Eli Kochański
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Eli Kochański (ur. 8 maja 1886[1] w Odessie[2], zm. 19 października 1940 w Warszawie[1][2]) – polski wiolonczelista pochodzenia żydowskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Brat Pawła Kochańskiego. Początkowo uczył się muzyki u ojca, Jozuego Kahana, kantora synagogalnego i skrzypka[1][2]. Następnie był uczniem Emila Młynarskiego[1][2]. Kształcił się pod kierunkiem Arthura Wulffiusa w konserwatorium w Odessie[1]. Dzięki uzyskanemu stypendium wyjechał do Lipska, gdzie w latach 1904–1906 był uczniem Juliusa Klengla (wiolonczela), Johanna Merkla (teoria) i Hansa Sitta (gra zespołowa)[1]. W 1909 roku został wiolonczelistą Filharmonii Narodowej w Warszawie, w latach 1912–1926 pełnił funkcję jej koncertmistrza[1][2]. Od 1911 do 1939 roku był wykładowcą Konserwatorium Warszawskiego[1][2], od 1912 roku uczył też w szkole muzycznej Lucjana Marczewskiego[1]. Od 1908 roku koncertował jako solista i kameralista, grał m.in. pod batutą Grzegorza Fitelberga i Zdzisława Birnbauma[2]. Z czasem z powodu postępującego reumatyzmu ręki zaprzestał występów[2].
Był również rysownikiem, publikował karykatury m.in. na łamach „Muzyki”[2]. Oryginały jego prac znajdują się w zbiorach Towarzystwa im. Fryderyka Chopina[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Leon Tadeusz Błaszczyk: Żydzi w kulturze muzycznej ziem polskich w XIX i XX wieku. Słownik biograficzny. Warszawa: Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce, 2014, s. 135. ISBN 978-83-939735-1-4.
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 115. ISBN 978-83-224-3303-4.