Arleta Bojke

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arleta Bojke
Data i miejsce urodzenia

26 kwietnia 1984
Elbląg

Zawód, zajęcie

dziennikarka, reporterka

Arleta Bojke (ur. 26 kwietnia 1984 w Elblągu) – polska dziennikarka, prezenterka telewizyjna, reportażystka, autorka książek, wykładowczyni akademicka[1]. W latach 2004 - 2024 związana z Telewizją Polską - reporterka Wiadomości TVP1, od maja 2010 do grudnia 2013 korespondentka Telewizji Polskiej w Moskwie, prowadząca programy o tematyce międzynarodowej w TVP Info, prowadząca programy o tematyce polonijnej w TVP Polonia, autorka reportaży z Rosji, Białorusi i Ukrainy. Laureatka nagród dziennikarskich - m.in. Wiktora 2014 w kategorii Dziennikarz Roku. Autorka książki "Władimir Putin. Wywiad, którego nie było". Współautorka książek "Partyzanci. Dziennikarze na celowniku Łukaszenki, "Wojna naszych czasów". Autorka kanału "Koniec Świata"[2], poświęconego Rosji na platformie YouTube.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Elblągu. Ukończyła Szkołę Podstawową nr 1 im. Jana Kochanowskiego w Darłowie, III Liceum Ogólnokształcące im. Marynarki Wojennej RP w Gdyni, Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu – Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa ze specjalnościami: dziennikarstwo i stosunki międzynarodowe. Studiowała też w Berlinie na Fachhochschule für Verwaltung und Rechtspflege w ramach programu Erasmus oraz na Uniwersytecie Warszawskim w ramach programu Most. Ukończyła także prawo w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.

W 2004 rozpoczęła współpracę z TVP, początkowo jako stażystka. Zanim wyjechała do Moskwy zajmowała się w „Wiadomościach” TVP1 tematyką międzynarodową. Relacjonowała takie wydarzenia, jak wyjście Alego Ağcy z więzienia, zatrzymanie Romana Polańskiego w Szwajcarii, proces Josepha Fritzla w Austrii, wybory w Niemczech, Rosji czy na Ukrainie.

Jako korespondentka TVP w Moskwie relacjonowała m.in. wydarzenia związane z katastrofą smoleńską[3], wybory parlamentarne w 2011, wybory prezydenckie w 2012, falę protestów 2011-2012. Przeprowadziła rozmowy m.in. z prezydentem Białorusi Alaksandrem Łukaszenką, patriarchą Moskwy i Wszechrusi Cyrylem, prezydentem Gruzji Micheilem Saakaszwilim (za jego urzędowania), premierem Gruzji Bidziną Iwaniszwilim (za jego urzędowania), premierem Ukrainy Arsenijem Jaceniukiem (tuż przed objęciem przez niego urzędu).

Po zakończeniu pracy na placówce w Moskwie relacjonowała m.in. wydarzenia na Ukrainie np. podczas Euromajdanu, Aneksji Krymu przez Rosję i Inwazji Rosji na Ukrainę[4]. Zrealizowała kilkanaście reportaży[5] z Ukrainy po rosyjskiej agresji 24 lutego 2022 roku[6]. Była jedną z pierwszych dziennikarzy rozmawiających ze Swietłaną Cichanouską po tym, jak opuściła ona Białoruś.

Laureatka Wiktora 2014 w kategorii Dziennikarz Roku, MediaTorów 2014 w kategorii TORpeda. Nominowana do nagrody Grand Press 2015 w kategorii reportaż, za reportaż z Ukrainy pt. "Byliśmy braćmi".

Autorka książki "Władimir Putin. Wywiad, którego nie było", wydanej przez wydawnictwo PWN. Współautorka książki "Wojna naszych czasów" wydanej przez Fundację Oczami Nieba. Pomysłodawczyni i współautorka książki "Partyzanci. Dziennikarze na celowniku Łukaszenki" wydanej przez Wydawnictwo Adam Marszałek i Press Club Polska. Książkę wydano także po angielsku. Książka powstała charytatywnie. Cały dochód ze sprzedaży książki jest przekazywany na pomoc białoruskim dziennikarzom[7].

Wraz z końcem marca 2024 odeszła z Telewizji Polskiej - na początku kwietnia 2024 rozpoczęła współpracę z Kanałem Zero Krzysztofa Stanowskiego[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bojke, Arleta [online], swps.pl [dostęp 2024-03-26] (pol.).
  2. ↑ Koniec Świata - Arleta Bojke - YouTube [online], www.youtube.com [dostęp 2024-03-26].
  3. ↑ Zwolniono polskich dziennikarzy zatrzymanych w Smoleńsku – Wprost [online], wprost.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
  4. ↑ https://teleshow.wp.pl/arleta-bojke-kim-jest-najodwazniejsza-reporterka-wiadomosci-6021670120682625g/2
  5. ↑ „To nie ich ból”. Reportaż Arlety Bojke. [dostęp 2024-03-26].
  6. ↑ „Znamy każdy kamień”. Wyjątkowy reportaż z Ukrainy. [dostęp 2024-03-26].
  7. ↑ Press Club Polska, „Partyzanci. Dziennikarze na celowniku Łukaszenki” – premiera książki [online], Press Club Polska [dostęp 2024-03-26] (pol.).
  8. ↑ Kolejne znane nazwisko dołącza do Kanału Zero. "Przepracowała w TVP 20 lat", natemat.pl, [dostęp 2024-04-04].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Arleta_Bojke&oldid=73650937”