne)[1].

Dane techniczne

Dane modelu 400-420 (różnice dla 401-420):[2]

  • Nadwozie: samonośne, stalowe, 4-drzwiowe, 4-miejscowe
  • Długość/szerokość/wysokość: 3855 / 1400 / 1555 mm
  • Rozstaw osi: 2340 mm
  • Rozstaw kół przednich/tylnych: 1105 / 1170 mm
  • Szerokość kanapy z przodu/tyłu: 1060 / 920 mm
  • Masa własna: 855 kg
  • Masa całkowita: 1155 kg (4 pasażerów)
  • Prześwit pod osiami: 200 mm
  • Silnik: M-400 (M-401) - gaźnikowy, 4-suwowy, 4-cylindrowy rzędowy, dolnozaworowy, chłodzony cieczą, umieszczony z przodu, napędzający koła tylne
  • Pojemność skokowa: 1074 cm³
  • Średnica cylindra x skok tłoka: 67,5 x 75 mm
  • Moc maksymalna: 23 KM przy 3600 obr/min (26 KM przy 4000 obr/min)
  • Stopień sprężania: 5,8:1 (6,2:1)
  • Maksymalny moment obrotowy: 55 Nm przy 2000 obr/min (58 Nm przy 2200 obr/min)
  • Gaźnik: K-24, później K-24A, K-25, K-25A
  • Skrzynia przekładniowa mechaniczna 3-biegowa, niezsynchronizowana (od 1951: zsynchronizowane biegi II-III, z dźwignią na kolumnie kierownicy[1])
  • Pojemność zbiornika paliwa: 31 l[5]
  • Zawieszenie przednie: niezależne, podłużne wahacze resorowane sprężynami, amortyzatory hydrauliczne jednostronnego działania
  • Zawieszenie tylne: zależne, sztywna oś na podłużnych resorach półeliptycznych, amortyzatory hydrauliczne jednostronnego działania
  • Hamulce: przednie i tylne bębnowe, hydrauliczne; hamulec ręczny mechaniczny na koła tylne
  • Ogumienie o wymiarach: 4,50x16", później 5,0-16"[1]
  • Prędkość maksymalna: 90 km/h
  • Zużycie paliwa: 8 l/100 km przy 30-50 km/h
  • Przyspieszenie 0-80 km/h: 55 s[1]
  1. ↑ a b c d e f g h Lew M. Szugurow, Awtomobili..., s.192-195
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Moskwicz-400-420A, Avtolegendy SSSR Nr 5
  3. ↑ Liczba sedanów wg Avtolegendy. Być może była w rzeczywistości niższa o ok. 600 sztuk, co wynika z odjęcia innych modeli podawanych w Avtolegendy i L. Szugurow, Awtomobili..., s. 195 od ogólnej liczby 247.439 wyprodukowanych
  4. ↑ Igor Girszowicz, Poczemu ja jezżu po dowieriennosti w: Igruszki Dla Bolszych, nr 22/2003, s.44
  5. ↑ Ju. Dołmatowskij, I. Triepienienkow, Traktory i awtomobili, Moskwa, 1957, s.118-120, (ros.)

Bibliografia

  • Artykuł o Moskwicz 400/401
  • Moskwicz-400-420A, Avtolegendy SSSR Nr.5, DeAgostini 2009, ISSN 2071-095X, (ros.)
  • Lew M. Szugurow, Awtomobili Rossii i SSSR. Cz.1, Moskwa, 1993, (ros.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Moskwicz_400/401&oldid=24371326”