Boeing 717
 Boeing 717 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Lata produkcji | |
| Liczba egz. |
155[1] |
| Liczba wypadków • w tym katastrof |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
28,47 m |
| Długość |
37,8 m |
| Wysokość |
8,92 m |
| Masa | |
| Startowa |
54 900 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
917 km/h |
| Zasięg |
3815 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 117 (1 klasa), 106 (2 klasy) | |
| Rzuty | |
| |
Boeing 717 – samolot z rodziny DC-9/MD-80/MD-90. Jest jedynym liniowcem Douglasa, którego produkcja po połączeniu Boeinga z McDonnell Douglas w 1997 roku została utrzymana. Jest to 100-miejscowy samolot przeznaczony do eksploatacji na krótkich trasach regionalnych.
Historia
[edytuj | edytuj kod]McDonnell Douglas po raz pierwszy poinformował o MD-95 na paryskich pokazach lotniczych w czerwcu 1991 roku. W tym czasie firma ta zakładała początek programu na koniec 1991 roku i pierwszy lot w czerwcu 1994 roku. Plan ten okazał się niemożliwy do zrealizowania i program ruszył dopiero w październiku 1995 roku, kiedy linia ValuJet (obecnie AirTran Airlines) zamówiła 50 sztuk z opcją zakupu kolejnych 50 egzemplarzy.
W styczniu 1998 roku firma Boeing (już po fuzji z McDonnell Douglas z sierpnia 1997 roku) po raz kolejny wprowadziła konstrukcję na rynek – tym razem jako model 717-200. Było to drugie użycie oznaczenia 717, gdyż wcześniej numer ten był przeznaczony dla wojskowej rodziny C-135/KC-135. Pierwszy lot 717-200 odbył się 2 września 1998 roku. Maszyna uzyskała certyfikat 1 września 1999 roku i wkrótce potem, 23 września, miała miejsce pierwsza dostawa – do AirTran Airlines.
Wersje
[edytuj | edytuj kod]Samolot ten oferowany był w standardowej wersji 717-200BGW (Basic Gross Weight) oraz w wersji o wydłużonym zasięgu 717-200HGW (High Gross Weight). Dodatkowo, trwały prace nad skróconym 80 miejscowym 717-100 (wcześniej MD-95-20) oraz wydłużonym 120 miejscowym 717-300 (wcześniej MD-95-50). W efekcie powstała wersja odrzutowca dyspozycyjnego (business jet).
Technika
[edytuj | edytuj kod]Dwuosobowa kabina załogi Boeinga 717 zawiera awionikę, zaczerpniętą z rodziny MD-11. Informacje generowane przez dwa zintegrowane komputery docierają do pilotów poprzez 6 płaskich paneli ciekłokrystalicznych (LCD). Zastosowano 6 systemów wspomagających pilotów.
Produkcja
[edytuj | edytuj kod]W proces produkcyjny samolotu zaangażowanych było wiele firm z całego świata, wśród nich: Alenia (kadłub), Korean Air (dziób), AIDC, Taiwan (część ogonowa), ShinMaywa, Japonia (pylony silników oraz stabilizatory poziome), Israel Aircraft Industries (podwozie) oraz Fischer, Austria (wnętrze). Końcowy montaż płatowca odbywał się w fabryce Boeinga w Long Beach, w budynku, w którym produkowane były DC-9 oraz MD-80. Znajdowała się tam ruchoma linia konstrukcyjna, gdzie składany egzemplarz przesuwał się z prędkością kilku centymetrów na godzinę wzdłuż stanowisk montażu.
Na początku 2005 roku zarząd firmy Boeing podjął decyzję o zakończeniu produkcji samolotu Boeing 717. Produkcja trwała do roku 2006, kiedy to z taśmy produkcyjnej zjechał ostatni egzemplarz przeznaczony dla AirTran Airways. Decyzja ta została podjęta w związku z faktem, iż ówczesne zapotrzebowanie rynku na 717-ki nie wskazywało na potrzebę kontynuacji produkcji. Zamiast tego, Boeing skupił się na ofercie związanej z modelem 737 Next Generation, który w jednej z wersji występuje w wariancie 100 miejscowym.
We wrześniu 2012 sześciu użytkowników posiadało 143 sztuki modelu 717-200: Southwest Airlines (88 sztuk w barwach AirTran Airways), Hawaiian Airlines (18), Cobham Aviation Services Australia (13 na rzecz QantasLink), Blue1 (9), Volotea (9), Turkmenistan Airlines (6)[2]. 88 sztuk należących do Southwest trafiło od 2013 roku do Delta Air Lines. W 2023 roku trzy linie użytkowały łącznie 105 sztuk: Delta Air Lines (70), Hawaiian Airlines (19), National Jet Systems jako QantasLink (16)[3].
Parametry samolotu
[edytuj | edytuj kod]| Porównywane modele | Basic Gross Weight | High Gross Weight |
|---|---|---|
| Kabina pasażerska | 106 miejsc w typowym układzie, tylko 2 klasa | |
| Powierzchnia bagażowa | 26,5 m² | 20,7 m² |
| Jednostki napędowe | Dwa silniki Rolls Royce BR715-A1-30 o ciągu 8325 kG każdy | Dwa silniki Rolls Royce BR715-C1-30 o ciągu 9450 kG każdy |
| Maksymalna ilość paliwa | 11 162 kg | 13 381 kg |
| Maksymalna masa startowa | 49 895 kg | 54 885 kg |
| Zasięg maksymalny | 2645 km na wysokości 10 260 m | 3815 km na wysokości 10 260 m |
| Typowa prędkość podróżna | 806 km/h (0,77 M) | |
| Rozpiętość skrzydeł | 28,4 m | |
| Długość | 37,8 m | |
| Wysokość statecznika pionowego | 8,9 m | |
Wypadki i zdarzenia
[edytuj | edytuj kod]- 28 czerwca 2023 samolot linii Delta relacji Atlanta (w stanie Georgia) – Charlotte (w stanie Karolina Północna) w locie nr DL1092[4][5][6] wylądował w porcie docelowym mając niesprawne podwozie przednie[7]. Pasażerom i załodze (101 osób)[8] nie stało się nic[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 717 Model summary boeing
- ↑ World Airliner Census 2012.. flightglobal.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-08)]. flightglobal
- ↑ AIRCRAFT OPERATORS SUMMARY : BOEING 717
- ↑ Boeing lądował bez podwozia. Na pokładzie było sto osób [online], www.tvp.info, 28 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-28] (pol.).
- ↑ Delta Airlines Boeing 717 with 96 passengers aboard lands 'smoothly' on its NOSE [online], aubreaking.com, 28 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-28] (ang.).
- ↑ https://www.delta.com System rezerwacji on-line linii Delta
- ↑ Emma James, Delta Airlines flight with passengers aboard lands 'smoothly' on NOSE [online], Mail Online, 28 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-28].
- ↑ Delta airplane lands in Charlotte without properly working front landing gear [online], ABC11 Raleigh-Durham, 28 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-28] (ang.).
- ↑ Awaria podwozie. Dramatyczne lądowanie [online], wydarzenia.interia.pl [dostęp 2023-06-28] (pol.).
.svg){kind=logo}