F 7 (1916)
 Siostrzana jednostka F 7 – F 6 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1 lipca 1915 |
| Wodowanie |
23 grudnia 1916 |
 Regia Marina
| |
| Wejście do służby |
19 marca 1917 |
| Wycofanie ze służby |
1 lutego 1929 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
45,63 metra |
| Szerokość |
4,22 metra |
| Zanurzenie |
3,1 metra |
| Zanurzenie testowe |
40 metrów |
| Rodzaj kadłuba | |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 670 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 500 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 1300 Mm przy 9 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata plot. kal. 76 mm 1 km kal. 6,5 mm 4 torpedy | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 × 450 mm |
| Załoga |
26 |
F 7 – włoski okręt podwodny z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego, jedna z 21 zbudowanych dla Regia Marina jednostek typu F. Okręt został zwodowany 23 grudnia 1916 roku w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii, a w skład włoskiej marynarki wojennej został wcielony 19 marca 1917 roku. Jednostka została wycofana z czynnej służby 1 lutego 1929 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręty podwodne typu F zostały zaprojektowane przez inż. majora Cesarego Laurentiego jako ulepszenie poprzedniego projektu tego konstruktora – jednostek typu Medusa[1][2]. Przy zachowaniu wymiarów zewnętrznych i wyporności nowe okręty charakteryzowały się krótszym czasem zanurzania, większą manewrowością w położeniu nawodnym i podwodnym, powiększonym kioskiem, instalacją działa pokładowego, żyrokompasu, dwóch peryskopów i systemu łączności podwodnej Fessenden[1][3]. Okręty miały konstrukcję dwukadłubową, z kadłubem lekkim ukształtowanym na podobieństwo linii kadłuba torpedowców[4]. Przestrzeń między kadłubem sztywnym a lekkim można było uczynić wodoszczelną poprzez zamknięcie specjalnych odwietrzników: w ten sposób okręty zyskiwały dodatkową rezerwę pływalności, szczególnie przydatną podczas żeglugi po powierzchni w złych warunkach pogodowych[4].
F 7 zbudowany został w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii[1][5]. Stępkę okrętu położono 1 lipca 1915 roku, a zwodowany został 23 grudnia 1916 roku[5][6]. Motto okrętu brzmiało „Venne il dì nostro e vincere bisogna” (pol. „Nadszedł nasz dzień i musimy wygrać”)[7].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
F 7 był niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym[1][8]. Kadłub podzielony był grodziami wodoszczelnymi (wyposażonymi w podwójne drzwi wodoszczelne) na trzy przedziały: dziobowy (mieszczący kubryk marynarzy), przedział z głównym stanowiskiem dowodzenia i siłownią oraz przedział baterii akumulatorów[4]. Długość całkowita wynosiła 45,63 metra, szerokość 4,22 metra i zanurzenie 3,1 metra[9][10]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 262 tony, a w zanurzeniu 319 ton[9][10][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne FIAT 216 o łącznej mocy 670 KM[1][4][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Savigliano o łącznej mocy 500 KM[9][10]. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie prędkości 12,5 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu[10][11]. Zasięg wynosił 1300 Mm przy prędkości 9 węzłów w położeniu nawodnym oraz 120 Mm przy prędkości 2,5 węzła w zanurzeniu (lub 800 Mm przy prędkości 12 węzłów w położeniu nawodnym oraz 9 Mm przy prędkości 8 węzłów w zanurzeniu)[10]. Zapas paliwa wynosił 12 ton[1][12]. Energia elektryczna magazynowana była w jednej baterii akumulatorów składającej się z 232 ogniw[4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów[4][8][c].
Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped[1][10]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło pojedyncze pokładowa armata przeciwlotnicza kalibru 76 mm L/30 Armstrong A1914 oraz karabin maszynowy Colt kalibru 6,5 mm[4][8].
Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 24 podoficerów i marynarzy[6][10].
