41. Drużynowe Mistrzostwa Świata w Brydżu Sportowym

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mapa konturowa Bali, na dole znajduje się punkt z opisem „Nusa Dua”
Nusa Dua – położenie na mapie Bali.

41. Drużynowe Mistrzostwa Świata w Brydżu Sportowym – drużynowe mistrzostwa świata w brydżu sportowym, które odbyły się w dniach 16–29 września 2013 w Nusa Dua (Indonezja)[1].

Były to jednocześnie:

W zawodach zwyciężyli:

  • W Bermuda Bowl:
 Włochy: Norberto Bocchi, Giorgio Duboin, Lorenzo Lauria, Agustin Madala, Antonio Sementa, Alfredo Versace;
  • W Venice Cup:
 Stany Zjednoczone USA-2: Hjordis Eythorsdottir, Jill Levin, Jill Meyers, Janice Seamon-Molson, Jenny Wolpert, Migry Zur-Campanile;
  • W d’Orsi Seniors Trophy[a]:
 Niemcy: Michael Elinescu, Ulrich Kratz, Reiner Marsal, Bernhard Strater, Ulrich Wenning, Entscho Wladow
 Stany Zjednoczone USA-2 Roger Bates, Garey Hayden, Marc Jacobus, Carolyn Lynch, Mike Passell, Eddie Wold
  • W zawodach transnarodowych:
 Stany Zjednoczone Gordon: David Berkowitz, Mark Gordon, Jacek Pszczoła, Pratap Rajadhyaksha, Michael Seamon, Alan Sontag.

Poprzednie DME w brydżu sportowym[edytuj | edytuj kod]

Poprzednie drużynowe mistrzostwa świata odbyły się 15–29 października 2011 w Veldhoven, Holandia[2][3]:

40. Drużynowe Mistrzostwa Świata, Veldhoven 2011
Miejsce Open Kobiety Seniorzy Transnarodowe
1  Holandia Netherlands
Sjoert Brink, Bas Drijver, Bauke Muller,
Ricco van Prooijen, Louk Verhees Jr., Simon de Wijs
 Francja France
Véronique Bessis, Bénédicte Cronier, Catherine d'Ovidio,
Danièle Gaviard, Joanna Zochowska, Sylvie Willard
 Francja France
Patrick Grenthe, Guy Lasserre, Francois Leenhardt,
Patrice Piganeau, Philippe Poizat, Philippe Vanhoutte
 Izrael Israel Juniors
Allon Birman, Lotan Fiszer, Gal Gerstner,
Moshe Meyuchas, Deror Padon
2  Stany Zjednoczone USA 2
Kevin Bathurst, Joe Grue, John Hurd,
Justin Lall, Joel Wooldridge, Daniel Zagorin
 Indonezja Indonesia
Lusje Olha Bojoh, Fera Damayanti, Suci Amita Dewi,
Kristina Wahyu Murniati, – Riantini, Julita Grace Tueje
 Stany Zjednoczone USA 2
Peter Boyd, Neil Chambers, Gaylor Kasle,
Larry Kozlove, Steve Robinson, John Schermer
 Australia OZ Open
Nabil Edgtto, John Paul Gosney, Hugh Grosvenor,
Sartaj Hans, Tony Nunn, George Bilski
3  Włochy Italy
Norberto Bocchi, Giorgio Duboin, Lorenzo Lauria,
Agustin Madala, Antonio Sementa, Alfredo Versace
 Holandia Netherlands
Carla Arnolds, Laura Dekkers, Marion Michielsen,
Jet Pasman, Anneke Simons, Bep Vriend
 Polska Poland
Julian Klukowski, Apolinary Kowalski, Krzysztof Lasocki,
Wiktor Markowicz, Jacek Romański, Jerzy Russyan
 Rosja Parimaych
Andriej Gromow, Jurij Chiuppenen, Jurij Chochłow,
Wadim Chołomiejew, Michaił Krasnosielski, Gieorgij Matuszko

Polskie drużyny w Veldhoven zdobyły miejsca:

  • 14 w kategorii open;
  • 11 w kategorii kobiet;
  • 3 w kategorii seniorów.

Formuła zawodów[edytuj | edytuj kod]

Przepisy i reguły obowiązujące na 41. DMŚ zostały określone w osobnym dokumencie[4].

