Edward Reymann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Reymann
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1870
Kraków

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

Jednostki

77 Pułk Piechoty Austro-Węgier,
10 pułk piechoty,
11 pułki piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu,
dowódca pułku,
dowódca brygady KOP,
oficer PW

Główne wojny i bitwy

wojny bałkańskie

Odznaczenia
Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Edward Klemens Antoni Reymann (ur. 23 listopada 1870 w Krakowie, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był zawodowym oficerem piechoty c. i k. Armii. W latach 1912–1913 brał udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1916 roku. Jego oddziałem macierzystym był 77 pułk piechoty.

23 listopada 1918 roku został przydzielony do dyspozycji pułkownika Franciszka Latinika, komendanta Okręgu Śląskiego z siedzibą w Cieszynie[1]. Decyzją Dowództwa Okręgu Generalnego w Krakowie został wyznaczony na dowódcę 7 pułku piechoty Ziemi Cieszyńskiej, który przemianowano 8 lutego 1919 na 10 pułk piechoty[2]. Dowódcą pułku był od 6 grudnia 1918 do 27 stycznia 1919. W późniejszym okresie był krótko dowódcą powiatu wojskowego w Cieszynie. Rozkazem z 8 lutego 1919 powierzono mu dowodzenie 11 pułkiem piechoty stacjonującym w Wadowicach[2]. Odszedł z tego stanowiska i dekretem L.1927 z 14 lutego 1920 wyznaczony został do dyspozycji dowództwa frontu litewsko-białoruskiego[3].

Nie ustalono daty przejścia w stan spoczynku[4][5][6]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu pułkownika[7]. Później został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów stanu spoczynku piechoty[8]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas w „dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozkazy DOGen. Kraków ↓, Nr 13 z 23 listopada 1918 roku.
  2. a b Wysocki 1997 ↓, s. 122.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 28 lutego 1920 roku, s. 129.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1580.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1409.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 886.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 740.
  8. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323.
  9. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 940.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]