ARA Santa Cruz (1982)
 „Santa Cruz” w Mar del Plata w 2005 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
6 grudnia 1980 |
| Wodowanie |
28 września 1982 |
 Armada de la República Argentina
| |
| Wejście do służby |
14 grudnia 1984 |
| Los okrętu |
w służbie (stan na 2019) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
65,93 m |
| Szerokość |
7,3 m |
| Zanurzenie |
6,5 m |
| Zanurzenie testowe |
270 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 4940 kW (6720 KM) 1 silnik elektryczny o mocy 6600 kW (8980 KM), 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
12 000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach, 460 Mm przy prędkości 6 węzłów w zanurzeniu |
| Sensory | |
| sonar STN Atlas CSU-3/4 radar nawigacyjny Calypso IV | |
| Uzbrojenie | |
| 22 torpedy lub 34 miny | |
| Wyrzutnie torpedowe |
6 x 533 mm |
| Wyposażenie | |
| system kierowania ogniem H.S.A. Sinbads, telefon podwodny, 2 peryskopy | |
| Załoga |
29 |
ARA Santa Cruz (S-41) – argentyński okręt podwodny z lat 80. XX wieku, jedna z dwóch zakupionych przez Argentynę niemieckich jednostek typu TR1700. Okręt zbudowano w stoczni Nordseewerke w Emden, gdzie został zwodowany 28 września 1982 roku. Jednostkę przyjęto do służby w Armada de la República Argentina 14 grudnia 1984 roku. Okręt nadal znajduje się w służbie (stan na 2019 rok).
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
ARA[a] „Santa Cruz” należy do niemieckiego eksportowego typu TR1700, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym stoczni Nordseewerke, konkurencyjnym w stosunku do należącego do Howaldtswerke-Deutsche Werft biura Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręty te, znacznie większe od jednostek typu 209, charakteryzują się dużym zasięgiem umożliwiającym prowadzenie operacji morskich na otwartych wodach południowego Atlantyku i Pacyfiku[2]. Z planowanych sześciu jednostek, z których pierwsze dwie zbudowano w Niemczech, pozostałe cztery miały powstać w argentyńskiej stoczni Domecq García w Buenos Aires, jednak żadnej z nich nie ukończono[1][3].
„Santa Cruz” został zamówiony przez rząd Argentyny 30 listopada 1977 roku i zbudowany w stoczni Nordseewerke w Emden (numer budowy 463)[4][5]. Stępkę okrętu położono 6 grudnia 1980 roku, a zwodowany został 28 września 1982 roku[6][7].
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
„Santa Cruz” jest dużym okrętem podwodnym konstrukcji jednokadłubowej o długości całkowitej 65,9 metra, szerokości 7,3 metra (8,36 metra nad statecznikami) i zanurzeniu 6,5 metra[5][6]. Kadłub ma długość 47,44 metra i średnicę 7,3 metra[6]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 2080 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 2280 ton[6][b]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez trakcyjny silnik elektryczny prądu stałego Siemens 1H4525 o mocy 6600 kW (8980 KM) przy 200 obr./min[5][8], zasilany z ośmiu baterii akumulatorów po 120 ogniw o łącznej pojemności 11 900 Ah (w ciągu czasu rozładowania wynoszącego 10 godzin)[9], ładowanych przez generatory o mocy po 1100 kW, poruszane czterema czterosuwowymi, 16-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 16V 652 MB80 o łącznej mocy 4940 kW (6720 KM)[5][6]. Jednowałowy i jednośrubowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 15 węzłów na powierzchni i 25 węzłów w zanurzeniu (na chrapach 13 węzłów)[2][6]. Zasięg wynosi 12 000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach i 460 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu (lub 20 Mm przy prędkości maksymalnej)[10][11]. Zbiorniki mieszczą maksymalnie 314 ton paliwa[6]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 270 metrów, zaś autonomiczność 30 dób[4][6].
„Santa Cruz” wyposażony jest w sześć dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 22 torped (lub 34 min)[6][12]. Jednostka może przenosić torpedy typu SST-4 lub Mark 37[12]. Na okręcie zainstalowany jest automat do ładowania torped, zdolny w czasie 50 sekund przeładować wyrzutnie[11][12]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Thomson-CSF Calypso IV, telefon podwodny, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Sinbads, sonar STN Atlas CSU-3/4, bierne urządzenie pomiaru odległości Thomson Sintra DUUX-5 oraz bojowy system przeciwdziałania elektronicznego (ECM) Sea Sentry III[6][12]. Prócz tego okręt ma dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton i kotwicę[6].
Załoga okrętu składa się z 8 oficerów oraz 21 podoficerów i marynarzy (na okręcie znajduje się 12 rezerwowych koi dla maksymalnie 30 żołnierzy sił specjalnych)[6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
18 października 1984 roku dokonano odbioru technicznego okrętu, po którym udał się w rejs do kraju, przebywając 6900 Mm w zanurzeniu[9]. 14 grudnia 1984 roku jednostkę pod nazwą ARA „Santa Cruz” przyjęto do służby w Armada de la República Argentina[4][6]. Początkowo okręt otrzymał numer taktyczny S-33, zmieniony następnie na S-41[6].
W latach 1999–2001 „Santa Cruz” przeszedł kapitalny remont w brazylijskiej stoczni AMRJ w Rio de Janeiro, obejmującą m.in. wymianę silników, baterii akumulatorów i wyposażenia elektronicznego[6]. Kolejny remont kapitalny został przeprowadzony w latach 2005–2007 w krajowej stoczni Domecq García w Buenos Aires, podczas którego m.in. wymieniono silniki, akumulatory, peryskopy i chrapy[12]. W 2009 roku okręt bazował w Mar del Plata[12].
Jednostka nadal znajduje się w składzie argentyńskiej floty (stan na 2019 rok)[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ARA – Armada de la Republica Argentina – Marynarka Wojenna Republiki Argentyny.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 11, Moore 1986 ↓, s. 10, Sharpe 1988 ↓, s. 10, Sharpe 1990 ↓, s. 10, Saunders 2004 ↓, s. 11, Saunders 2009 ↓, s. 11 i Fontenoy 2007 ↓, s. 331 podają, że wyporność wynosi 2116/2264 tony, zaś Gogin 2021 ↓ podaje wyporność wynoszącą 2150/2356 ton.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ehlers 2013a ↓, s. 75.
- ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 331.
- ↑ Ehlers 2013b ↓, s. 90-91.
- ↑ a b c Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 11.
- ↑ a b c d e Gogin 2021 ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Ehlers 2013b ↓, s. 90.
- ↑ Sharpe 1990 ↓, s. 10.
- ↑ Möller i Brack 2004 ↓, s. 158.
- ↑ a b Moore 1986 ↓, s. 10.
- ↑ Sharpe 1988 ↓, s. 10.
- ↑ a b Saunders 2004 ↓, s. 11.
- ↑ a b c d e f Saunders 2009 ↓, s. 11.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część IX. „Okręty Wojenne”. Nr 5 (121), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: SANTA CRUZ submarines (1984-1985). Navypedia. [dostęp 2021-01-27]. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1986-87. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1988-89. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1988. ISBN 0-7106-0858-6. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.).