Sposób rozgrywania[edytuj | edytuj kod]

  1. W DMŚ wystąpiły drużyny reprezentujące federacje brydżowe. Oprócz gospodarza (Indonezji), do uczestnictwa zakwalifikowało się: 6 drużyn ze strefy 1 (Europa), 3 drużyny ze strefy 2 (Ameryka Północna), 2 drużyny ze strefy 3 (Ameryka Południowa), 2 drużyny ze strefy 4 (Azja i Środkowy Wschód), 1 drużyna ze strefy 5 (Ameryka Centralna), 3 drużyny ze strefy 6 (Azja Pacyficzna), 2 drużyny ze strefy 7 (Południowy Pacyfik), 2 drużyny ze strefy 8 (Afryka).
  2. W każdej kategorii najpierw były rozgrywane mecze (16 rozdań) metodą każdy z każdym, przez 7 dni, po 3 mecze w ciągu dnia. Następnie były rozgrywane mecze ćwierćfinałowe (2 dni, 96 rozdań), półfinałowe (2 dni, 96 rozdań), mecz o 3 miejsce (2 dni, 64 rozdania) i finały (2 dni, 96 rozdań).
  3. Wynik w IMP były przeliczany na VP, po raz pierwszy w historii DMŚ w skali 0–20.
  4. Zawody drużyn transnarodowych odbyły się po rundzie „każdy z każdym” DMŚ. Przystąpić do tych zawodów mogli zarówno zawodnicy (dowolnej kategorii) uczestniczący w DMŚ (bez opłaty), jak i inni zawodnicy (wnosząc opłatę).
  5. Zawody transnarodowe w początkowej fazie rozgrywane były jako turniej na dochodzenie (tzw. „barometr szwajcarski”). Były to mecze 10-rozdaniowe. W ciągu dnia było rozgrywanych 5 meczów. W sumie było 150 rozdań w fazie eliminacyjnej. Następnie 8 najlepszych drużyn rozgrywało mecze systemem pucharowym (ćwierćfinały, półfinały i finał: 3 mecze po 16 rozdań na każdym etapie).
  6. Uczestnicy DMŚ, którzy odpadli po ćwierćfinałach mogli wziąć udział w zawodach transnarodowych. Zostały im przed rundą 11 przyznane 120 VP. W rundzie 11 (i tylko w 11) te dodatkowe zespoły nie mogły się spotkać ze sobą.

Kart konwencyjne[edytuj | edytuj kod]

Uczestnicy 41. DMŚ mieli obowiązek przesłania do WBF kart konwencyjnych zawierających opis stosowanych systemów. Karty te są dostępne w internecie[5][6][7].

Stroje[edytuj | edytuj kod]

  1. Zarówno gracze, jak i niegrający kapitanowie i trenerzy, musieli mieć jednakowe stroje na ceremonię otwarcia i zamknięcia.
  2. Zawodnicy w czasie gry musieli mieć jednakowe stroje zawierające logo kraju.

Przywileje zwycięzców[edytuj | edytuj kod]

  1. Zdobywcy miejsc od 1 do 3 otrzymali medale: złote, srebrne i brązowe ME.
  2. Zajęte miejsca drużyn dały zawodnikom w nich startującym punkty dla rankingów i tytułów WBF.
  3. Zajęte miejsca drużyn polskich dają występującym w nich zawodnikom punkty dla polskich tytułów klasyfikacyjnych[8].

Transmisje z zawodów[edytuj | edytuj kod]

Na stronie internetowej zawodów[1] były prezentowane wyniki meczów, zarówno w czasie trwania, jak i po ich zakończeniu.

W serwisie BBO były przeprowadzane transmisje[9] z 5 meczów każdej sesji (10 stołów). Z części meczów przeprowadzane były transmisje głosowe. Wykaz transmitowanych meczów każdego dnia znajdował się biuletynie zawodów.

Mecze (i transmisje) rozpoczynały się (od 17 września 2013) w godzinach 05:00, 08:30 i 11:20 czasu polskiego. Czas lokalny: 11:00, 14:30, 17:20.

