Giuseppe Maria Doria Pamphili

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	22 sierpnia 1773
Konsekrator	Buenaventura de Córdoba Espínola de la Cerda
Współkonsekratorzy	Manuel Ferrer y Figueredo; Joaquín de Eleta
Konsekrowani biskupi
Eustach Federl	1774
Jean-Charles-Vincent-Gaspar-Constantin-Antoine Giovio	1775
Michel Joseph de Laulanhier	1776
Marie-Anne-Hippolyte Hay de Bonteville	1776
François de Bonal	1776
Patrick Joseph Plunkett	1779
Claude-Marie Ruffo de Laric	1780
Ludwik Stanisław Górski	1783
Francesco Maria Giampè	1796
Ferdinando Lomellino	1796
Carlo Maria Rosini	1797
Vincenzo Barisani	1797
Riccardo Capece Minutolo	1797
Reginaldo Coppola	1797
Philip Bandini	1798
Giuseppe Maria de Mellis	1798
Vincenzo Paccaroni	1798
Francesco Ubaldo Maria Romanzi	1798
Gerardo Mele	1798
Benedetto Sinibaldi	1800
Filippo Angelico Becchetti	1800
Pius VIII	1800
Giovanni Battista Lambruschini	1800
Silvestro Scarani	1801
Tommaso Arezzo	1802
Giuseppe Della Casa	1802
Angelo Vincenzo Andrea Maria Dania	1802
Fabrizio Sceberras Testaferrata	1802
Antonio Begni	1804
Paolo Girolamo Orengo	1804
Giulio Cesare Pallavicini	1804
Louis-Siffrein-Joseph de Salamon	1807
Louis-Guillaume-Valentin Dubourg	1815

Giuseppe Maria Doria Pamphili
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1751 ; Genua
Data i miejsce śmierci	10 lutego 1816 ; Rzym
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1797-1799, 1808
	Prokamerling Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania	1801-1814
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	18 lipca 1773
Sakra biskupia	22 sierpnia 1773
Kreacja kardynalska	14 lutego 1785; Pius VI
	Multimedia w Wikimedia Commons

Giuseppe Doria Pamfili (ur. 11 listopada 1751 w Genui, zm. 10 lutego 1816 w Rzymie) – włoski kardynał, w latach 1797-1799 i 1808 sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, od 1814 do śmierci biskup Porto-Santa Rufina.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Giovanniego Andrei IV Doria Pamphilj Landi i Eleonory Carafa della Stadera. Jego bratem był kardynał Antonio Maria Doria Pamphili; był także spokrewniony z Innocentym X. Studiował na Sapienzy, gdzie w 1771 uzyskał doktorat utroque iure. Następnie został protonotariuszem apostolskim i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. 11 lipca 1773 przyjął święcenia diakonatu, a tydzień później – prezbiteratu. Wcześniej 27 lutego tr. został wybrany tytularnym arcybiskupem Seleucji Izauryjskiej i został nim aż do 1785. 14 lutego 1785 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał diakonię San Pietro in Vincoli. 16 marca 1797 został mianowany sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej i pełnił ten urząd do 29 sierpnia 1799. W tym czasie, okupujący Francuzi aresztowali i uwięzili Pamphili (8 marca 1798). Ostatecznie został on uwolniony, ale wydalony z terenu Republiki Rzymskiej. Od listopada 1801 pełnił rolę prokamerlinga, do maja 1814. Pełnił także funkcje w Kurii Rzymskiej oraz był protektorem zakonu serwitów i franciszkanów. W 1802 został podniesiony do rangi kardynała biskupa i mianowany biskupem diecezji suburbikarnej Frascati. Podczas okupacji francuskiej, w 1808 roku został ponownie wygnany z miasta. Z rozkazów Napoleona, Pamphili udał się do Paryża, a trzy lata później został przez cesarza mianowany subdziekanem Kolegium Kardynałów. W sierpniu 1814 został mianowany biskupem Porto-Santa Rufiny i sprawował tę funkcję do śmierci.

Twórca prawa ochrony zabytków – lex Doria Pamfili z 1 października 1802 r. Kontynuacją tego prawa był lex Pacca z 7 kwietnia 1820 r. opracowany przez kardynała Bartolomeo Pacca.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dariusz Matelski, Znaczenie prawodawstwa Państwa Kościelnego dla ochrony zabytków w XIX i XX wieku, [w:] Prawna ochrona zabytków. Red. Teresa Gardocka i Jacek Sobczak, Wyd. Adam Marszałek w Toruniu i Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Warszawie, Toruń 2010, s. 304-338.
Doria Pamphili Giuseppe Maria. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-07-26]. (ang.).

[1] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)