Lucjan Marczewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lucjan Marczewski
Data i miejsce urodzenia

1879
Warszawa

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

17 kwietnia 1935
Choroszcz

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pedagog

Lucjan Marczewski (ur. 1879 w Warszawie, zm. 17 kwietnia 1935 w Choroszczy[1][2]) – polski kompozytor i pedagog muzyczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował u Zygmunta Noskowskiego w Warszawskim Instytucie Muzycznym[1][2][3]. Jego pracą dyplomową było Scherzo symfoniczne, wyróżnione publicznym wykonaniem na popisie uczniów szkoły[1]. Uzyskał ponadto nagrodę w konkursie im. Kazimierza Lubomirskiego za utwór Kanon (1903) i II nagrodę w konkursie na najlepszą pieśń polską za Do twych kochanych stóp (1905)[1]. Kształcenie kontynuował w Paryżu u Gabriela Faurégo[1][2][3], uzyskując Premier Prix za pięciogłosową Fugę na fortepian[1]. Po powrocie do kraju wykładał w szkole muzycznej Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego[1]. W latach 1912–1914 prowadził w Warszawie własne Liceum Muzyczne[1][2][3]. Jako pierwszy w Polsce kształcił w zakresie harmonii w oparciu o system Hugo Riemanna[1][2][3]. O jego pracy pedagogicznej z uznaniem wypowiadał się Ignacy Jan Paderewski[1][3]. Zmarł w osamotnieniu w szpitalu psychiatrycznym w Choroszczy[1].

Komponował nokturny i preludia na fortepian, tańce oraz pieśni solowe[1]. W oparciu o skale starogreckie pisał muzykę do pieśni Katullusa[1]. Był też autorem muzyki do sztuk scenicznych, m.in. Legionu, Achilleis i Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego, Księcia Niezłomnego Barki i Króla Edypa Sofoklesa[1][2][3]. Opracował muzycznie Marsz Sokołów[3]. Dążył do połączenia ideałów dramatu muzycznego Richarda Wagnera z tradycjami bel canto[1]. Pod względem stylistycznym nawiązywał do twórczości Giacoma Pucciniego[1][3]. W 1929 roku zainicjował i zorganizował wydanie pieśni patriotycznych polskich kompozytorów[1]. W 1932 roku jego utwory wykonano na koncercie z okazji 141. rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja w Rio de Janeiro[1]. Poza muzyką zajmował się również chemią, medycyną i filozofią, był znawcą literatury antycznej[1][3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Polski Słownik Biograficzny. T. XIX. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1974, s. 610–611.
  2. a b c d e f Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 522. ISBN 978-83-01-13410-5.
  3. a b c d e f g h i Słownik muzyków polskich. T. 2. M–Z. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1964, s. 21–22.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]