Uczestnicy mistrzostw[edytuj | edytuj kod]

Zespoły uczestniczące w 41. DMŚ[edytuj | edytuj kod]

Do udziału w DMŚ zostały zakwalifikowane zespoły z Indonezji oraz po 21 zespołów w każdej kategorii:

Uczestnicy DMŚ
Nr Strefa Bermuda Bowl Venice Cup d’Orsi Seniors Trophy
1. Europa Anglia, Holandia, Monako, Niemcy,
Polska i Włochy
Anglia, Francja, Holandia, Polska,
Szwecja i Turcja
Belgia, Dania, Francja, Holandia,
Niemcy Polska i Szkocja
2. Ameryka Północna Kanada, USA 1 i USA 2 Kanada, USA 1 i USA 2 Kanada, USA 1 i USA 2
3. Ameryka Południowa Argentyna i Brazylia Argentyna i Brazylia Brazylia
4. Azja i Środkowy Wschód Bahrajn i Indie Indie i Pakistan Bangladesz i Indie
5. Ameryka Centralna Gwadelupa Gwadelupa Gwadelupa
6. Azja Pacyficzna Chiny, Japonia i Chińskie Tajpej Chiny, Filipiny i Japonia Chiny, Filipiny i Japonia
7. Południowy Pacyfik Australia i Nowa Zelandia Australia i Nowa Zelandia Australia i Nowa Zelandia
8. Afryka Egipt i Republika Południowej Afryki Egipt i Republika Południowej Afryki Egipt i Republika Południowej Afryki

Zespoły z Europy[edytuj | edytuj kod]

Dla zespołów europejskich kwalifikacjami do 41. DMŚ były 51. Drużynowe Mistrzostwa Europy w Brydżu Sportowym, które odbyły się w czerwcu 2012 roku w Dublinie (Irlandia).

Poniższa tabela pokazuje po 6 pierwszych drużyn w każdej kategorii w 51. DME, które to miejsca gwarantowały udział w Mistrzostwach Świata w roku 2013[10].

51. DME. Klasyfikacja końcowa czołowych drużyn.
M Otwarta Kobiety Seniorzy
1 Monako Monako Anglia Anglia Francja Francja
2 Holandia Holandia Francja Francja Polska Polska
3 Włochy Włochy Turcja Turcja Szkocja Szkocja
4 Anglia Anglia Holandia Holandia Dania Dania
5 Polska Polska Polska Polska Niemcy Niemcy
6 Niemcy Niemcy Izrael Izrael Belgia Belgia

Polska, jako jedyny kraj z Europy, wprowadziła w ten sposób do mistrzostw świata 2013 drużyny we wszystkich 3 kategoriach. W mistrzostwach seniorów, po rezygnacji zespołu z Ameryki Południowej, ze strefy europejskiej jako 7 drużyna z Europy startował zespół z Holandii, która dzięki temu także występowała w każdej kategorii.

Składy polskich zespołów na 41. DMŚ[edytuj | edytuj kod]

Polskie drużyny na 41. DMŚ wystąpiły w następujących składach:

Oficjalna delegacja PZBS na 41. DMŚ[edytuj | edytuj kod]

Na mistrzostwa oprócz zawodników pojechali[11]:

Wyniki zawodów[edytuj | edytuj kod]

Poniższa lista zawiera listę zespołów, które zdobyły medalowe pozycje.

41. Drużynowe Mistrzostwa Świata, Nusa Dua (Indonezja) 2013
Miejsce Open Kobiety Seniorzy Transnarodowe
1  Włochy
Norberto Bocchi, Giorgio Duboin, Lorenzo Lauria,
Agustin Madala, Antonio Sementa, Alfredo Versace
 Stany Zjednoczone USA-2
Hjordis Eythorsdottir, Jill Levin, Jill Meyers,
Janice Seamon-Molson, Jenny Wolpert, Migry Zur-Campanile
 Niemcy
Michael Elinescu, Ulrich Kratz, Reiner Marsal,
Bernhard Strater, Ulrich Wenning, Entscho Wladow
 Stany Zjednoczone Gordon
David Berkowitz, Mark Gordon, Jacek Pszczoła,
Pratap Rajadhyaksha, Michael Seamon, Alan Sontag
2  Monako
Fulvio Fantoni, Geir Helgemo, Tor Helness,
Franck Multon, Claudio Nunes, Pierre Zimmermann
 Anglia
Sally Brock, Fiona Brown, Heather Dhondy,
Nevena Senior, Nicola Smith, Susan Stockdale
 Stany Zjednoczone USA-2
Roger Bates, Garey Hayden, Marc Jacobus,
Carolyn Lynch, Mike Passell, Eddie Wold
 Chiny SAIC VW
Dai Jianming, Hu Maoyuan, Liu Yiqian,
Shao Zijian, Yang Lixin, Zhuang Zejun
3  Polska
Cezary Balicki, Adam Żmudziński, Krzysztof Buras,
Grzegorz Narkiewicz, Krzysztof Jassem, Marcin Mazurkiewicz
 Holandia
Carla Arnolds, Marion Michielsen, Jet Pasman,
Anneke Simons, Meike Wortel, Wietske van Zwol
 Polska
Julian Klukowski, Apolinary Kowalski, Krzysztof Lasocki,
Wiktor Markowicz, Jacek Romański, Jerzy Russyan
 Holandia White House
Jan Jansma, Gert-Jan Paulissen, Richard Ritmeijer,
Magdaléna Tichá