Służba[edytuj | edytuj kod]
F 7 został wcielony do służby w Regia Marina 19 marca 1917 roku[5][6]. Po zakończeniu okresu szkolenia F 7 został podporządkowany Dowództwu w Brindisi[3][7], a następnie od grudnia 1917 roku trafił do Flotylli okrętów podwodnych w Ankonie, operując także z Wenecji i Porto Corsini pod Rawenną[7][13].
12 lutego 1918 roku nieopodal skały Guizza F 7 zatopił austro-węgierski parowiec „Pelagosa” o pojemności 245 BRT[3][7]. 30 czerwca pod Capocesto ofiarą okrętu podwodnego padł transportowiec „Vila”, na którego pokładzie zginęło 17 marynarzy (16 uratował torpedowiec SM Tb 35, który podczas akcji ratowniczej był dwukrotnie celem nieudanych ataków F 7)[14]. 11 sierpnia w pobliżu wyspy Pag jednostka zatopiła transportowiec „Euterpe” (2302 BRT), eskortowany przez kanonierkę torpedową SMS „Magnet” i dwa torpedowce (na statku zginęła połowa z przewożonych 929 osób)[7][15]. 29 sierpnia nieopodal Punta Mika F 7 wystrzelił torpedy najpierw w kierunku wrogiego okrętu podwodnego, a następnie w stronę parowca, jednak w obu przypadkach atak się nie powiódł[7]. Okręt prócz udziału w licznych patrolach ofensywnych uczestniczył też w misjach rozpoznania nieprzyjacielskich zagród minowych u wybrzeży Dalmacji[7]. 1 listopada 1918 roku okręt nadal wchodził w skład Flotylli okrętów podwodnych w Ankonie[16].
Po zakończeniu wojny jednostka bazowała w Wenecji do kwietnia 1919 roku, następnie do 1923 roku operowała z Neapolu, a od października 1925 roku wchodziła w skład dywizjonu okrętów podwodnych w Tarencie[7]. Jednostka prowadziła intensywną działalność szkoleniową, uczestnicząc w manewrach morskich i ćwiczeniach[7].
F 7 został skreślony z listy floty 1 lutego 1929 roku[6][10].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grupsom 2022 ↓ podaje, że wyporność wynosiła 259,7 tony w położeniu nawodnym i 320 ton pod wodą.
- ↑ Pollina 1963 ↓, s. 63 podaje, że moc jednego silnika wysokoprężnego FIAT wynosiła 350 KM.
- ↑ Pollina 1963 ↓, s. 63 podaje, że dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 45 metrów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 277.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 121.
- ↑ a b c Pollina 1963 ↓, s. 66.
- ↑ a b c d e f g Grupsom 2022 ↓.
- ↑ a b c Pollina 1963 ↓, s. 64.
- ↑ a b c d Fraccaroli 1970 ↓, s. 118.
- ↑ a b c d e f g h i Grupsom 2022F ↓.
- ↑ a b c Gogin 2022 ↓.
- ↑ a b c Fraccaroli 1970 ↓, s. 116.
- ↑ a b c d e f g h Pollina 1963 ↓, s. 63.
- ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 620.
- ↑ Moore 1990 ↓, s. 217.
- ↑ Bagnasco i Rastelli 1997 ↓, s. 138.
- ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 117.
- ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 131.
- ↑ Bagnasco i Rastelli 1997 ↓, s. 183.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Erminio Bagnasco, Achille Rastelli: Navi e marinai italiani nella Grande Guerra. Parma: Ermanno Albertelli Editore, 1997. ISBN 88-85909-75-2. (wł.).
- Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914-1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7. (ang.).
- Ivan Gogin: F1 small submarines (1916 - 1918). Navypedia. [dostęp 2022-04-09]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Jane’s Fighting Ships of World War I. John Moore (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Paolo M. Pollina: I sommergibili italiani 1895-1962. Roma: Ufficio Storico Della M.M., 1963. (wł.).
- Regio Sommergibile Classe "F". Grupsom - Sommergibili Mediterranei. [dostęp 2022-04-09]. (wł.).
- Regio Sommergibile F 7, F 8, F 9, F 10. Grupsom - Sommergibili Mediterranei. [dostęp 2022-04-09]. (wł.).
