Przejdź do zawartości

Święty Benedykt (męczennik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Święty
Benedykt
pustelnik i męczennik
Ilustracja
Obraz z XVIII w. św. Benedykta w kościele przycmentarnym w Koszycach.
Data i miejsce urodzenia

koniec X wieku
Polska

Data i miejsce śmierci

ok. 1037
Skałka n. Wagiem k. Trenczyna (ówczesne Królestwo Węgier)

Czczony przez

Kościół katolicki

Kanonizacja

1083
Ostrzyhom
przez Grzegorza VII

Wspomnienie

13 i 17 lipca (na Słowacji)

Patron

diecezji nitrzańskiej i tarnowskiej

Szczególne miejsca kultu

Katedra św. Emerama w Nitrze

Benedykt ze swoim nauczycielem Andrzejem Świeradem

Święty Benedykt, męczennik (zm. ok. 1037 na Skałce, nad Wagiem, k. Trenczyna) – uczeń i towarzysz św. Andrzeja Świerada, eremita, męczennik i święty Kościoła katolickiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Źródłem wiedzy o jego życiu jest opis powstały ok. 1064 roku, autorstwa bp. Maurusa powstały na podstawie relacji św. Benedykta. Święty Benedykt prowadził życie pustelnicze wraz ze św. Andrzejem już w Tropiu, a następnie wyruszyli do benedyktyńskiego klasztoru św. Hipolita na górze Zobor nad Nitrą.

Inni utrzymują, że św. Benedykt był Słowakiem, a pustelnicy spotkali się dopiero w benedyktyńskim opactwie na górze Zobor w ówczesnym Królestwie Węgier)[1]. Benedykt był przydzielony jako uczeń św. Andrzeja do pustelni, gdzie ćwiczyli się w ascezie i pracy przy karczowaniu lasów. Na każdą sobotę i niedzielę wracali do wspólnoty klasztornej. Po śmierci Świerada Benedykt kontynuował życie pustelnicze przez trzy lata. Pewnego dnia napadli na niego półdzicy rozbójnicy, zawlekli w okolice Skałki koło Trenczyna, zabili a ciało wrzucili do Wagu. Legenda głosi, że przyleciał wtedy olbrzymi orzeł, który strzegł ciała przez cały rok, a gdy mnisi je znaleźli było w stanie nienaruszonym.

Pochowano go obok św. Andrzeja Świerada w opackim klasztorze.

Około 1064 roku, Benedykt i Świerad zostali uroczyście proklamowani przez biskupów Węgier świętymi. Wtedy zapewne przeniesiono ich ciała z klasztoru na górze Zobor do katedry w Nitrze, gdzie spoczywają.
Obaj święci są pierwszymi Polakami, wyniesionymi do chwały ołtarzy[2] przez Grzegorza VII.

Kult świętych ogłosił legat papieski na synodzie węgierskim w Ostrzyhomiu w 1083 roku[3].

Patronat

Święty jest patronem diecezji nitrzańskiej i tarnowskiej.

Dzień obchodów

Wspomnienie liturgiczne św. Benedykta w Kościele katolickim obchodzone jest 13 lipca, razem ze św. Świeradem[4].

W diecezji tarnowskiej ma rangę wspomnienia obowiązkowego.

Na Słowacji wspomnienie świętych obchodzone jest 17 lipca. Taką datę (17 lipca) zapisano wcześniej w Brewiarzu krakowskim w 1427 roku[5].
Kult obu świętych jest żywy w Polsce i na Słowacji.

Relikwie

Ich relikwie znajdują się w srebrnej trumnie w kaplicy św. Barbary w katedrze św. Emerama w Nitrze.

Ikonografia

W ikonografii często ukazuje się obu świętych razem.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. o. Hugo Hoever SOCist: Żywoty świętych pańskich na każdy dzień roku. Olsztyn: Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, 1989, s. 490-493.
  2. po polskich kamedułach z eremu międzyrzeckiego: Izaaku, Mateuszu i Kryspinie, kanonizowanych przez papieża Jana XVIII (1004-1009)
  3. Święci Andrzej Świerad i Benedykt, pustelnicy na brewiarz.katolik.pl [ostatnia aktualizacja: 28.06.2010]
  4. przed reformą kalendarza liturgicznego (1969) 21 lipca
  5. Kalendarium historyczne Parafii Tropie i Sanktuarium śś. Świerada i Benedykta. na opoka.org.pl

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Literatura uzupełniająca

[edytuj | edytuj kod]