Wyniki polskich zawodników[edytuj | edytuj kod]

W 41. DMŚ polscy zawodnicy zdobyli 2 brązowe medale:

Zespół kobiet (Venice Cup) w składzie Cathy BałdyszAnna Sarniak, Katarzyna DufratJoanna Taczewska, Danuta KazmuchaJustyna Żmuda doszedł do ćwierćfinałów zajmując ostatecznie miejsce 5–9.

W turnieju transnarodowym do ćwierćfinałów doszedł zespół Polish Students w składzie: Stanisław Gołębiowski, Paweł Jassem, Michał Klukowski, Piotr Tuczyński, Jakub Wojcieszek, Piotr Zatorski.

W zwycięskiej drużynie Gordon występował były długoletni reprezentant Polski, Jacek Pszczoła (od roku 2006 reprezentant USA).

Podsumowanie wyników zawodów narodowych[edytuj | edytuj kod]

Runda każdy z każdym[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela pokazuje plan gier oraz wyniki polskich drużyn w poszczególnych sesjach rundy „każdy z każdym”.

Wyniki polskich drużyn[12]
Data Godzina
(CET)
Otwarta Kobiety Seniorzy
S Kraj F Wyn Σ M S Kraj F Wyn Σ M S Kraj F Wyn Σ M
17 września
wtorek
05:00 O1 Kanada Kanada 2,97 2,97 19 K1 Pakistan Pakistan 18,44 18,44 5 S1 Nowa Zelandia Nowa Zelandia 11,76 11,76 9
08:30 O2 Brazylia Brazylia 12,80 15,77 18 K2 Anglia Anglia 10,00 28,44 6 S2 Gwadelupa Gwadelupa 15,56 27,32 5
11:10 O3 Nowa Zelandia Nowa Zelandia 16,26 32,03 9 K3 Szwecja Szwecja 12,03 40,47 5 S3 Afryka Południowa Południowa Afryka 9,69 37,01 6
18 września
środa
05:00 O4 Monako Monako 14,60 47,10 7 K4 Indie Indie 18,09 58,56 1 S4 Bangladesz Bangladesz 10,91 47,92 8
08:30 O5 USA 1 Stany Zjednoczone 17,45 64,15 5 K5 Indonezja Indonezja 17,97 76,53 3 S5 Holandia Holandia 16,42 64,63 6
11:10 O6 USA 2 Stany Zjednoczone 15,92 80,07 3 K6 Australia Australia 13,97 90,50 1 S6 USA 2 Stany Zjednoczone 5,20 69,83 8
19 września
czwartek
05:00 O7 Egipt Egipt 19,07 99,14 1 K7 Egypt Egipt 20,00 110,50 1 S7 Egipt Egipt 17,17 86,80 7
08:30 O8 Bahrajn Bahrajn 18,77 117,91 1 K8 Holandia Holandia 2,03 112,53 3 S8 Kanada Kanada 11,76 98,56 7
11:10 O9 Chińskie Tajpej 8,24 126,15 2 K9 Afryka Południowa Południowa Afryka 12,80 125,33 2 S9 Australia Australia 6,03 104,59 9
20 września
piątek
05:00 O10 Argentyna Argentyna 13,97 143,08 1 K10 Chiny 2,83 128,16 4 S10 Chińskie Tajpej 19,34 123,93 5
08:30 O11 Holandia Holandia 5,20 153,05 2 K11 Brazylia Brazylia 9,09 137,25 7 S11 Indie Indie 11,48 135,41 5
11:10 O12 Włochy Włochy 6,25 154,53 4 K12 Japonia Japonia 19,25 156,50 5 S12 Japonia Japonia 8,80 144,21 6
21 września
sobota
05:00 O13 Afryka Południowa Południowa Afryka 13,97 168,50 2 K13 Filipiny Filipiny 17,85 174,35 3 S13 Francja Francja 1,67 145,88 9
08:30 O14 Niemcy Niemcy 10,00 178,50 5 K14 USA 2 Stany Zjednoczone 17,85 192,20 2 S14 Dania Dania 15,38 161,26 9
11:10 O15 Chiny 8,24 186,74 6 K15 Gwadelupa Gwadelupa 20,00 210,09 2 S15 Indonezja Indonezja 2,83 164,09 12
22 września
niedziela
05:00 O16 Indonezja Indonezja 15,00 201,74 5 K16 Francja Francja 9,09 219,18 2 S16 Hongkong Hongkong 15,38 179,47 11
08:30 O17 Australia Australia 13,75 205,49 6 K17 Kanada Kanada 14,18 233,36 2 S17 Brazylia Brazylia 16,09 195,56 9
11:10 O18 Anglia Anglia 1,34 206,83 8 K18 USA 1 Stany Zjednoczone 8,24 241,60 2 S18 Belgia Belgia 17,97 213,53 7
23 września
poniedziałek
05:00 O19 Gwadelupa Gwadelupa 19,07 225,60 6 K19 Turcja Turcja 1,67 243,27 3 S19 Niemcy Niemcy 14,80 228,33 8
08:30 O20 Indie Indie 12,03 237,63 5 K20 Nowa Zelandia Nowa Zelandia 20,00 263,27 3 S20 Szkocja Szkocja 12,29 240,62 7
11:10 O21 Japonia Japonia 20,00 257,63 4 K21 Argentyna Argentyna 16,88 280,15 3 S21 USA 1 Stany Zjednoczone 18,55 259,17 5

