Oleszyce
|
|||
 Ratusz w Oleszycach |
|||
|
|||
| Państwo |  Polska |
||
| Województwo |  podkarpackie |
||
| Powiat | lubaczowski | ||
| Gmina | Oleszyce gmina miejsko-wiejska |
||
| Prawa miejskie | 1576-1896, 1989[1][2] | ||
| Burmistrz | Andrzej Gryniewicz | ||
| Powierzchnia | 5,08[3] km² | ||
| Populacja (2014-12-31) • liczba ludności • gęstość |
3236[4] 641 os./km² |
||
| Strefa numeracyjna |
+48 16 | ||
| Kod pocztowy | 37-630 | ||
| Tablice rejestracyjne | RLU | ||
|
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
 Oleszyce
|
|||
|
Położenie na mapie Polski
Oleszyce
|
|||
 50°10′01″N 23°01′51″E/50,166944 23,030833 |
|||
| TERC (TERYT) |
3182509064 | ||
|
Urząd miejski
Rynek 137-630 Oleszyce |
|||
| Strona internetowa | |||
Oleszyce – miasto w województwie podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, położone na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, nad rzeczką Przerwą, dopływem Lubaczówki. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Oleszyce. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. przemyskiego. W Oleszycach działa zespół piłkarski i siatkarski „Czarni Oleszyce”.
Spis treści
Dane ogólne[edytuj]
Według danych z grudnia 2014 roku miasto miało 3236 mieszkańców[4].
Lokalny ośrodek handlowo-usługowy. Przez miasto przebiega linia kolejowa Lubaczów – Jarosław z przystankiem kolejowym Oleszyce i droga wojewódzka nr 865 Narol – Jarosław.
Historia[edytuj]
W XV w. Oleszyce były własnością Kormanickich, która od imienia swego protoplasty przyjęła nazwisko Ramsz. W 1436-1437 r. – właścicielem był Stanisław Ramsz, ze swoim bratem Nasiągniewem lub Nassagniewem. a około 1450-1462 r. Ramsz i jego żona Jadwiga z Leliwitów. Kolejnym właścicielem był Jan Ramsz wraz ze swoja matką Heleną z Felsztyna. Od 30 sierpnia 1570 roku Oleszyce należały do Hieronima Sieniawskiego, w tym czasie Oleszyce nazwane są Hieronimowem. Oleszyce rozwijały się w oparciu o rzemiosło i handel, odbywały się w nim targi i jarmarki. Prawa miejskie nadane osadzie w 1576 roku[5], przez ich właściciela Hieronima Sieniawskiego herbu Leliwa zostały potwierdzone 26 lutego 1578 r. w Warszawie, przez króla Stefana Batorego. Po śmierci Hieronima Sieniawskiego, właścicielem jest jego żona Jadwiga Sieniawska z Tarłów Czekaszewiczów, a po niej, ich syn Adam Hieronim Sieniawski (ur. ok. 1566 r.), Potem Oleszyce przypadły córce Adama Mikołaja Sieniawskiego i Elżbiety Heleny Sieniawskiej z Lubomirskich Marii Zofii Sieniawskiej (1698-1771), żonie Stanisława Denhoffa, a potem Aleksandra Augusta Czartoryskiego (1697-1782), wojewody ruskiego. Z ręka wnuczki ks. Aleksandra – Zofii Czartoryskiej (1779-1837), dobra oleszyckie dostaje jej mąż Stanisław Kostka Zamoyski (1775-1856), a potem dziedziczką była jego córka Gryzelda Celestyna Zamoyska (1805-1883), która poślubiła Tytusa Działyńskiego.
Po powstaniu listopadowym w 1831 r., w majątku żony (Gryzeldy Zamoyskich) w Oleszycach, mieszkał tu jeden z dowódców Tytus Działyński- ojciec Anny Potockiej i tu urodził się jej syn 29 kwietnia 1867 r. Jan Nepomucen Potocki herbu Pilawa. W 1884 przez Oleszyce przeprowadzono linię kolejową. W 1901 r. miasto zniszczył wielki pożar, co poskutkowało utratą praw miejskich w 1915 r.[6]
W 1939 r. 21 Dywizja Piechoty Górskiej stoczyła bój pod Oleszycami. Na mocy Traktatu o granicach i przyjaźni III Rzeszy z ZSRR Oleszyce znalazły się pod okupacją sowiecką. 22 czerwca 1941 roku straż graniczna NKWD spaliła więźniów przetrzymywanych w zamku[7].
Oleszyce odzyskały prawa miejskie w 1989 roku.
Demografia[edytuj]
- Piramida wieku mieszkańców Oleszyc w 2014 roku [8].
Zabytki[edytuj]
- Pozostałości zespołu pałacowego Sieniawskich – resztki parku, obwałowania, ślady pałacu. Pierwotnie był tu dwór obronny Ramszów, wspominany w dokumentach z XVI w. jako zameczek, rozbudowany przez Sieniawskich w w XVII i XVIII w. Następnie w tym miejscu stanął w 1741 r. pałac Czartoryskich, zniszczony w pożarze w pierwszym dniu wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 r.
- Czworoboczny ratusz z dziedzińcem i dwiema bramami, z 2. poł. XVII w., później rozbudowany.
- Kościół parafialny pw. Narodzenia NMP, pierwotnie renesansowy z XVI w., po późniejszych przebudowach – neoromański.
- Murowana cerkiew greckokatolicka pw. św. Onufrego z 1809 roku, od 1947 r. nieużytkowana.
- W okolicy miasta trzynaście schronów z tzw. Linii Mołotowa.
Miasta partnerskie[edytuj]
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ OLESZYCE – Serwis Internetowy Miasta i Gminy Oleszyc.
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 17 listopada 1988 r. w sprawie utworzenia miasta Oleszyce w województwie przemyskim. M.P. z 1988 r. Nr 32, poz. 286
- ↑ Dane Głównego Urzędu Statystycznego: Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2008 r.). [dostęp 1.10.2009].
- ↑ a b GUS. Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym. Stan w dniu 31 XII 2014 r.
- ↑ OLESZYCE – Serwis Internetowy Miasta i Gminy Oleszyc.
- ↑ OLESZYCE – Serwis Internetowy Miasta i Gminy Oleszyc.
- ↑ Aleksander Szumański, Z ludobójstwem w tle.
- ↑ http://www.polskawliczbach.pl/Oleszyce, w oparciu o dane GUS.
- ↑ Miasta partnerskie (pol.). Miasto i gmina Oleszyce. [dostęp 2012-05-27].
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Oleszyce w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego, Tom VII (Netrebka – Perepiat) z 1886 r.
- Oficjalna strona miasta Oleszyc
- Artykuł ze zdjęciem Oleszyc z 1941 roku na portalu Kresy.pl
|
|||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||
