Brunon Herrmann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brunon Herrmann
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1949
Jastarnia

Przebieg służby
Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca dywizji
zastępcą szefa sztabu Dowództwa Wojsk Lądowych

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Brunon Herrmann (ur. 28 grudnia 1949 w Jastarni) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Technikum Mechanicznego w Gdyni. W latach 1968-1972 był podchorążym Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły pełnił służbę w jednostkach 7 Dywizji Desantowej, gdzie dowodził plutonem, a następnie kompanią desantową, a od 1978 roku był starszym pomocnikiem szefa sztabu 4 Pułku Desantowego w Lęborku. W latach 1978-1981 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Po ukończeniu akademii i uzyskaniu tytułu oficera dyplomowanego, wrócił do „linii”, na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 36 Pułku Zmechanizowanego w Trzebiatowie. W latach 1984-1988 dowodził kolejno 41, a następnie 5 Pułkiem Zmechanizowanym w Szczecinie. Od lipca 1988 roku był szefem sztabu – zastępcą dowódcy 8 Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie, a od 1991 roku – komendantem 3 Bazy Materiałowo-Technicznej w Lublinie. Po utworzeniu 3 Dywizji Zmechanizowanej został jej dowódcą.

W 1993 roku Prezydent RP, Lech Wałęsa mianował go na stopień generała brygady. Po ukończeniu w 1994 roku Podyplomowych Studiów Operacyjno-Strategicznych w Akademii Obrony Narodowej ponownie objął dowodzenie dywizją, a po reorganizacji – 3 Brygadą Zmechanizowaną w Lublinie. W styczniu 1996 roku powierzono mu funkcję zastępcy szefa sztabu Krakowskiego Okręgu Wojskowego ds. operacyjnych, a w grudniu 1998 roku – po utworzeniu Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego – został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa sztabu korpusu. Funkcję tę pełnił przez 2 lata. W marcu 2000 roku został szefem Zarządu Planowania Operacyjnego G-5 – zastępcą szefa sztabu Dowództwa Wojsk Lądowych, a w sierpniu 2002 roku powierzono mu funkcję szefa szkolenia Wojsk Lądowych, którą pełnił do października 2003 roku.

13 lutego 2004 roku został oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej, Jerzego Szmajdzińskiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998)[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • „Przegląd Wojsk Lądowych”, marzec 1999, s. 108.
  • „Przegląd Wojsk Lądowych”, lipiec 2000, s. 120.
  • Paulina Glińska, Wojciech Fałkowski, Rodzina najważniejsza. Rozmowa z generałem Brunonem Herrmannem, „Wojska Lądowe” Nr 6 (71), 16-31 marca 2003 r.