Discoverer 2
Inne nazwy |
Corona 2, CORONA BIO 1, 1959 Gamma, FTV-1018 |
---|---|
Indeks COSPAR |
1959-003A |
Indeks NORAD |
S00014 |
Państwo | |
Zaangażowani | |
Model satelity | |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum |
239 km |
Apogeum |
346 km |
Okres obiegu |
90,37 min |
Nachylenie |
89,9° |
Mimośród |
0,008014 |
Czas trwania | |
Początek misji |
13 kwietnia 1959 21:18:39 UTC |
Koniec misji |
21 kwietnia 1959 |
Powrót do atmosfery |
26 kwietnia 1959[1] |
Wymiary | |
Kształt |
walca |
Wymiary |
dł. 5,85 m; śr. 1,52 m |
Masa całkowita |
3800 kg |
Masa ładunku użytecznego |
111 kg |
Discoverer 2 – amerykański satelita technologiczny. Umieszczony został na orbicie polarnej i testował systemy związane z kapsułą powrotną. Stanowił część tajnego programu CORONA. Discoverer 2 był pierwszym statkiem, którego położenie było stabilizowane we wszystkich trzech osiach i pierwszym, którego część została w kontrolowany sposób sprowadzona z powrotem na Ziemię. Większość wyposażenia było identyczne z wcześniejszym Discovererem 1.
Całkowita masa satelity wraz z paliwem wynosiła 3800 kg, bez paliwa – 743 kg. Masa instrumentów pomiarowych wynosiła 111 kg. Kapsuła powrotna ważyła 88 kg, jej średnica wynosiła 84 cm, a długość 69 cm.
Przebieg misji
[edytuj | edytuj kod]Misja powiodła się częściowo. 14 kwietnia 1959, po wykonaniu 17 okrążeń Ziemi, kapsuła powrotna oddzieliła się od statku, jednak w wyniku awarii urządzenia zegarowego nastąpiło to przedwcześnie. Plan zakładał, że kapsuła wyląduje na spadochronie i zostanie przechwycona w okolicach Hawajów, upadek nastąpił jednak w północnej strefie podbiegunowej, prawdopodobnie w okolicy należącej do Norwegii wyspy Spitsbergen. Podpułkownik Charles Mathison, który dowodził odnalezieniem kapsuły zwrócił się do norweskich sił powietrznych o pomoc. Dyrektor kopalni znajdującej się na wyspie wysłał patrole narciarskie, które zauważyły pomarańczowy spadochron niedaleko wioski Barentsburg, gdzie mieszkali rosyjscy emigranci. Jednak nikt niczego nie znalazł, poza śladami rakiet śnieżnych, używanych przez Rosjan (Norwegowie używali zawsze nart). Wydarzenie to zainspirowało później Alistaira MacLeana do napisania Stacji arktycznej Zebra[2].
Satelita kontynuował przesyłanie danych z orbity. System telemetrii funkcjonował do 14 kwietnia, zaś główny nadajnik służący do namierzania satelity – do 21 kwietnia 1959. Spłonął 26 kwietnia 1959 nad południową Afryką po 12 dniach pobytu na orbicie[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Praca zbiorowa. Nowości ze świata. „Astronautyka”. 1-2 (6-7), s. 28, czerwiec 1960. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. (pol.).
- ↑ T.A.Heppenheimer: Podbój kosmosu. Tajne epizody amerykańskich i radzieckich programów kosmicznych. Warszawa: Wydawnictwo Amber Sp. z o.o., 1997, s. 170 i dalsze. ISBN 83-7169-852-6.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyclopedia Astronautica (ang.)
- CORONA Summary. [w:] Military Space Programs [on-line]. Federation of American Scientists, 1997. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- NSSDC Master Catalog (ang.)