Aurelio Roverella
| Kardynał biskup | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 sierpnia 1748 |
| Data i miejsce śmierci |
6 września 1812 |
| Prodatariusz apostolski | |
| Okres sprawowania |
1795–1812 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
kwiecień 1809 |
| Kreacja kardynalska |
21 lutego 1794 |
| Kościół tytularny |
diecezja Palestrina |
Aurelio Roverella (ur. 21 sierpnia 1748 w Cesenie, zm. 6 września 1812 w Bourbonne-les-Bains) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 21 sierpnia 1748 roku w Cesenie, jako syn Carla Roverelli i Marii Toschi[1]. Wstąpił do Kurii Rzymskiej i został protonotariuszem apostolskim oraz audytorem generalnym Kamery Apostolskiej i Roty Rzymskiej[1]. 21 lutego 1794 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Ss. Ioannis et Pauli[2]. Rok później został prodatariuszem apostolskim, a w latach 1796–1797 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów[1]. Zanim Pius VI został deportowany do Francji, przekazał wszelkie plenipotencje Roverelli[1]. W 1808 roku podczas ponownej okupacji Rzymu, kardynał został wygnany i osiadł w Ferrarze[1]. 27 marca 1809 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Palestrina[2]. W kwietniu przyjął sakrę[2]. Pod koniec roku otrzymał rozkaz udania się do Paryża, podobnie jak reszta duchowieństwa i wzięcia udziału w zaślubinach Napoleona i Marii Ludwiki[1]. Podporządkował się cesarzowi, dzięki czemu zachował możliwość noszenia czerwonego ornatu[1]. Według Bartolomea Pacci, Roverella był głównym inicjatorem nacisków wywieranych na Piusa VII[1]. W 1811 roku udał się do Savony, gdzie przebywał papież oraz kardynałowie Giuseppe Maria Doria Pamphili, Antonio Dugnani, Fabrizio Dionigi Ruffo i Alphonse-Hubert de Latier de Bayane[1]. Wraz z nimi opracował dokument potwierdzający dekrety soboru paryskiego, podjęte bez udziału papieża lub wyznaczonego legata[1]. Roverella zmarł 6 września 1812 roku w Bourbonne-les-Bains[1].