Franciszek Uhrynowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Uhrynowicz
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

11 października 1892
Drohobycz

Data śmierci

2 marca 1970

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Ośrodek Zapasowy 6 Dywizji Piechoty

Stanowiska

dowódca ośrodka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Franciszek Uhrynowicz[a] (ur. 11 października 1892 w Drohobyczu, zm. 2 marca 1970) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 października 1892 w Drohobyczu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Bartłomieja, stolarza i Marii z Daszkiewiczów[2][3]. Miał brata Michała i siostrę Bronisławę po mężu Paździocha (1894–1961)[4]. Ukończył czteroklasową szkołę powszechną i w 1904 rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w rodzinnym mieście[5][6]. W 1913 otrzymał w nim świadectwo maturalne. Jako abiturient deklarował wybranie zawodu żołnierza zawodowego[7]. W tym samym roku został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej[8].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1917[9]. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Nr 5[10]. Od 1 listopada 1918 do 20 kwietnia 1919 pracował Kopalni Galicyjskiego Karpackiego Naftowego Towarzystwa Akcyjnego w Borysławiu[11].

25 kwietnia 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do Batalionu Zapasowego 12 pułku piechoty[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 612. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 80 pułk piechoty[12]. W 1923 był przydzielony do 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisko II oficera sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce[13]. W następnym roku służył w macierzystym 85 pp[14]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 196. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. W 1925 dowodził II batalionem 85 pp[16]. W 1928 ponownie służył w 19 Dywizji Piechoty[17]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 85 pp na stanowisko kwatermistrza[18]. W marcu 1930 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy Batalionu KOP „Dawidgródek”[19][20]. W grudniu 1932 został przeniesiony z KOP do 37 pułku piechoty w Kutnie na stanowisko kwatermistrza[21]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[22]. 1 kwietnia 1936 został przeniesiony do 56 pułku piechoty w Krotoszynie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[23]. W 1937 ukończył kurs dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[2]. 1 stycznia 1939 został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[23][24].

W sierpniu 1939, w czasie mobilizacji, został dowódcą Ośrodka Zapasowego 6 Dywizji Piechoty i kierował nim w czasie kampanii wrześniowej[25]. 21 września 1939 przekroczył granicę z Rumunią i został internowany[11]. 8 lutego 1941 został przekazany Niemcom i osadzony w Oflagu VI E Dorsten, a następnie Oflagu VI B Dössel[23][26]. 1 kwietnia 1945 został uwolniony[23]. 31 marca 1946 wrócił do Polski, a 3 kwietnia tego roku zarejestrował w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Kutno[23]. Zmarł 2 marca 1970 i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Sopocie[27].

Był żonaty z Marią z Pietrulewiczów (1903–1955), z którą miał syna Zbigniewa i córkę Teresę[2][27].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

9 grudnia 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[30].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej figurował jako „Franz Uhrynovicz”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 144, 228.
  2. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 2.
  3. ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 119.
  4. ↑ Bronisława Paździocha [online], geni_family_tree [dostęp 2021-06-15] (pol.).
  5. ↑ Sprawozdanie 1910 ↓, s. 86.
  6. ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
  7. ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 115, 119.
  8. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  9. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 144.
  10. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 228.
  11. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3, 5.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 47.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 87, 370, 410.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321, 351.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 735.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925, s. 277.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 176.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 191.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 117.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 905.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 439.
  22. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 14.
  23. ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
  24. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 571.
  25. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 5.
  26. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-10-29].
  27. ↑ a b Franciszek Uhrynowicz. Polskie-Cmentarze.com. [dostęp 2023-10-29].
  28. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28.
  29. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  30. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Uhrynowicz&oldid=71641623”