Po raz pierwszy w historii drużynowych mistrzostw świata do ćwierćfinałów przeszły polskie drużyny we wszystkich kategoriach.

Ćwierćfinały[edytuj | edytuj kod]

Poniższe tabele pokazują wyniki wszystkich sesji wszystkich meczów ćwierćfinałowych.

W niektórych meczach odbyło się tylko 5 sesji. W tych meczach ustalono wynik 6 sesji jako 0:0.

Czerwonym kolorem wyróżniono zwycięzców meczów ćwierćfinałowych.

Bermuda Bowl. Mecze ćwierćfinałowe[12]
Nr F Zespół P 24 września (wtorek) 25 września (środa)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
Q1 Σ Q2 Σ Q3 Σ Q4 Σ Q5 Σ Q6 Σ
OQ1 Kanada Kanada 1,67 19 20,7 30 50,7 21 71,7 47 118,7 12 130,7 28 158,7
Stany Zjednoczone USA-1 0 17 17 44 61 41 102 17 119 62 181 33 214
OQ2 Włochy Włochy 0 61 61 54 115 42 157 44 201 41 242 0 242
Chiny 2,33 22 24,3 51 75,3 27 102,3 24 126,3 20 146,3 0 146,3
OQ3 Anglia Anglia 4,33 19 23,3 86 109,3 10 119,3 30 149,3 34 183,3 43 226,3
Monako Monako 0 62 62 39 101 55 156 36 192 56 248 30 278
OQ4 Polska Polska 0 53 53 62 115 38 153 32 185 57 242 0 242
Holandia Holandia 6,3 13 19,3 26 45,3 23 68,3 38 106,3 13 119,3 0 119,3


Venice Cup. Mecze ćwierćfinałowe[12]
Nr F Zespół P 24 września (wtorek) 25 września (środa)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
Q1 Σ Q2 Σ Q3 Σ Q4 Σ Q5 Σ Q6 Σ
KQ1 Holandia Holandia 8 37 45 58 103 16 119 7 126 2 128 38 166
Turcja Turcja 0 19 19 27 46 16 61 15 76 18 94 37 131
KQ2 Anglia Anglia 0 66 66 35 101 38 139 12 151 17 168 35 203
Stany Zjednoczone USA-1 8 15 23 23 46 9 55 17 72 18 90 48 138
KQ3 Polska Polska 12 30 42 5 47 13 60 17 77 22 99 26 125
Stany Zjednoczone USA-2 0 13 13 61 74 29 103 35 138 11 149 24 173
KQ4 Francja Francja 0 47 47 11 58 38 96 52 148 28 176 16 192
Chiny 2 29 31 78 109 9 118 36 154 22 176 28 204
d'Orsi Trophy. Mecze ćwierćfinałowe[12]
Nr F Zespół P 24 września (wtorek) 25 września (środa)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
Q1 Σ Q2 Σ Q3 Σ Q4 Σ Q5 Σ Q6 Σ
SQ1 Holandia Holandia 0 20 20 15 35 12 47 28 75 16 91 0 91
Francja Francja 16 30 46 60 106 19 125 42 167 84 251 0 251
SQ2 Stany Zjednoczone USA-2 16 50 66 65 131 59 190 64 254 34 288 0 288
Szkocja Szkocja 0 35 35 39 74 23 97 19 116 23 139 0 139
SQ3 Indie Indonezja 0 39 39 48 87 23 110 12 122 28 150 22 172
Niemcy Niemcy 15 25 40 2 42 17 59 59 118 46 156 66 222
SQ4 Polska Polska 13 30 43 44 87 45 132 38 170 31 201 35 236
Belgia Belgia 0 62 62 27 89 2 91 28 119 23 142 21 163


