Bukowska Kępa
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
571 m n.p.m. |
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°33′08,5″N 18°50′20,0″E/49,552361 18,838889
| |
Bukowska Kępa (czes.: Kempa, ciesz.: Kympa, 571 m n.p.m.) – niewysoka, bezleśna góra w Beskidzie Śląskim, stanowiąca zakończenie grzbietu, jaki odchodzi od masywu Girowej w kierunku północno-wschodnim. W całości na terenie Czech.
Bukowska Kępa wznosi się w widłach Olzy i potoku Bukowiec, dominując od północnego wschodu nad wsią Bukowiec. Na szczycie wzgórza w latach wojny trzydziestoletniej wzniesiono szańce obronne (tzw. „Szwedzkie szańce” lub „Bukowskie szańce”).
Ze względu na niedostępność przełomowego odcinka doliny Olzy powyżej ujścia Bystrego Potoku, drogę z Jabłonkowa do Istebnej poprowadzono właśnie północnymi stokami Bukowskiej Kępy. Przy drodze tej jeszcze w XVII w. został założony pierwszy istebniański cmentarz – „wielki kierchów pod Kympóm”, którego ślady zanikły już przed II wojną światową. Później przebiegała tędy odnoga gościńca cesarskiego (tzw. „cysorki") z Żywca przez Milówkę i Koniaków do Jabłonkowa, a stromy podjazd z Bukowca „do Kympy” przewijał się w wielu opowieściach istebniańskich i koniakowskich furmanów. Obecnie biegnie tędy szosa z Istebnej do Bukowca.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Barański, Mirosław J.: Beskid Śląski. Pasmo Stożka i Czantorii. Przewodnik turystyczny. Wyd. Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 1996, ISBN 83-7005-370-X;