Akbar

Obraz przedstawiający młodego Akbara

Dżalal ad-Din Muhammad Akbar (arab. جلال‏الدين محمّد اكبر) (ur. 14 października 1542 w Umarkot, Sindh (obecnie w Pakistanie), zm. 15 października 1605 w Agrze) - cesarz z dynastii Wielkich Mogołów w północnych Indiach w latach 1556-1605.

Został cesarzem w wieku 13 lat. Dla umocnienia władzy stoczył wiele walk wewnętrznych, podporządkował sobie lokalnych władców i doprowadził do niemal całkowitego zjednoczenia Indii. Sprawował władzę autokratyczną, wprowadził nowy porządek administracyjny (prowincje zarządzane przez wicekrólów).

Akbar Wielki

Potrafił być bezwzględny wobec swoich oponentów, pokonawszy wrogów pod Chitor nakazał wmurować ich głowy w wieżę wzniesioną ku czci tego zwycięstwa. Zazwyczaj jednak starał się zdobywać wpływy metodą mediacji, kraje anektował dzięki traktatom i małżeństwom. Był władcą tolerancyjnym i oświeconym, mecenasem nauki i sztuki. Lubił dyskutować, mimo że nigdy nie nauczył się sprawnie czytać zgromadził ogromną bibliotekę.

Mimo iż jego ród wyznawał islam, odnosił się z szacunkiem do innych religii. Aby tego dowieść miał on cztery żony, które były różnych wyznań: jedna była hinduską(Jodha Bai), kolejna chrześcijanką, następna muzułmanką i ostatnią żydówką. Był tolerancyjny dla misjonarzy przybywających z Portugalii, a pamiętać należy, że w Europie był to czas krwawych waśni na tle religijnym, kiedy to władcy siłą zmuszali poddanych do przyjmowania wiary. W 1593 r. cesarz wprowadził nawet ustawę o tolerancji religijnej. Sam będąc coraz bardziej sceptycznie nastawionym do islamu, stworzył i przyjął nowe wyznanie o nazwie Din-i-Ilahi, będące połączeniem islamu i zoroastryzmu oraz innych wierzeń.

Stolicą swego państwa uczynił Fatehpur Sikri, zbudowane za jego czasów imponujące miasto, którego rozmach można podziwiać do dziś.

Poprzednik Humajun

Władca Wielkich Mogołów 1556 - 1605

Następca Dżahangir