Półfinały[edytuj | edytuj kod]

Bermuda Bowl. Mecze półfinałowe[12]
Nr F Zespół P 26 września (czwartek) 27 września (piątek)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
S1 Σ S2 Σ S3 Σ S4 Σ S5 Σ S6 Σ
OS1 Monako Monako 0,67 40 40,7 27 67,7 47 114,7 49 163,7 27 190,7 51 241,7
Stany Zjednoczone USA-1 0 33 33 11 44 21 65 31 96 28 124 36 160
OS2 Polska Polska 0 8 8 14 22 26 48 31 79 0 79 0 79
Włochy Włochy 7 45 52 55 107 43 150 51 201 0 201 0 201


Venice Cup. Mecze półfinałowe[12]
Nr F Zespół P 26 września (czwartek) 27 września (piątek)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
S1 Σ S2 Σ S3 Σ S4 Σ S5 Σ S6 Σ
KS1 Holandia Holandia 3 22 25 21 46 37 83 26 109 26 135 30 165
Stany Zjednoczone USA-2 0 25 25 32 57 38 95 26 121 21 142 9 151
KS2 Anglia Anglia 0 45 45 11 56 43 99 45 144 41 185 34 219
Chiny 7,5 17 24,5 12 36,5 26 62,5 31 93,5 35 128,5 9 137,5
d'Orsi Trophy. Mecze półfinałowe[12]
Nr F Zespół P 26 września (czwartek) 27 września (piątek)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
S1 Σ S2 Σ S3 Σ S4 Σ S5 Σ S6 Σ
SS1 Niemcy Niemcy 0 25 25 42 67 41 108 16 124 39 163 51 214
Francja Francja 1 38 39 37 76 26 102 19 121 44 165 12 177
SS2 Polska Polska 0 16 16 31 47 27 74 37 111 24 135 43 178
Stany Zjednoczone USA-2 10 46 56 37 93 27 120 42 162 42 204 43 247


Finały i mecze o 3 miejsca[edytuj | edytuj kod]

Bermuda Bowl. Mecz o 3 miejsce[12]
Nr F Zespół P 28 września
(sobota)
29 września
(niedziela)
5:00 8:30 11:20 5:00
F1 Σ F2 Σ F3 Σ F4 Σ
OR Polska Polska 11,67 51 62,7 22 84,7 49 133,7 13 146,7
Stany Zjednoczone USA-1 0 28 28 31 59 36 95 47 142
Bermuda Bowl. Mecz finałowy[12]
Nr F Zespół P 28 września
(sobota)
29 września
(niedziela)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
F1 Σ F2 Σ F3 Σ F4 Σ F5 Σ F6 Σ
OF Monako Monako 0 29 29 16 45 2 47 34 81 16 97 29 126
Włochy Włochy 6 46 54 45 99 15 114 20 134 54 188 22 210


Venice Cup. Mecz o 3 miejsce[12]
Nr F Zespół P 28 września
(sobota)
29 września
(niedziela)
5:00 8:30 11:20 5:00
F1 Σ F2 Σ F3 Σ F4 Σ
KR Holandia Holandia 14 40 54 42 96 38 134 18 152
Chiny 0 48 48 15 63 39 102 37 139
Venice Cup. Mecz finałowy[12]
Nr F Zespół P 28 września
(sobota)
29 września
(niedziela)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
F1 Σ F2 Σ F3 Σ F4 Σ F5 Σ F6 Σ
KF Stany Zjednoczone USA-2 0 52 52 7 59 53 112 1 113 84 197 32 229
Anglia Anglia 2,33 36 38,3 32 70,3 37 107,3 49 156,3 33 189,3 31 220,3


d'Orsi Trophy. Mecz o 3 miejsce[12]
Nr F Zespół P 28 września
(sobota)
29 września
(niedziela)
5:00 8:30 11:20 5:00
F1 Σ F2 Σ F3 Σ F4 Σ
SR Polska Polska 0 33 33 37 70 25 95 35 130
Francja Francja 14 25 39 16 55 15 70 10 80
d'Orsi Trophy. Mecz finałowy[12]
Nr F Zespół P 28 września
(sobota)
29 września
(niedziela)
5:00 8:30 11:20 5:00 8:30 11:20
F1 Σ F2 Σ F3 Σ F4 Σ F5 Σ F6 Σ
SF Stany Zjednoczone USA-2 1 43 44 15 59 17 76 22 98 37 135 26 161
Niemcy Niemcy 0 58 58 24 82 20 102 18 120 17 137 35 172


