Przejdź do zawartości

Austin-Healey

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Austin-Healey
Ilustracja
Logo Austin-Healey na masce samochodu
Państwo

 Wielka Brytania

Data założenia

1953

Data likwidacji

1970

brak współrzędnych
Strona internetowa

Austin-Healeybrytyjska marka samochodów sportowych produkowanych w latach 1953–1970, pierwotnie przez koncern British Motor Corporation, będący właścicielem marki Austin, od 1966 roku – British Motor Holdings, a od 1968 roku – British Leyland[1][2]. Za projekt samochodów odpowiadał Donald Healey(inne języki) oraz należąca do niego spółka konsultingowa[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Donald Healey(inne języki), kierowca wyścigowy i inżynier, założył w 1945 roku przedsiębiorstwo Donald Healey Motor Company(inne języki), które prowadziło małoseryjną produkcję samochodów sportowych własnej konstrukcji pod markami Healey oraz Nash-Healey (w ramach współpracy z amerykańską spółką Nash-Kelvinator). W 1952 roku na wystawie Earls Court Motor Show(inne języki) Healey zaprezentował nowy opracowany przez siebie model o nazwie 100, skonstruowany z użyciem podzespołów produkcji Austina. Był to z założenia model niedrogi, przeznaczony przede wszystkim na rynek amerykański, mający wypełnić lukę na rynku między konkurencyjnymi modelami MG TD oraz Jaguar XK120. Samochód zaimponował prezesowi British Motor Corporation (BMC), Leonardowi Lordowi(inne języki), który jeszcze przed otwarciem wystawy zakupił w imieniu koncernu prawa do jego produkcji. Pojazd trafił do sprzedaży rok później pod marką Austin-Healey[1]. W ramach umowy Donald Healey pobierał tantiemy od każdego sprzedanego samochodu[3][2]. Konstrukcję udoskonalano na przestrzeni lat, czego efektem był model 3000; oba modele przez entuzjastów określane są zbiorczo mianem „dużych Healeyów” (big Healeys)[4]. Ich produkcję zakończono w 1967 roku, w związku z niemożnością sprostania nowo wprowadzonym wymogom bezpieczeństwa dla pojazdów sprzedawanych w Stanach Zjednoczonych[a][1] (trafiało tam ponad 80% produkcji[3]).

Od 1958 roku pod marką Austin-Healey równolegle produkowany był mniejszy gabarytowo model Sprite, wyposażony w silnik o niewielkiej pojemności (w pierwszej generacji – 0,9 l, w kolejnych – do 1,3 l). Na przestrzeni lat powstały cztery generacje tego modelu[4]. Wkrótce po utworzeniu koncernu British Leyland, w 1970 roku jego zarząd zadecydował o wycofaniu marki Austin-Healey z rynku i zakończeniu współpracy z Donaldem Healeyem. Sprzedaż modelu Sprite kontynuowana była przez kolejny rok, ale już pod marką Austin. Donald Healey wkrótce objął stanowisko zarządcze w spółce Jensen Motors, która podjęła produkcję samochodów Jensen-Healey[2].

Produkcja samochodów Austin-Healey pierwotnie prowadzona była w Longbridge. W 1957 roku została przeniesiona do zakładu w Abingdon, gdzie już wcześniej odbywała się produkcja samochodów marki MG[1].

Modele[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. 1 stycznia 1968 weszła w życie norma Federal Motor Vehicle Safety Standards(inne języki)[5].
  2. W ostatnim roku produkcji (1971) samochody te sprzedawane były pod nazwą Austin Sprite[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Jonathan Wood: The enthusiast's guide to British postwar classic cars. Chancellor Press, 1997, s. 112–119. ISBN 978-1-85152-241-5. [dostęp 2024-06-23].
  2. a b c d David LaChance: Name Dropper - Austin-Healey Sprite. Hemmings.com, 2018-09-22. [dostęp 2024-06-23]. (ang.).
  3. a b c Anne Pimlott Baker, Healey, Donald Mitchell, [w:] Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2008 [dostęp 2024-06-23] (ang.).
  4. a b c d e Rob de la Rive Box: The complete encyclopedia of sports cars: Classic era. Rebo Publishers, 1998, s. 40–44, 137. ISBN 978-90-366-1515-0.
  5. From windscreen wipers to crash tests and pedestrian protection. AA. [dostęp 2024-06-23]. (ang.).