Dominik Tarczyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dominik Tarczyński
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1979
Lublin

Zawód, zajęcie

polityk

Alma Mater

Katolicki Uniwersytet Lubelski

Stanowisko

poseł na Sejm VIII i IX kadencji (2015–2020), poseł do Parlamentu Europejskiego IX kadencji (od 2020)

Partia

Solidarna Polska (2012–2014)
Prawo i Sprawiedliwość (od 2015)

podpis
Busko-Zdrój, 20.01.2024 r.

Dominik Tarczyński (ur. 27 marca 1979 w Lublinie[1]) – polski polityk, działacz katolicki i publicysta, poseł na Sejm VIII i IX kadencji (2015–2020), deputowany do Parlamentu Europejskiego IX kadencji (od 2020).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent prawa na Wydziale Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (2006)[1].

Od 2003 do 2008 był animatorem wspólnoty w londyńskiej katedrze Westminster, prowadził też audycję radiową muzyki chrześcijańskiej. Był świeckim asystentem jednego z brytyjskich egzorcystów[2]. Od 23 stycznia 2009 do 1 lutego 2010 był dyrektorem TVP3 Kielce[3], później zatrudniony jako zastępca dyrektora ds. eksploatacji w Ośrodku Informatyki i Telekomunikacji TVP[4].

Zajął się także działalnością publicystyczną na łamach „Gazety Polskiej” oraz tworzeniem filmów dokumentalnych poświęconych m.in. działalności egzorcystów[2]. Wyreżyserował m.in. film dokumentalny Kolumbia – świadectwo dla świata[5], z udziałem ówczesnego prezydenta Kolumbii Álvaro Uribe[6], nagrodzony na XVI Międzynarodowym Katolickim Festiwalu Filmów i Multimediów w Niepokalanowie[7]. Został założycielem Stowarzyszenia Wspólnota Katolików Charyzmatycy[2].

W 2010 bez powodzenia kandydował do sejmiku świętokrzyskiego z listy Prawa i Sprawiedliwości[8]. Następnie organizował struktury stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza w Kielcach[9], jednak po kilku tygodniach je opuścił[10]. W 2011 współtworzył Solidarną Polskę[11], z której odszedł na początku kwietnia 2014[12]. W tym samym roku, z rekomendacji Prawicy Rzeczypospolitej, kandydował ponownie do sejmiku z listy PiS[13]. W wyborach parlamentarnych w 2015 wystartował do Sejmu jako bezpartyjny kandydat z jedenastego miejsca na liście Prawa i Sprawiedliwości w okręgu kieleckim. Został wybrany na posła VIII kadencji, otrzymując 7475 głosów[14]. Po wyborach został członkiem PiS[15].

W październiku 2018 przegrał proces w trybie wyborczym z ubiegającym się o prezydenturę Kielc Bogdanem Wentą; sąd nakazał mu sprostowanie i zaprzestanie rozpowszechniania nieprawdziwych informacji dotyczących rzekomej służby powoda w ZOMO oraz o „trenowaniu przez niego pałowania na głowach Polaków”, zarządził też przeprosiny i wpłacenie 20 tys. zł na Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy[16].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 został wybrany na deputowanego IX kadencji. Przypadł mu dodatkowy mandat w PE, przyznany Polsce w ramach rozdysponowania części mandatów obsadzanych dotąd przez Wielką Brytanię. Jednakże z uwagi na opóźnienie procedury brexitu objęcie tego mandatu zostało zawieszone[17].

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku ponownie uzyskał mandat posła na Sejm, otrzymując 8186 głosów[18][19]. 1 lutego 2020, po dojściu do skutku brexitu, objął uzyskany w 2019 mandat posła do Parlamentu Europejskiego IX kadencji[20].

Jako eurodeputowany jest członkiem Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów. Pracuje również w Delegacji do spraw stosunków ze Stanami Zjednoczonymi. Jest parlamentarzystą zaangażowanym w problematykę prawnomiędzynarodową wojny na Ukrainie. Jako pierwszy z posłów do parlamentu europejskiego już na początku agresji Rosji na Ukrainę odbył podróż do Charkowa oraz Izium w celu dokumentowania ludobójstwa dokonywanego na Ukraińcach. Wyniki swoich badań przedstawiał na krajowych oraz międzynarodowych konferencjach naukowych oraz sympozjach w latach 2022-2024[21].

Wnuk Józefa Albińskiego[22][23][24].

Poglądy i reakcje[edytuj | edytuj kod]

