10 cm haubica M.14 Škoda
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Skoda |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja seryjna | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
100 mm |
| Długość lufy |
1930 mm (L/19,3) |
| Donośność |
8000 m |
| Prędkość pocz. pocisku |
341 m/s (pocisk o masie 16 kg) |
| Masa |
1420 kg (bojowa) |
| Kąt ostrzału |
od -8° do +48° (w pionie) |
| Szybkostrzelność |
6 strz/min |
| Czas przejścia w położenie bojowe |
do 2 min |
| Prędkość marszowa |
15 km/h |
10 cm Feldhaubitze M.14 – austro-węgierska haubica holowana produkowana w zakładach Škoda.
Feldhaubitze M.14 miała łoże jednoogonowe, lufę stalową kalibru 100 mm, zamek klinowy i była zasilana amunicją scaloną. Pocisk burzący miał masę 16 kg. Na jej podstawie opracowano również cięższą wersję: 150 mm haubicę M.14. Używana przez armię austro-węgierską w czasie I wojny światowej, a jej zdobyczne egzemplarze wykorzystywane były również przez armię włoską (jako Obice da 100/17 modello 14). Po wojnie, w 1919 roku Škoda zakończyła produkcję tego działa zastępując je ulepszoną houfnice vz. 14/19.
Po I wojnie światowej Feldhaubitze M.14 pozostała na uzbrojeniu armii włoskiej, znalazła się także na uzbrojeniu armii austriackiej, węgierskiej (10 cm Škoda 14 M.), rumuńskiej, czechosłowackiej i polskiej (100 mm haubica wz. 1914). Po anschlussie Austrii uzbrojenie tego kraju zostało przejęte przez siły zbrojnie III Rzeszy. Feldhaubitze M.14 otrzymała niemiecką desygnatę 10 cm leFH 14(ö).
W czasie II wojny światowej haubice tego typu były używane przez armie Węgier, Włoch i Niemiec. Po kapitulacji Włoch w 1943 roku armia niemiecka przejęła włoskie Obice da 100/17 modello 14 i nadała im desygnatę 10 cm leFH 315(i). Przejęte działa były używane przez drugoliniowe oddziały niemieckie do końca wojny.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
- Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes £ Noble Books, 1998. ISBN 0-7607-1022-8.