11 Gwardyjska Dywizja Pancerna
(Przekierowano z 11 Gwardyjska Przykarpacko-Berlińska Dywizja Pancerna)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
11 Gwardyjska Przykarpacko-Berlińska Dywizja Pancerna – związek taktyczny Armii Radzieckiej przejęty przez Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej, a następnie przekazany Białorusi.
W końcowym okresie istnienia Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich dywizja stacjonowała na terenie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W tym czasie wchodziła w skład 1 Gwardyjskiej Armii Pancernej[1]. Dyslokowana do Rosji, a następnie przekazana Białorusi[2].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Skład w 1990[3]:
- dowództwo i sztab – Drezno
- 7 Gwardyjski Nowgorodzko-Berliński pułk czołgów;
- 40 Gwardyjski Czertkowski pułk czołgów;
- 44 Gwardyjski Berdyczowski pułk czołgów;
- 249 Gwardyjski Czemowidzki pułk zmotoryzowany;
- 841 Gwardyjski Czemowidzki pułk artylerii samobieżnej;
- 1018 Jarosławski pułk rakiet przeciwlotniczych;
- 9 batalion rozpoznawczy;
- 153 Gwardyjski Przykarpacki batalion łączności;
- 134 Gwardyjski Wiślański batalion inżynieryjno-saperski;
- 528 kompania obrony przeciwchemicznej;
- 1073 batalion zaopatrzenia;
- 61 batalion remontowy;
- 189 batalion medyczny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 351.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 383.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 351–152.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.