Annibale Orgas

Annibale Orgas
Data i miejsce urodzenia	ok. 1585 ; Ankona lub Rzym (?)
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	5 lipca 1629 ; Raciborowice
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa

Annibale Orgas, także Hannibal^[1] (ur. około 1585^[1] przypuszczalnie w Ankonie^[2] lub w Rzymie^[1]^[2], zm. 5 lipca 1629 w Raciborowicach^[1]^[2]) – czynny m.in. w Polsce włoski jezuita (SJ), kompozytor i muzyk^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem krawca imieniem Domenico^[2]. Od 1594 do 1607 roku śpiewał w chórze Collegio Germanico w Rzymie, początkowo jako sopran dziecięcy^[1], gdzie był uczniem Asprilio Pacellego^[2]. W 1606 roku przyjął niższe, a w 1610 roku wyższe święcenia^[1]. Od około 1607 do 1610 roku kierował wspólną kapelą kościoła Il Gesù i Seminario Romano, w którym to seminarium studiował przez rok metafizykę i przez dwa lata teologię^[1]. Uzyskał doktorat z teologii^[2]. W latach 1613–1619 pełnił funkcję kapelmistrza Collegio Germanico i kościoła Sant’ Apollinare^[1]. Występował także jako organista w kościele San Giacomo degli Spagnoli^[1]. W 1616 roku miał odrzucić posadę kapelmistrza kapeli cesarskiej w Wiedniu^[2].

Przypuszczalnie w 1619 roku przybył do Polski i objął kierownictwo nowo utworzonej kapeli przy katedrze wawelskiej^[1]^[2]. W 1628 roku objął przewodnictwo Kapeli Rorantystów, pomimo iż – zgodnie ze statutem – funkcja ta zarezerwowana była dla Polaków^[1]. W tymże roku odwiedził Warszawę i odbył półroczną podróż do Włoch^[2]. Był proboszczem w Raciborowicach i wyposażył we włoskie dzieła sztuki miejscowy kościół, w którym został pochowany^[1]^[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Jako kompozytor nie był zbyt popularny, w ówczesnych antologiach brak jego utworów^[1]. Drukiem ukazał się przypuszczalnie tylko zbiór 22 utworów w 9 księgach pt. Sacrarum cantionum 4, 5, 6, 8 vocum cum basso ad organum et musicae instr. liber I (wyd. Rzym 1619)^[2]. Zbiór ten zawiera teksty sławiące Jezusa Chrystusa jako drugą osobę Trójcy Świętej, pierwszych siedem utworów stanowi muzyczne opracowanie łacińskich tekstów wierszowanych, nawiązujących do tekstów laud^[1]. Utwory przeznaczone na jeden chór (4- i 5-głosowe) wykazują pokrewieństwo z motetami Palestriny, w kompozycjach 6-głosowych i kompozycjach dwuchórowych wieloodcinkowa forma oparta jest o zmienną obsadę głosów w kolejnych odcinkach tekstu^[1]. W Archiwum Kapitulnym w Krakowie zachowały się w rękopisach motety Orgasa Vir inclite Stanislae (1626) i De Sancto Martino: Deus noster (1628)^[2]. Ponadto w 1622 roku miał skomponować kantatę ku czci poległych w bitwie pod Chocimiem^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 173–174. ISBN 978-83-224-0808-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Polski Słownik Biograficzny. T. XXIV. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1979, s. 101. ISBN 83-86301-01-5.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 173–174. ISBN 978-83-224-0808-7.

[psb-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Polski Słownik Biograficzny. T. XXIV. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1979, s. 101. ISBN 83-86301-01-5.

[1]

[2]