Elżbieta Helena Sieniawska
 Elżbieta Sieniawska jako Minerwa | |
 Szreniawa bez Krzyża | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci | |
Elżbieta Helena Sieniawska (ur. 1669 lub 1670, zm. 1729) – córka Stanisława Herakliusza Lubomirskiego i Zofii Opalińskiej. Dwórka królowej Marii Kazimiery. Od 1687 roku żona Adama Mikołaja Sieniawskiego - później hetmana wielkiego koronnego. Po zawirowaniach wokół następstwa tronu polskiego i po jego zrzeczeniu się przez Augusta II, działała na rzecz porozumienia między carem Piotrem I i królem Szwecji Karolem XII. 8 sierpnia 1707 roku rozpoczęła obrady Rada Lubelska, ale w związku z rabunkami i innymi nadużyciami wojsk rosyjskich, Sejm zaczął popierać Ferenca Rákóczego, kandydata Elżbiety Sieniawskiej. W 1711 roku zaprosiła na uroczystości chrzcin swej córki Zofii – Piotra I, Augusta II i Rakoczego. Od królewicza Konstantego Sobieskiego kupiła Olesko i Tarnopol, a w 1720 roku dobra wilanowskie, gdzie owocem jej działalności są boczne skrzydła pałacu. Pałac wilanowski i pałac w Puławach przekazała w spadku swej córce Zofii (wówczas nazywającej się po mężu Dönhoff), która następnie wniosła go w posagu drugiemu mężowi - Augustowi Czartoryskiemu.
Bibliografia
- Dariusz Bąkowski-Kois, Zarządcy dóbr Elżbiety Sieniawskiej – studium historii mentalności 1704–1726. Kraków 2005. ISBN 83-88737-97-X.
- Andrzej K. Link-Lenczowski i Bożena Popiołek, Sieniawska Elżbieta Helena z Lubomirskich (1669–1729) [w:] Polski Słownik Biograficzny, Kraków: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk 1996, t. XXXVII/1, zeszyt 152, s. 90-96.