Rok po zakończenia zawodów drużynie Niemiec odebrano złoty medal w kategorii Seniorów[a]. Kolejność drużyn w tej kategorii jest następująca:

  • USA-2,
  • Polska,
  • Francja.

Zawody transnarodowe[edytuj | edytuj kod]

Zawody transnarodowe były rozgrywane w kilku fazach:

  • turniej na dochodzenie (tzw. „barometr szwajcarski”) bez udziału ćwierćfinalistów DMŚ;
  • turniej na dochodzenie z udziałem ćwierćfinalistów DMŚ;
  • ćwierćfinały;
  • półfinały;
  • finał.

Zespoły z polskimi zawodnikami w zawodach transnarodowych[edytuj | edytuj kod]

ZG PZBS zdecydował o dofinansowaniu reprezentacji akademickiej na Mistrzostwa Teamów Transnational na Bali[11]. Wystąpili oni jako zespół „Polish Students”. Oprócz tego występowały 3 drużyny z polskimi zawodnikami (na zasadzie zgłoszenia do zawodów):

  • „Bridge24PL”,
  • „Consus Red Poland”,
  • „Gromov”.

W turnieju tym wystąpiła również Polska reprezentacja kobiet, która nie przeszła rozgrywek ćwierćfinałowych DMŚ.

Tylko zespół „Polish Students” zakwalifikował się do rundy ćwierćfinałowej.

Turniej na dochodzenie[edytuj | edytuj kod]

Turniej na dochodzenie był rozgrywany jako mecze 10-rozdaniowe. W ciągu dnia było rozgrywanych 5 meczów.

W początkowym etapie, 24 i 25 września, startowało 99 zespołów.

26 września zostało dołączonych kilka zespołów. Między innymi reprezentantki Polski, które przegrały ćwierćfinałowy mecz z holenderkami. W sumie 26 września było 101 zespołów.

Do dalszych gier zostało zakwalifikowało się 8 zespołów:

  1. Yeh Mix (218,83 VP):  Chiny: Sun Ming, Wang Ping, Zhang Yalan;  Chińskie Tajpej: Shih Juei-yu, Chen Yeh
  2. Fleisher (193,66 VP):  Stany Zjednoczone: Martin Fleisher, Mike Kamil, Zia Mahmood, Chip Martel, Michael Rosenberg, Chris Willenken
  3. Gordon (192,44 VP):  Stany Zjednoczone: David Berkowitz, Mark Gordon, Jacek Pszczoła, Pratap Rajadhyaksha, Michael Seamon, Alan Sontag
  4. P D Times (192,13 VP):  Chiny: Chen Ji, Fu Zhong, Li Jie,  Chińskie Tajpej: Patrick K. H. Huang;  Stany Zjednoczone: Joe Grue, Brad Moss
  5. SAIC VW (189,50 VP):  Chiny: Dai Jianming, Hu Maoyuan, Liu Yiqian, Shao Zijian, Yang Lixin, Zhuang Zejun
  6. Polish Students (185,15 VP):  Polska: Stanisław Gołębiowski, Paweł Jassem, Michał Klukowski, Piotr Tuczyński, Jakub Wojcieszek, Piotr Zatorski
  7. Indonesia Open (183,79 VP):  Indonezja: Taufik Gautama Asbi, Julius Anthonius George, Franky Steven Karwur, Denny Sacul, Clif Micael Tangkuman, Robert Parasian Tobing
  8. White House (183,04 VP):  Holandia: Jan Jansma, Gert-Jan Paulissen, Richard Ritmeijer, Magdalena Ticha, Gert-Jan Paulissen

Ćwierćfinały, półfinały i finał były rozgrywane jako 3 mecze po 16 rozdań na każdym etapie.

