Aleksiej Wołoszyn

Aleksiej Wołoszyn

Алексей Волошин

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1920 gubernia tambowska
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 2020 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1941–1975
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Jednostki	271 pułk piechoty 181 Dywizji Piechoty 28 Korpusu Piechoty 13 Armii
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca baterii
Główne wojny i bitwy	front wschodni (II wojna światowa)
Odznaczenia

Aleksiej Prochorowicz Wołoszyn (ros. Алексей Прохорович Волошин; ur. 13 lutego 1920 w guberni tambowskiej, zm. 24 czerwca 2020 w Moskwie) – radziecki wojskowy, pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys

Od 1921 mieszkał we wsi Siniawka w gminie stepańskiej w powiecie kaniowskim (obecnie w rejonie kaniowskim w obwodzie czerkaskim). Do 1938 skończył 10 klas szkoły we wsi Stepańce w rejonie kaniowskim, później pracował w fabryce w Odessie, jednocześnie do czerwca 1941 studiował w Odeskim Instytucie Inżynierów Przemysłu Młynarskiego. Od lipca 1941 służył w armii, w lutym 1942 skończył przyśpieszony kurs odeskiej szkoły artylerii ewakuowanej do miejscowości Suchoj Łog na Uralu i jako dowódca plutonu 54 pułku artylerii haubic został skierowany na Front Południowo-Zachodni wojny z Niemcami. 13 marca 1942 podczas nalotu został ranny i ewakuowany do szpitala w Stalingradzie, po wyjściu ze szpitala został adiutantem dowódcy 1104 pułku artylerii formowanego w Stalingradzkim Okręgu Wojskowym. Od lipca 1942 był dowódcą plutonu 1104 pułku artylerii Frontu Stalingradzkiego, od sierpnia do września 1942 dowodził baterią artylerii 10 Dywizji Piechoty Wojsk Wewnętrznych NKWD Frontu Południowo-Wschodniego, 13 września 1942 został ciężko ranny i do stycznia 1943 leczył się w szpitalach w Saratowie i Tomsku.

Od lutego 1943 do stycznia 1944 był dowódcą baterii i naczelnikiem artylerii 271 pułku piechoty na Froncie Centralnym (od lutego do października 1943), Woroneskim (październik 1943) i 1 Ukraińskim (od października 1943 do stycznia 1944). Brał udział w bitwie pod Kurskiem, operacji orłowskiej, operacji czernihowsko-prypeckiej, kijowskiej i żytomiersko-berdyczowskiej. Jako dowódca baterii 271 pułku piechoty 181 Dywizji Piechoty 28 Korpusu Piechoty 13 Armii Frontu Centralnego w stopniu starszego porucznika szczególnie wyróżnił się podczas forsowania Dniepru 26 września 1943 k. wsi Komarin w obwodzie homelskim, gdy zniszczył dwa czołgi przeciwnika. Od stycznia do czerwca 1944 był naczelnikiem artylerii 292 pułku piechoty 1 Frontu Ukraińskiego, brał udział w operacji rówieńsko-łuckiej i proskurowsko-czerniowieckiej. 24 czerwca 1945 wziął udział w Paradzie Zwycięstwa w Moskwie.

W 1949 ukończył Akademię Artylerii im. Dzierżyńskiego, dowodził dywizjonem artylerii 3 gwardyjskiego pułku w Naro-Fominsku (obwód moskiewski), w 1950 ukończył wyższe akademickie kursy oficerów wywiadu Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR i do 1955 był oficerem i starszym oficerem w Głównym Zarządzie Wywiadowczym Sztabu Generalnego ZSRR, od 1953 w stopniu pułkownika. Od stycznia 1956 do maja 1957 był komenderowany służbowo za granicę, po powrocie do 1964 pracował w centrali Głównego Zarządu Wywiadowczego Sztabu Generalnego, następnie został starszym pracownikiem naukowym 3 Naukowo-Badawczego Instytutu Wojsk Lądowych, we wrześniu 1975 zakończył służbę. Mieszkał w Moskwie.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (16 października 1943)
• Order Lenina (16 października 1943)
• Order Czerwonego Sztandaru (22 września 1943)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
• Order Czerwonej Gwiazdy (30 grudnia 1956)
• Medal „Za zasługi bojowe” (19 listopada 1951)
• Srebrna Gwiazda (USA, 12 czerwca 1944)

I inne.