Przejdź do zawartości

Edward Muszyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Muszyński
Biskup tytularny diecezji Mastaura in Asia
Gratia et veritas per Jesum Christum
Łaska i prawda przez Jezusa Chrystusa
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

30 września 1911
Zagorzyce

Data i miejsce śmierci

15 marca 1968
Kielce

Biskup pomocniczy kielecki
Okres sprawowania

1961–1968

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

15 czerwca 1935

Nominacja biskupia

26 października 1960

Sakra biskupia

27 sierpnia 1961

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

27 sierpnia 1961

Miejscowość

Miechów

Miejsce

przy kościele miechowskim

Konsekrator

Czesław Kaczmarek

Współkonsekratorzy

Piotr Kałwa
Jan Jaroszewicz

Edward Jan Muszyński[1] (ur. 30 września 1911 w Zagorzycach, zm. 15 marca 1968 w Kielcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, biskup pomocniczy kielecki w latach 1961–1968.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 września 1911 w Zagorzycach. Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Miechowie, gdzie w 1930 złożył egzamin dojrzałości. Następnie studiował w seminarium duchownym w Kielcach, gdzie był członkiem kleryckiej orkiestry. 15 czerwca 1935 został w Kielcach wyświęcony na prezbitera przez miejscowego biskupa diecezjalnego Augustyna Łosińskiego. W czasie okupacji rozpoczął tajne studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Kontynuował je w latach 1948–1950 i ukończył z magisterium[2]. Tamże w 1953 uzyskał doktorat z prawa kanonicznego[2] na podstawie dysertacji Nieprawidłowości uczestników procesu sądowego z tytułu braku doskonałej łagodności chrześcijańskiej[1].

Pracował jako wikariusz w parafiach diecezji kieleckiej: Chmielnik, Secemin, Sędziszów, Dobrowoda, Leszczyny i św. Wojciecha w Kielcach. W 1945 został notariuszem w kurii diecezjalnej. Oprócz tego był promotorem sprawiedliwości przy sądzie biskupim, kapelanem zakładu dla sierot, spowiednikiem kleryków i katechetą na kursach licealnych dla dorosłych. W latach 1947–1948 i 1950–1952 zajmował w kurii diecezjalnej stanowisko kanclerza. W 1951 po aresztowaniu biskupa Czesława Kaczmarka był przesłuchiwany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, pisał też listy interwencyjne do przedstawicieli władz państwowych. Z pracy w kurii biskupiej ustąpił pod naciskiem księży patriotów, mających znaczącą pozycję na terenie diecezji. Pomagał w duszpasterstwie w parafii Chrystusa Króla w Kielcach i jako rezydent w parafiach Strawczyn i Łopuszno. W latach 1955–1957 był proboszczem parafii Kije. W 1957 po ponownym objęciu rządów w diecezji przez biskupa Czesława Kaczmarka został przywrócony na urząd kanclerza kurii. Na tym stanowisku wspierał ordynariusza, w czasie gdy komunistyczne władze podejmowały działania mające na celu jego dyskredytację[2]. W 1958 został ustanowiony kanonikiem kapituły katedralnej w Kielcach[3].

26 października 1960 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji kieleckiej ze stolicą tytularną Mastaura in Asia[3]. Sakrę biskupią otrzymał 27 sierpnia 1961 przy kościele w Miechowie. Konsekrował go biskup diecezjalny kielecki Czesław Kaczmarek w asyście Piotra Kałwy, biskupa diecezjalnego lubelskiego, i Jana Jaroszewicza, biskupa pomocniczego kieleckiego[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Gratia et veritas per Jesum Christum” (Łaska i prawda przez Jezusa Chrystusa)[4]. Od lutego 1962 sprawował w diecezji urząd wikariusza generalnego[1], a po śmierci biskupa Czesława Kaczmarka w 1963 zarządzał diecezją w charakterze wikariusza kapitulnego[2]. W 1966 został ustanowiony prepozytem kapituły katedralnej[1]. Uczestniczył w II sesji soboru watykańskiego II[5].

Zmarł 15 marca 1968 w szpitalu wojewódzkim w Kielcach w wyniku obustronnego zapalenia płuc po usunięciu chorej nerki[2]. 18 marca 1968 został pochowany na cmentarzu Nowym w Kielcach[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e K. Dobrowolska. Biskup zapomniany. „Niedziela”. 14/2011 (edycja kielecka). ISSN 0208-872X. [dostęp 2017-08-19]. 
  2. a b c d e f D. Wojciechowski. Świadek prześladowań ks. bp. Czesława Kaczmarka. „Nasz Dziennik”. Nr 287 (3000), 8–9 grudnia 2007. ISSN 1429-4834. [dostęp 2017-08-19]. 
  3. a b P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 303. ISBN 83-211-1311-7.
  4. A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 270. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
  5. B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]