Fritz Behrendt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fritz Behrendt
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1877
Królewiec

Data śmierci

1941?

Narodowość

niemiecka

Dziedzina sztuki

architektura

Epoka

modernizm

Fritz Behrendt (ur. 30 marca 1877 w Królewcu, zm. 1941?[1]) – niemiecki architekt i urzędnik, pracujący od 1909 we Wrocławiu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Behrendt studiował w Wyższej Szkole Technicznej w Charlottenburgu oraz w Królewskiej Bawarskiej Wyższej Szkole Technicznej w Monachium, m.in. u Friedricha von Thierscha. Na początku XX w. pracował jako niezależny architekt, zbudował m.in. dla fabrykanta i kolekcjonera dzieł sztuki Carla Sachsa (1868–1943) willę na wrocławskim Borku. Wiosną 1904 został mianowany rządowym mistrzem budowlanym (niem. Regierungsbaumeister), czyli asesorem budownictwa[2]. Następnie został zatrudniony w miejskiej administracji budowlanej we Wrocławiu, gdzie awansował na inspektora budowlanego (niem. Bauinspektor), a później radcę budowlanego (niem. Baurat). Po I wojnie światowej sprawował funkcję Dyrektora Biura Rozbudowy Wrocławia (niem. Stadterweiterungsamt), gdzie zajmował się m.in. sprawą przyłączenia okolicznych miejscowości. W 1928 został radnym Wrocławia, 18 kwietnia 1929 objął stanowisko miejskiego radcy budowlanego (niem. Stadtbaurat) – naczelnego architekta miasta, które piastował do 31 stycznia 1934.

Z racji sprawowanych funkcji Behrendt zajmował się projektowaniem budynków komunalnych, zwłaszcza gmachów szkolnych. Jako inspektor i radca nadzorował ponadto wszystkie prace i projekty budowlane w mieście, kontrolując przebieg wydawania pozwoleń na budowę. Behrendt doprowadził do skreślenia z projektu urzędu czeków pocztowych drugiej wieży od strony ul. gen. Romualda Traugutta (wówczas Klosterstraße). Oponował też przeciw budowie projektowanego przez Adolfa Radinga wieżowca na wystawie WUWA, przeprowadzenia której był przeciwnikiem[3].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Fritz Behrendt: Szkoła ludowa przy Liegnitzer Straße (obecnie ul. Słubicka) we Wrocławiu

Główne projekty: (wszystkie we Wrocławiu)

  • willa Carla Sachsa przy ul. Januszowickiej, 1907
  • szkoła ludowa przy ul. Stacha Świstackiego 12 (z H. Frobösem, J. Nathansonem, pod kier. Maksa Berga), 1910–1912, ob. IV Liceum Ogólnokształcące
  • rozbudowa Gimnazjum św. Jana przy ul. Stanisława Worcella (budynek oficyny), 1911–1912[4], ob. Zespół Szkół Ekonomiczno-Administracyjnych im. Marii Dąbrowskiej
  • pawilon sztuki cmentarnej z 1913 w zespole Wystawy Stulecia wokół Hali Stulecia (zdemontowany po wystawie)
  • szkoły ludowe przy ulicach Słubickiej, Kruczej, Kłodnickiej i Sztabowej
  • Wyższa Szkoła Realna im. Gerharta Hauptmanna przy ul. Jemiołowej 46–48, 1916–1922, ob. Szkolne Schronisko Młodzieżowe
  • projekt urbanistyczny osiedla Księże Małe (razem z Heinrichem Knippingiem), 1928
  • przystań wodna AZS i restauracja z 1928 przy wyb. Stanisława Wyspiańskiego 24
  • Dom Studentek (d. dom starców) z 1928 „ul. Nad Odrą” 106.[5]

Artykuły, książki:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kononowicz, s. 99.
  2. Zentralblatt der Bauverwaltung, nr 29/1904 (9 kwietnia), s. 185.
  3. Beate Störtkuhl, Die Wohn- und Werkraumaustellung Breslau „WuWA” in Breslau 1929. W: Berichte und Forschungen, 3/1995, s. 107–176. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-09)].
  4. Plany budynku w Muzeum Architektury we Wrocławiu. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-09)].
  5. Fritz Behrendt i jego realizacje.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]