Przejdź do zawartości

Aosta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aosta
Aoste
miasto i gmina
Ilustracja
Widok na Aostę
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Włochy

Region autonomiczny

 Dolina Aosty

Kod ISTAT

007003

Powierzchnia

21,37 km²

Wysokość

583 m n.p.m.

Populacja (2009)
• liczba ludności


34 979

• gęstość

1637 os./km²

Numer kierunkowy

0165

Kod pocztowy

11100

Położenie na mapie Doliny Aosty
Położenie na mapie
45°44′N 7°19′E/45,733333 7,316667
Strona internetowa

Aosta (wł. Aosta, fr. Aoste, franko-prow. Aoûta, gwara Walser Augschtal) – miasto i gmina we Włoszech, stolica najmniejszego włoskiego regionu Doliny Aosty. Według danych na styczeń 2009 gminę zamieszkiwało 34 979 osób przy gęstości zaludnienia 1637 os./km².

Gospodarka

[edytuj | edytuj kod]

Miasto żyje głównie z turystyki. W bliskiej okolicy Aosty znajduje się ponad 140 km tras narciarskich o zróżnicowanym stopniu trudności. Część wyciągów i kolejek gondolowych połączona jest z kurortami pobliskich Francji i Szwajcarii[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Założone w 25 p.n.e. przez Oktawiana Augusta[2] jako miasto obronne nazwane Augusta Praetoria Salassorum. W 451 stało się siedzibą biskupstwa. Od 1191[3] w rękach Sabaudów, w XIII-XIV wieku w granicach księstwa Sabaudii. W 1556 było bezskutecznie oblegane przez wojska J. Kalwina. Od 1860 włączone do zjednoczonych Włoch.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
  • pozostałości budowli z czasów rzymskich – ruiny amfiteatru, murów miejskich, 2 bram, mostu, forum, świątyń oraz łuku triumfalnego Augusta
  • kolegiata Sant’Orso (wł.) / Saint-Ours (fr.), z XII-XV w. wraz z kryptą pochodzącą z VIII w.
  • romańska katedra Notre-Dame, która została przebudowana w XV–XVI w.

Miasta partnerskie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ropczyński Ł: Aosta. Kierunek Włochy. [dostęp 2014-12-27]. (pol.).
  2. Praca zbiorowa pod redakcja Aleksandra Krawczuka, 2005, Wielka Historia Świata Tom 3 Świat okresu cywilizacji klasycznych, s. 339, Oficyna Wydawnicza FOGRA, ISBN 83-85719-84-9.
  3. Włochy północne. Wyd. I. Bielsko-Biała: Pascal sp. z o.o., 2008, s. 143. ISBN 978-3-8297-6558-9.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]