Erazm Grotowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Erazm Grotowski
tytularny generał dywizji tytularny generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1865
Jaworzno

Data i miejsce śmierci

15 września 1942
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1886-1924

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Ministerstwo Spraw Wojskowych
Generalny Inspektorat Artylerii

Stanowiska

pomocnik szefa departamentu
II zastępca generalnego inspektora artylerii

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej

Erazm Kazimierz Grotowski herbu Rawicz (ur. 20 maja 1865 w Jaworznie, zm. 15 września 1942 w Warszawie) – pułkownik saperów cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Stanisława i Danieli z Jelonkowskich oraz młodszym bratem Bolesława Grotowskiego, profesora w I Gimnazjum Męskim w Rzeszowie. Po ukończeniu szkoły realnej rozpoczął studia na politechnice. Po czterech semestrach przeniósł się do Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu. W 1886 rozpoczął zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do 1 Ciężkiego Dywizjonu w Wadowicach, który 1 stycznia 1894 został przeformowany w 1 Pułk Artylerii Dywizyjnej. W 1896, jako oficer wadowickiego pułku był przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu. Był specjalistą od materiałów wybuchowych i gazów bojowych. W 1914 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału Chemicznego w Komitecie Wojskowo-Technicznym oraz kierownika komisji odbioru masek przeciwgazowych.

W listopadzie 1918 przyjechał z Wiednia do Warszawy i zamieszkał u wdowy Amelii Różyckiej córki Juliana Różyckiego, z którą po zakończeniu wojny z bolszewikami zawarł związek małżeński. Przyjęty do Wojska Polskiego i powołany na stanowisko komendanta zbrojowni w Krakowie. W lutym 1919 powrócił do Warszawy, do Ministerstwa Spraw Wojskowych, na stanowisko szefa Sekcji Chemicznej w Departamencie VI Artyleryjskim. Zastąpił na tym stanowisku inż. Stanisława Mincewicza. 10 marca 1920, po reorganizacji ministerstwa, wyznaczony został na stanowisko II pomocnika szefa Departamentu V Uzbrojenia – szefa Sekcji 5 Chemicznej[1]. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[2].

W sierpniu 1921, po przejściu ministerstwa z organizacji wojennej na pokojową, mianowany został pomocnikiem szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia. Z dniem 15 lipca 1922 został mianowany II zastępcą generalnego inspektora artylerii[3]. 8 października 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień tytularny generała dywizji[4]. Z dniem 31 października 1924 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał wówczas w Warszawie przy ulicy Marszałkowskiej 136[5].

Zmarł 15 września 1942[6]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera S-5-7)[6]. Jego żoną była Amelia z domu Różycka (1862-1940)[6].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 27 marca 1920 roku, s. 229.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 maja 1920 roku, s. 352.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 12 sierpnia 1922 roku, s. 601.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 108 z 12 października 1924 roku, s. 597.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 108 z 12 października 1924 roku, s. 600.
  6. ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: GROTOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-03-07].
  7. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 17.
  8. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 282.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Erazm_Grotowski&oldid=72447739”