Augit
 |
Ten artykuł od 2011-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać (wiarygodne) źródła, najlepiej w formie dokładnych przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
|
|||
|
|||
 |
|||
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |||
| Skład chemiczny | krzemian wapnia, magnezu, żelaza, tytanu, glinu (Al,Ca,Fe,Mg,Ti)2(Al,Si)2O6) | ||
| Twardość w skali Mohsa | 5,5–6 | ||
| Przełam | muszlowy, o intensywnym połysku | ||
| Łupliwość | wyraźna | ||
| Układ krystalograficzny | jednoskośny | ||
| Gęstość minerału | 3,2–3,5 g/cm³ | ||
| Właściwości optyczne | |||
| Barwa | zielona, czarna, brązowa | ||
| Rysa | biała | ||
| Połysk | szklisty, woskowy | ||
Augit – minerał z gromady krzemianów zaliczany do grupy piroksenów. Minerał pospolity i szeroko rozpowszechniony.
Nazwa pochodzi od gr. auge = blask i nawiązuje do silnego, szklistego połysku tego minerału.
Spis treści
Właściwości[edytuj]
Tworzy skupienia ziarniste, zbite, impregnacje i pojedyncze, nieforemne ziarna. Jego kryształy są najczęściej krótkosłupowe o niemal kwadratowym lub ośmiokątnym obrysie. Często spotyka się zbliźniaczenia. Duże skupienia mają zazwyczaj kolor czarny, a małe zielonkawy do brązowego. Jest kruchy, przeświecający, tworzy kryształy mieszane z wieloma piroksenami. Niekiedy zawiera większe ilości pierwiastków np.; tytanu (augit egirynowy), chromu (a. chromowy), żelaza (a. bazaltowy), magnezu (diallag), wapnia (fassait), manganu i niklu.
Występowanie[edytuj]
Szeroko rozpowszechniony składnik skał magmowych bogatych w magnez i żelazo (zasadowych). Okazy znajdowane są w skałach wulkanicznych (lawy Wezuwiusza). Obecny także w meteorytach.
Miejsca występowania: Niemcy – Kaiserstuh, Czechy – Boreslav, Francja – Owrenia, Włochy – wulkan Stromboli na Wyspach Liparyjskich.
Piękne kryształy znaleziono w skałach wulkanicznych jeziora Laacher w G. Eifel w Niemczech.
W Polsce występuje powszechnie na Dolnym Śląsku (w bazaltach, melafirach, diabazach i gabrach. Nawiercono go w okolicach Suwałk oraz na Wyżynie Krakowsko-Wieluńskiej (okolice Zawiercia, Myszkowa, Mrzygłodu).
Zastosowanie[edytuj]
- ma znaczenie naukowe,
- poszukiwany, atrakcyjny i ceniony kamień kolekcjonerski.