Dominik Tarczyński był wielokrotnie krytykowany w felietonach za, tzw. nieetyczne wypowiedzi w debacie publicznej, nie tylko pod adresem innych polityków[25][26][27], ale również pod adresem mniejszości religijnych[28]. W 2015 roku, relacjonując zagrożenie ze strony muzułmanów w trakcie posiedzenia Komisji ds. Unii Europejskiej, twierdził: „Nie każdy muzułmanin jest terrorystą, ale każdy terrorysta jest muzułmaninem”[28]. Po Czarnym Proteście, gdy Monika Wielichowska przekonywała z mównicy, że kobiety nie złożyły parasolek, Tarczyński komentował to słowami: „Złożyły mózgi”[27], na co publicystka portalu Interia Katarzyna Krawczyk odpowiadała: „Niektórzy z posłów sięgają też po język seksistowski”[27]. W maju 2017 roku na łamach portalu wPolityce.pl kwitował zamieszki na Krakowskim Przedmieściu w trakcie miesięcznicy smoleńskiej następująco: „To, co teraz widzimy, nie różni się niczym od tego co działo się w Stanie Wojennym i po 1945 roku w odniesieniu do Żołnierzy Wyklętych. [...] Ci ludzie [opozycja] muszą zapłacić. Ci, którzy manipulują i atakują to ludzie, którzy po SB odziedziczyli praktykę”[29]. Mateusz Mazzini komentował słowa Tarczyńskiego jako przykład „quasi-darwinistycznego podejścia, które rysuje rozdzielające się szczeliny wzdłuż linii interpretacyjnych historii”[30].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2015-11-16].
  2. a b c Informacje o prelegentach. konferencja.rozaniecrodzicow.pl. [dostęp 2015-11-01].
  3. Trochę historii. tvp.pl. [dostęp 2015-11-01].
  4. Pilnował namiotu Solidarnych 2010 w czasie choroby. TVP go zwolniła. wirtualnemedia.pl, 15 czerwca 2011. [dostęp 2015-11-01].
  5. Kolumbia – świadectwo dla świata w bazie Filmweb. [dostęp 2016-07-16].
  6. Kolumbia. Świadectwo dla świata. niedziela.pl, 20 maja 2013. [dostęp 2016-07-16].
  7. Festiwal Niepokalanów 2011 zakończony. festiwalniepokalanow.pl. [dostęp 2016-05-30].
  8. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2015-11-11].
  9. Polska Jest Najważniejsza także w Kielcach. wyborcza.pl, 17 grudnia 2010. [dostęp 2015-11-01].
  10. Tragikomiczny koniec PJN – Niech dożyją swych dni w spokoju. gazetapolska.pl, 15 czerwca 2011. [dostęp 2015-11-11].
  11. Oni pomogą posłance Beacie Kempie budować Solidarną Polskę w Świętokrzyskiem. echodnia.eu, 30 listopada 2011. [dostęp 2015-11-01].
  12. Agata Kondzińska: Wóz albo przewóz ziobrystów. Czy Solidarna Polska – związek zawodowy europosłów – przetrwa eurowybory?. wyborcza.pl, 15 kwietnia 2014. [dostęp 2015-11-11].
  13. Województwo świętokrzyskie. prawicarzeczypospolitej.org. [dostęp 2015-11-11].
  14. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-11-01].
  15. Janusz Kędracki: PiS odcina się od solówki posła Dominika Tarczyńskiego. wyborcza.pl, 30 czerwca 2016. [dostęp 2017-07-29].
  16. Marcin Batóg: Wybory 2018. Bogdan Wenta wygrał prawomocnie. Tarczyński musi go przeprosić. wyborcza.pl, 2 października 2018. [dostęp 2018-12-02].
  17. Dominik Tarczyński – europoseł, którego mandat zależy od... brexitu. tvp.info, 27 maja 2019. [dostęp 2019-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-31)].
  18. Anna Kozińska: Wyniki wyborów 2019. Dominik Tarczyński szczęśliwy. wp.pl, 14 października 2019. [dostęp 2019-10-15].
  19. Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  20. 52. polski europarlamentarzysta. Decyzja Marszałek Sejmu – komunikat CIS. sejm.gov.pl, 1 lutego 2020. [dostęp 2020-02-01].
  21. O Dominiku Tarczyńskim [online], Dominik Tarczyński [dostęp 2024-01-26] (pol.).
  22. Magda Mieśnik, Dominik Tarczyński bronił dziadka. Zbadaliśmy teczkę Józefa Albińskiego [online], wiadomosci.wp.pl, 18 czerwca 2018 [dostęp 2022-09-19] (pol.).
  23. Inwentarz archiwalny [online], inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2022-09-19].
  24. Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2023-09-15].
  25. Anna Dąbkowska, Kiedy nauka grzeczności idzie w las. Rozmowy polityków w mediach, „Poradnik Językowy”, 4, 2020, s. 79.
  26. Rafał Dudała, Kandydat czy celebryta? Rebranding na przykładzie wyborów prezydenckich w Kielcach, „Media - Kultura - Komunikacja Społeczna”, 2 (15), 2020, s. 75, DOI10.31648/mkks.5140, ISSN 1734-3801 [dostęp 2020-12-27].
  27. a b c Jak badać język współczesnych polityków w kontekście etyki słowa?, „Roczniki Humanistyczne”, 66 (6), 2018, s. 19, ISSN 0035-7707 [dostęp 2020-12-27].
  28. a b Jaakko Turunen, Sovereign power and refugees in the Polish parliament, „Journal of Contemporary Central and Eastern Europe”, 26 (2-3), 2018, s. 122, DOI10.1080/25739638.2018.1526489, ISSN 2573-9638 [dostęp 2020-12-27] (ang.).
  29. Tomasz Karpowicz, TRZY PYTANIA DO... Dominika Tarczyńskiego: "Platforma Obywatelska zdechnie, tak samo jak zdechła Unia Wolności" [online], wpolityce.pl, 14 maja 2017 [dostęp 2020-12-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-27].
  30. Mateusz Mazzini, A Three-Dimensional Model of Enlarging the Mnemonic Conflict: The Case of Poland Under Second Law and Justice Government, „Slovo”, 31 (1), 2018, s. 53 [dostęp 2020-12-27].