38 Armia (ZSRR)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
generał porucznik Dmitrij Riabyszew |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa Operacja lwowsko-sandomierska Operacja wiślańsko-odrzańska powstanie węgierskie 1956 | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Podległość | |
Skład |
38 Armia (ros. 38-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej, który brał udział w działaniach II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Powstała 4 sierpnia 1941 na mocy dyrektywy Sztabu Generalnego Armii Czerwonej z 22 lipca 1941 w składzie Frontu Południowo-Zachodniego. Dowództwo 38 Armii zostało sformowane na bazie sztabu 8 Korpusu Zmechanizowanego.
Następnie, będąc w składzie wojsk 1 Frontu Ukraińskiego uczestniczyła w walkach na ziemiach polskich w ramach operacji lwowsko-sandomierskiej. Dowodzona była przez gen. płk Kiriłła Moskalenkę. Funkcję szefa sztabu pełnił gen. mjr W. Worobiew. Na jej wyposażeniu 19 czerwca 1944 było: 1840 dział, 312 czołgów, 144 wyrzutnie M-31 i 48 M-13[1]. Jesienią 1944 włączona w skład wojsk 4 Frontu Ukraińskiego[2]. W czasie operacji wiślańsko-odrzańskiej rozpoczętej 12 stycznia 1945 nacierała z rejonu Jasła w kierunku Bielska-Białej[3]. Po wojnie brała udział w tłumieniu powstania węgierskiego w 1956 roku.
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
1941[edytuj | edytuj kod]
- 47 Dywizja Górska
- 169 Dywizja Strzelecka
- 199 Dywizja Strzelecka
- 300 Dywizja Strzelecka
- 304 Dywizja Strzelecka
- oddziały armijne.
1944[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
- generał porucznik Dmitrij Riabyszew (sierpień 1941),
- generał major Nikołaj Fieklenko (sierpień–wrzesień 1941),
- generał major Wiktor Cyganow (wrzesień–grudzień 1941),
- generał major Aleksiej Masłow (grudzień 1941 – luty 1942),
- generał major Gawrył Szierstiuk (luty–marzec 1942)
- generał major Kiriłł Moskalenko (marzec–lipiec 1942)
- generał porucznik Nikandr Czibisow (sierpień 1942 – grudzień 1943);
- generał pułkownik Kiriłł Moskalenko (październik 1943 – do końca wojny);
- generał porucznik Władlen Kolesow (1977–1979).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia II wojny światowej, MON 1975.
- Greczko A. A., Siły zbrojne państwa radzieckiego, Warszawa 1975.