Discoverer 11

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Discoverer 11
SRV 103
Ilustracja
Inne nazwy

CORONA 9008, CORONA C-8, Agena A 1055, Corona 11, FTV – 1055

Indeks COSPAR

1960-004A

Indeks NORAD

S00032

Państwo

 Stany Zjednoczone

Zaangażowani

CIA, USAF

Model satelity

KeyHole-1

Rakieta nośna

Thor Agena A

Miejsce startu

Vandenberg Air Force Base

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

169 km

Apogeum

546 km

Okres obiegu

91,69 min

Nachylenie

80°

Czas trwania
Początek misji

15 kwietnia 1960 20:30:37 UTC

Powrót do atmosfery

26 kwietnia 1960

Wymiary
Kształt

walca

Wymiary

dł. 5,85 m; śr. 1,52 m

Masa całkowita

3850 kg

Discoverer 11 (również: CORONA 9008) – amerykański satelita technologiczny. Stanowił część tajnego programu CORONA.

Start rakiety Thor Agena A z satelitą Discoverer 11, typu Corona KH-1, 15 kwietnia 1960.

Przebieg misji[edytuj | edytuj kod]

Statek miał sprawdzić działanie techniki wystrzeliwania, napędu, komunikacji i pracy na orbicie. W pełni zadziałał system kamer, m.in. dzięki zmianie rodzaju filmu z opartego na acetonie na oparty na poliestrze. Również baterie działały bez zarzutu, jednakże nie chciały uruchomić się silniczki sterujące, które miały skierować satelitę w odpowiednią stronę, przygotowując kapsułę do wejścia w atmosferę. W rezultacie nigdy jej nie odzyskano. Następnym razem zastąpiono silniczki rakietowe zbiorniczkami ze sprężonym azotem i usunięto sprzęt fotograficzny, żeby zrobić miejsce dla jeszcze większej liczby przyrządów[1].

Awaria ta pociągnęła za sobą osobistą interwencję Zastępcy Dowódcy Sztabu Sił Powietrznych, generała Curtisa LeMaya, w zakładach Lockheeda. Domagał się podjęcia nadzwyczajnych kroków korekcyjnych i osobistego nadzoru kierownictwa Lockheeda nad eliminacją usterek. Lockheed zarządził dalsze testy w komorach środowiskowych i loty diagnostyczne kapsuł.

Statek przenosił także eksperyment TOD-3 (Transit-On-Discoverer), najpewniej na potrzeby programu TRANSIT.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. T.A. Heppenheimer: Podbój Kosmosu. Tajne epizody amerykańskich i radzieckich programów kosmicznych. Warszawa: Wydawnictwo Amber Sp. z o.o., 1999, s. 174. ISBN 83-7169-852-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]