Eparchia raszko-prizreńska
,_Prizren.JPG) Widok na Prizren z soborem katedralnym św. Jerzego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data powołania |
1808 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sobór |
św. Jerzego w Prizrenie |
| Biskup diecezjalny |
biskup raszko-prizreński Teodozjusz (Šibalić) |
| Dane statystyczne | |
| Liczba dekanatów |
5 |
| Powierzchnia |
10 887 km² |
Położenie na mapie Serbii  | |
Położenie na mapie Kosowa  | |
 42°12′30,3″N 20°44′24,4″E/42,208417 20,740111
| |
| Strona internetowa | |
Eparchia raszko-prizreńska – jedna z eparchii Serbskiego Kościoła Prawosławnego obejmująca terytorium Kosowa. Jej ordynariuszem jest biskup raszko-prizreński Teodozjusz (Šibalić), zaś funkcje katedry pełni sobór św. Jerzego w Prizrenie.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Prizren był siedzibą prawosławnej eparchii już w XI w.[1] Eparchia raszko-prizreńska została erygowana w 1807 lub 1808, gdy władze tureckie zdecydowały o połączeniu eparchii prizreńskiej i eparchii raszkiej w jedną administraturę, w randze metropolii. Granice nowej eparchii wyznaczały Ochryda, Novi Pazar, Szkodra i Novo Brdo. Do 1895 ordynariuszami eparchii byli Grecy, fanarioci; ostatnim był metropolita Melecjusz zmarły w 1895. W 1912 z terytorium administratury wyłączono okolice Peci[1].
W 1913 eparchię raszko-prizreńską włączono do Serbskiego Kościoła Prawosławnego (metropolii belgradzkiej). W jego jurysdykcji administratura utraciła status metropolii[1].
Po operacji Allied Force i wycofaniu się wojsk serbskich z Kosowa świątynie prawosławne należące do eparchii raszko-prizreńskiej były wielokrotnie przedmiotem ataków kosowskich Albańczyków[2][3]. W szczególności podczas zamieszek w Kosowie w marcu 2004 zniszczonych zostało 35 cerkwi i monasterów[4] oraz pałac biskupów raszko-prizreńskich oraz eparchialne seminarium duchowne Świętych Cyryla i Metodego[2]. Obiekty te w kolejnych latach zostały w większości odnowione i przywrócone do użytku liturgicznego[2].
Biskupi raszko-prizreńscy[1]
[edytuj | edytuj kod]- Joannicjusz, 1807–1818
- Zachariasz (Dečanac), 1819–1830
- Ananiasz, 1830–1836
- German, 1836–1838
- Syneksjusz, 1838–1840
- Ignacy, 1840–1849
- Parteniusz, 1849–1854
- Melecjusz, 1854–1895
- Dionizy (Petrović), 1896–1900
- Nikifor (Perić), 1901–1911
- Gabriel (Dožić), 1912–1920
- Michał (Šiljak), 1920–1928[5]
- Serafin (Jovanović), 1928–1945[6]
- Włodzimierz (Rajić), 1947–1956[7]
- Paweł (Stojčević), 1957–1990[8]
- Artemiusz (Radosavljević), 1991–2010[9]
- Teodozjusz (Šibalić), od 2010[10]
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]Eparchia dzieli się na pięć dekanatów (namiestnictw): gnilański, kosowsko-mitrowicki, nowopazarski, pećki, prisztiński i prizreński[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Епархија. www.eparhija-prizren.com. [dostęp 2015-11-16].
- ↑ a b c A. Daniłowa: Kosowo i Metochia sześć lat później. „Przegląd Prawosławny”. [dostęp 2010-11-11]. (pol.).
- ↑ E. Czykwin: Kosowo bez Serbów?. „Przegląd Prawosławny”. [dostęp 2015-11-16]. (pol.).
- ↑ Dopunjeni i ispravljeni spisak uništenih i oštećenih pravoslavnih crkava i manastira na Kosovu u toku martovskog nasilja. B92. [dostęp 2010-11-11]. (serb.).
- ↑ biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s. 332.
- ↑ biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s. 442.
- ↑ biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s. 91.
- ↑ A. Matreńczyk: Pavle serbski – szkic do portretu. „Przegląd Prawosławny”. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-17)]. (pol.).
- ↑ A. Matreńczyk, Prawosławie na świecie, „Przegląd Prawosławny”, nr 8 (302), sierpień 2010, ISSN 1230-1078, s.42.
- ↑ Владика Теодосије нови епископ рашко-призренски. www.politika.rs. [dostęp 2015-11-16].
- ↑ Парохијe. www.eparhija-prizren.com. [dostęp 2015-11-16].