Przejdź do zawartości

Boris Słucki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boris Słucki
Бори́с Слу́цкий
Data i miejsce urodzenia

7 maja 1919
Słowiańsk

Data i miejsce śmierci

22 lutego 1986
Tuła

Narodowość

żydowska

Język

rosyjski

Alma Mater

Instytut Literacki im. Gorkiego

Dziedzina sztuki

poezja

Odznaczenia
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru”

Boris Abramowicz Słucki (ros. Бори́с Абра́мович Слу́цкий, ur. 7 maja 1919 w Słowiańsku, zm. 22 lutego 1986 w Tule) – radziecki poeta.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uczył się w Charkowie, od 1937 mieszkał w Moskwie, w 1941 ukończył Instytut Literacki im. Gorkiego i zaczął publikować swoje wiersze. Podczas wojny z Niemcami został zmobilizowany, walczył na froncie m.in. jako politruk, był ciężko ranny. Po wojnie, ponownie zaczął pisać wiersze w 1953. W 1957 opublikował zbiór wierszy Pamjat, w 1959 Wriemia, w 1961 Siewodnia i wcziera, w 1964 Rabota, w 1969 Sowriemiennyje Istorii, w 1971 Godowaja Striełka, a w 1973 Dobrota dnia. Tworzył m.in. utrzymywaną w tonie dramatycznym lirykę związaną z przeżyciami wojennymi i wiersze będące świadectwem żydowskiego pochodzenia autora, a także utwory o tematyce współczesnej z akcentami publicystycznymi, często o wymowie antystalinowskiej. Był prekursorem poetyckiej odnowy okresu odwilży. Tłumaczył też polską poezję, m.in. utwory Słowackiego i Gałczyńskiego, a także poezję niemiecką i angielską, i pisał artykuły o polskiej literaturze. W 1964 ukazał się polski wybór jego wierszy pt. Pamięć. Polskie przekłady jego twórczości ukazały się też w Antologii poezji radzieckiej (1979), antologii Okno otwarte na sad (1988) i Antologii wolnej literatury rosyjskiej (1992). Pochowany na Cmentarzu Piatnickim w Moskwie[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

i medale.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]