Ćwierćfinały[edytuj | edytuj kod]

Transnational. Mecze ćwierćfinałowe[12]
Nr F Zespół P 27 września (piątek)
5:00 8:30 11:20
Q1 Σ Q2 Σ Q3 Σ
TQ1 Yeh Mix 0 3 3 19 22 18 40
Holandia White House 0 69 69 51 120 42 162
TQ2 Stany Zjednoczone Gordon 0 20 20 32 52 63 115
Polska Polish Students 0 69 69 16 85 20 105
TQ3 P D Times 0 40 40 20 60 73 153
Indonezja Indonesia Open 0 42 42 41 83 2 85
TQ4 Stany Zjednoczone Fleisher 0 17 17 8 25 48 73
SAIC VW 0 57 57 71 128 52 180


Półfinały[edytuj | edytuj kod]

Transnational. Mecze półfinałowe[12]
Nr F Zespół P 28 września (sobota)
5:00 8:30 11:20
S1 Σ S2 Σ S3 Σ
TS1 Holandia White House 0 24 24 5 29 35 64
Stany Zjednoczone Gordon 0 45 45 28 73 36 109
TS2 P D Times 0 20 20 14 34 34 68
SAIC VW 0 19 19 4 23 48 71


Finał i mecz o 3 miejsce[edytuj | edytuj kod]

Transnational. Mecze o 3 miejsce[12]
Nr F Zespół P 29 września (niedziela)
5:00 8:00
R1 Σ R2 Σ
TR Holandia White House 0 17 17 38 55
P D Times 0 25 25 26 51
Transnational. Mecze finałowy[12]
Nr F Zespół P 29 września (niedziela)
5:00 8:00 11:20
F1 Σ F2 Σ F3 Σ
TF SAIC VW 0 45 45 22 67 14 81
Stany Zjednoczone Gordon 0 22 22 45 67 25 92


Wykluczenie pary niemieckiej[edytuj | edytuj kod]

W czasie zawodów nabrano podejrzeń a później przy pomocy nagrań potwierdzono, że para niemiecka Michael Elinescu oraz Entscho Wladow przekazywała sobie nielegalne informacje w czasie gry[13].

Rok później, w czasie kongresu WBF w Chinach, drużynie Niemiec odebrano złoty medal w kategorii Seniorów[a].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c W czasie trwania 14. Otwartych Mistrzostw Świata w październiku 2014 na kongresie WBF zatwierdzono decyzję komisji kar o odebraniu medalu drużynie Niemiec (dyskwalifikacja pary) – Biuletyn 7. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b 41st World Team Championships. 41st Bermuda Bowl. 19th Venice Cup. 7th D’Orsy Trophy. Bali, Indonesia, september 16-29, 2013. WBF. [dostęp 2013-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-13)]. (ang.).
  2. World Bridge Federation: 40th world Team Championships • 40th Bermuda Bowl Knockout. 2011. [dostęp 2011-10-31]. (ang.).
  3. World Bridge Federation: 40th World Team Championships • Days and Rounds. 2011. [dostęp 2011-11-01]. (ang.).
  4. Supplemental Conditions of Contest for the 41st World Bridge Teams Championships: The Bermuda Bowl, The Venice Cup, The d’Orsi Seniors Trophy, and The 9th World Transnational Open Teams. Nusa Dua, Bali, Indonesia. 16th – 29th September 2013. WBF, April 2013. [dostęp 2013-09-03]. (ang.).
  5. Documents for Download. WBC2013/BermudaBowl.. ECats Bridge. [dostęp 2013-09-09]. (ang.).
  6. Documents for Download. WBC2013/WBC2013/VeniceCup.. ECats Bridge. [dostęp 2013-09-09]. (ang.).
  7. Documents for Download. WBC2013/dOrsiSeniorsTrophy.. ECats Bridge. [dostęp 2013-09-09]. (ang.).
  8. PZBS: Regulamin Klasyfikacyjny. [dostęp 2012-05-09]. (pol.).
  9. Scheduled Vugraphs. BBO. [dostęp 2013-09-03]. (ang.).
  10. EBL: 51st European Team Championships – Dublin, Ireland • 12-23 June 2012. Results. [dostęp 2012-06-25]. (ang.).
  11. a b Komunikat nr 6 z Zebrania Zarządu Głównego PZBS. PZBS. [dostęp 2013-09-03]. (pol.).
  12. a b c d e f g h i j k l m n o p q 41st World Bridge Team Championships. Nusa Dua, Bali, Indonesia • 16 – 29 September 2013. Results. WBF. [dostęp 2013-09-18]. (ang.).
  13. Michael Elinescu, 61, and Entscho Wladow, 71, were banned for 10 years. [dostęp 2014-10-18]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Biuletyny Mistrzostw
Zdjęcia