CFM International
_Boeing_737-838_(WL)_at_the_Canberra_Airport_open_day_(2).jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia | |
| Strona internetowa | |
CFM International – joint venture amerykańskiej firmy General Electric i francuskiej Snecma zajmujące się produkcją silników lotniczych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat 60. ubiegłego wieku United States Air Force zainicjowało prace nad nowymi silnikami odrzutowymi dla samolotów transportowych, w których konstrukcji główny nacisk położono na niski poziom zużycia paliwa. Jedną z zaangażowanych w prace firm była amerykańska General Electric. W październiku 1965 roku jej produkt, nowy silnik turbowentylatorowy oznaczony jako TF39 wygrał konkurs na nową jednostkę napędową dla maszyn transportowych w ramach programu CXX i został użyty na samolotach Lockheed C-5 Galaxy. Produkcja wojskowych silników TF39 była ograniczona, dlatego też General Electric pomyślał o wejściu na rynek samolotów cywilnych. We wrześniu 1967 roku rozpoczęto program budowy nowego silnika turbowentylatorowego opartego o przeznaczoną do wojska konstrukcję TF39. Rezultatem prac była jednostka napędowa oznaczona jako General Electric CF6 (Litery CF były skrótem od Commercial Fan – cywilny turbowentylatorowy). Pierwotnie miała ona posłużyć do napędów samolotów McDonnell Douglas DC-10 i Lockheed L-1011. Tymczasem w Europie we wrześniu 1967 roku rządy Wielkiej Brytanii, Francji i Niemiec podpisały porozumienie, w wyniku którego powołano do życia konsorcjum Airbus, którego celem była budowa szerokokadłubowych samolotów mających konkurować z amerykańskimi konstrukcjami. Pierwszym projektem Airbusa był samolot Airbus A300, który został zamówiony przez amerykańskiego przewoźnika American Airlines. Brytyjski Rolls-Royce liczył, że do napędu nowej maszyny wybrane zostaną jego silniki RB207. Jednak wycofanie się brytyjskiego rządu z całego przedsięwzięcia i próba zachęcenia kolejnych amerykańskich przewoźników do kupna samolotu zaowocowało wybraniem jednostek General Electric CF6.
Aby dostosować silnik do europejskich wymagań General Electric rozpoczął współpracę z francuską Snecma. W tym samym okresie, Snecma rozpoczęła pracę nad własnym silnikiem turbowentylatorowym, oznaczonym jako M56 (Moteur 56). Było to o tyle ryzykowne dla firmy przedsięwzięcie, iż nie dysponowała ona odpowiednim doświadczeniem w budowie tego typu silników. W zaistniałej sytuacji, kolejnym krokiem francuskiego przedsiębiorstwa było pozyskanie partnera dysponującego odpowiednim zapleczem technicznym, chcącego wesprzeć starania Snecmy. Naturalnym wyborem wydawał się być General Electric. W 1971 roku na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu spotkali się prezesi obydwu firm. Podjęto wówczas decyzję o wspólnym opracowaniu nowej, turbowentylatorowej jednostki napędowej przeznaczonej dla samolotów średniodystansowych. Formalne porozumienie o rozpoczęciu współpracy obydwie firmy podpisały w listopadzie 1971 roku. Nowy silnik otrzymał oznaczenie CFM56 co było połączeniem nazwy amerykańskiego silnika CF6 i opracowywanego przez Francuzów M56. Amerykańsko–francuskie Joint venture pod nazwą CFM International zarejestrowano w Paryżu. Obydwie firmy zainwestowały po połowie środków finansowych. Na czele CFM International stanął Jean Sollier ze Snecmy, zaś amerykański inżynier Jack Hope z General Electric stanął na czele całego projektu CFM56. W grudniu 1971 roku zgodę na amerykańsko–francuską współpracę wyraził francuski rząd jednak nieoczekiwanie na przeszkodzie dla dalszych prac stanął Kongres Stanów Zjednoczonych. Wkładem General Electric w prace nad CFM56 miała być między innymi technologia budowy silnika F101, używanego na bombowcach Rockwell B-1B Lancer. Kongres obawiał się pozyskania informacji o budowie silnika przez Związek Radziecki. Obawa ta był podyktowana tym, iż podobna sytuacja miała już miejsce, kiedy informacje o silniku Rolls-Royce/Snecma Olympus 593 napędzającego samolot Concorde zostały wykradzione z Francji i trafiły do ZSRR. Pomimo nacisków ze strony General Electric Kongres pozostawał nieugięty. Dopiero osobiste spotkanie prezydentów obydwu państwa, Richarda Nixona i Georges'a Pompidou do jakiego doszło w 1973 roku w Reykjavíku przełamało impas. 30 maja 1973 roku wydano zgodę na rozpoczęcie współpracy i wykorzystanie elementów technologii budowy silnika F101 a w styczniu 1974 roku CFM International formalnie zainicjowała swoją działalność. Efektem prac było rozpoczęcie w 1981 roku seryjnej produkcji silników CFM56-2 (wersja CFM56-1 była serią prototypową).